vergiffenis

Vanmorgen werd ik wakker na een rare droom, en wat me het meest is bijgebleven is een fragment waarin een man volledig oprecht vergiffenis vroeg aan een vrouw nadat hij begreep hoe vernederd deze vrouw zich voelde.
Het is niet cryptisch bedoeld, dit is echt alles wat ik weet, ik kende de man en vrouw niet, en weet ook niet waar het over ging, ik voelde alleen de zuivere oprechtheid.
En in mijn gedachte spelend met deze droom, de oprechtheid, en al denkend aan het woord vergeven, komt de drang om te gaan schrijven over vergiffenis.
Toen ik in therapie zat bij de GGZ voor mijn depressies had ik een aanvaring tijdens een groepsgesprek met een vrouw, die zo verschrikkelijk kwaad werd op mij toen ik zei dat ze iemand moest vergeven.
Ze zat nog zo vol woede om wat haar was aangedaan, dat ze totaal niet wou horen of proberen te begrijpen, wat ik bedoelde.
Dit is wél cryptisch, want ik wil geen persoonlijke verhalen van anderen vertellen die daar in vertrouwen vertelt zijn.
Maar het gaat om het begrijpen van vergeven.
Vergiffenis is geen daad van grootheid, of van katholieke gehoorzaamheid, of wat dan ook dat je zou moeten doen.
Het gaat er niet om dat je, als het om een ander gaat, hem of haar een kado geeft.
Het kado is voor jezelf, je bevrijd jezelf als je vergeeft.

Elke dag, talloze keren, zie ik mensen om me heen, of op tv, anderen ( of zichzelf in een enkel geval) de schuld geven van van alles en nog wat waardoor je pijn, verdriet, boosheid, schuldgevoel, angst, onmacht of nog andere onprettige gevoelens krijgt.
Heel normaal zou je zo op het eerste gezicht zeggen........ ja en nee.
Ja, want zo heb ik het altijd geleerd omdat het mijn hele leven om mij heen zo gebeurde, dus heb ik het ook jarenlang als normaal beschouwd.
Maar denk even mee, iedereen probeert zo goed en zo kwaad als hij of zij kan, grip te krijgen op zijn of haar geluk in dit leven, en ieder doet dit op een manier waarbij je overtuigd bent dit te kunnen bereiken. Daarbij "raak" je onvermijdelijk het levenspad van anderen om je heen, en bedoeld of onbedoeld maak je daarbij fouten, dat is je leerproces.
En als je inziet dat iedereen zijn best doet voor zijn eigen geluk, zonder hierover te oordelen of hij of zij dit nou op een goede of minder goede manier doet, dan worden de kleine pijntjes die je voelt door hem of haar al minder pijnlijk.

Als je je dan ook nog probeert voor te stellen dat alles wat jij voelt, van jou is, je veroorzaakt (meestal onbewust) je eigen emotionele pijn, verdriet, boosheid, enzovoort, dan kun je leren inzien dat je zelf de macht hebt om dit te veranderen, dat je niet machteloos bent tegenover je eigen emoties.
Het is namelijk niet de ander die dit veroorzaakt, maar jij zelf, de ander is niet meer als een lucifer.
Als je hout bent zul je ontvlammen , als je water bent of lucht of aarde zal de lucifer uiteindelijk doven.
Kortom, jij bepaalt hoe je emotioneel wordt beïnvloed door de acties van anderen.

En waar hoort dan vergiffenis?
Door vergiffenis bevrijd je jezelf van alles wat je onmachtig maakt, je bevrijd jezelf van je emotionele gevangenis, van al die gevoelens van pijn en boosheid, van verdriet en onmacht die je beletten om gewoon gelukkig te kunnen zijn.
De theorie is simpel, het inzicht was voor mij een groot kado.
De praktijk is een dagelijkse oefening van bewustzijn, van voelen en van loslaten, van boos worden en vergeven, naar anderen, maar eerst en vooral naar mezelf.

En mocht je nou denken, je hebt mooi praten Ben, maar ik vind het allemaal bullshit wat je hier zegt.
Geeft niet, dat mag, het zij je vergeven.

Dikke knuffel,
Ben

Gemis

Ik sta buiten, even een sigaretje, en ik zoek de volle maan.
Ik zie haar niet, te bewolkt, en ik moet denken aan gemis.
Aan dierbaren om me heen die rond deze dagen last hebben van gemis, ze missen dierbaren die er niet meer zijn, ze missen een liefdevolle partner, of gemiste kansen.
Aan mijn eigen gemis, een eigen plekje, meer financiele mogenlijkheden die me meer vrijheid geven om dromen te verwezelijken.
En ik realiseer me dat het er allemaal is, maar dat ik het nu even niet kan zien.
Net als die volle maan, ik weet dat ze er is ondanks dat ik ze nu even niet kan zien, het is er allemaal al die kansen, alle liefde, alle avonturen, ze liggen om de hoek, net buiten mijn zicht.....
Maar het is er wel, en met het nieuwe jaar voor de deur ben ik haast kinderlijk nieuwsgierig wat voor avonturen ik in 2013 weer ga beleven.
De afgelopen jaren waren heftig en zonder twijfel avontuurlijk, een haast heroïsche zoektocht naar mijzelf, en ik ben blij met wat ik heb gevonden.
Dus wat 2013 ook gaat brengen, ik ga het met vertrouwen tegemoet.
Ik heb geen last van mijn gemis, het laat me zien dat ik nog wensen en dromen heb, dat ik nog gretig ben.
Dus ik bedank mijn gemis, en ik bedank de volle maan.
Laat 2013 maar komen, ik ben er klaar voor.

Voor al mijn dierbaren, een gelukkig, liefdevol en avontuurlijk 2013 gewenst, en vergeet niet, het ligt net om de hoek, mischien net buiten je zicht, maar het IS er wél.

Dikke knuffel,
Ben

Doe-het-zelf pakket

Doe-het-zelf pakket….

Een kleine 5 jaar geleden heb ik een wens uitgesproken.

“Ik wil nu eindelijk wel eens gelukkig worden”, zei ik, niet wetende dat ik daarmee een bestelling had geplaatst.
Maar warempel, ik kreeg een pakje toegestuurd.
De afzender was onleesbaar geworden, een vage vlek zeg maar.
Er zat alleen een briefje bij met “succes, veel plezier ermee”.

Nu moet je weten, ik heb een broertje dood aan klussen, ik heb er niks mee, nooit gehad ook.

Ik ben liever lui als moe, en als mijn portemonnee het enigszins toe laat, dan ga ik altijd voor kant-en-klaar, en liefst nog thuisbezorgd ook.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, toch?

Dus daar zat ik, met mijn pakketje “geluk”, en nu?

Eerst maar eens goed rondgevraagd, internet afgespeurd, om uit te vinden wie al eens zo’n pakketje heeft gekregen en wat ik er mee moet doen.
Natuurlijk had niemand een voor mij bevredigend antwoord, heb ik weer…….

Dus toch maar die doos opengemaakt.

Lieve help, wat een kleretroep, wat moet ik hier mee?
Wie heeft dat ding in godsnaam ingepakt, en waarom zit er geen handleiding bij?
En ik blijf maar uitladen, er komt geen eind aan, hoe kan er nou zoveel troep in zo’n klein doosje zitten.

Uiteindelijk toch maar gestopt met uitladen, en me voorgenomen om maar gewoon te beginnen met bouwen.

Ehhhh…..    , waar is het gereedschap?
Waarmee moet ik dit spul in elkaar zetten?

Weer rommelen in die doos, na lang zoeken een paar “hulpmiddelen” gevonden.

Nou, waar zal ik eens beginnen…., zo eens rondkijkend en al de troep overziend zakt de moed me in de schoenen.
Héé.., de post.
Een kaartje met een groot hart er op en aan de achterzijde de tekst “goed bezig”, en weer geen afzender.
En ik werd me toch pissig, wie stuurt er nou zoiets, een doos vol troep zonder handleiding, en dan nog doodleuk zo’n zielig kaartje met “goed bezig”, moet ik het nou allemaal zelf doen?

“Zekers”, hoor ik een zware stem achter me, “maar je hoeft het niet alleen te doen”, zegt ie met een brede glimlach en glinsterende ogen. “zal ik je mee uit de Brand helpen?” vraagt ie, “nou graag” zeg ik.

“Zeg jij maar hoe je het wilt, dan kijk ik of ik kan helpen” zegt ie.
En er komen nog meer mensen, vrienden, familie, en ze hebben allemaal wat gereedschap bij.

Dus ik ben maar begonnen met bouwen, geen idee wat het gaat worden, maar sommige stukken vallen verbazend makkelijk op de goede plek, en met andere stukken blijf ik maar worstellen en me afvragen waar ze horen, dan ga ik maar even rustig zitten en ga eens op m’n gemak bekijken wat het nou is.

En ik moet zeggen, wat ik tot nog toe heb gebouwd bevalt me wel, en ik krijg er nu toch wel plezier in.

Ik hoef het ook niet meer zo nodig af te krijgen, en ik hoef ook niet persé meer te weten wat het nou gaat worden.
Zolang ik het maar met liefde, rust, en vertrouwen kan blijven doen, komt het wel goed.

En aan iedereen die heeft meegeholpen, en nog steeds meehelpt, dank je wel, fijn dat jullie er zijn, ik kan het ondertussen wel zelf, maar het is zoveel fijner en gezelliger om het samen te doen.

En mochten jullie mijn hulp kunnen gebruiken bij jullie doe-het-zelf pakket, laat maar weten.

Dikke knuffel,

Ben

Liefdevol? pfff... soms wel moeilijk hoor.......

De afgelopen week flitsen de berichten voorbij over grensrechter Richard Nieuwenhuizen, en ik irriteer me mateloos aan alle zwart-wit berichtgeving, beeldvorming en overdreven belangstelling van de media. Niet dat het me niet interreseerd, en ook ik vind het ongelooflijk wat er gebeurd is, maar alle kort-door-de-bocht oordelen werden me een beetje te veel.

Berichten op facebook die gedeeld en ge-liked worden waarin geroepen word om zo hard mogelijke straffen, stille tochten en landelijke verontwaardiging deden me toch wel vreemd opkijken, en ik ben blij dat de verkiezingen voorbij zijn, anders had de PVV volgens mij een record aan stemmen gewonnen.
Maar in al deze kant-en-klare oordelen hoor ik verder niemand over hoe het nou zo ver is gekomen dat deze jongens, deze kinderen, iemand zo maar doodschoppen, behalve een (te) makkelijke vingerwijzing naar de "voetbalhelden" van het betaald voetbal.
Natuurlijk, ook daar hebben ze een voorbeeldfunctie, maar het is te makkelijk om daar de schuld te leggen.

Alle nuances die ik afgelopen week heb gemist, en al het oordeel dat ik had over de ongenuanceerdheid van iedereen kreeg ik vandaag in één keer terug op mijn bordje......

Ik doe soms wat ICT-klusjes op een school in het voortgezet onderwijs, een praktijkschool met leerlingen die om allerlei redenen te goed zijn voor speciaal onderwijs, maar te zwak voor normaal onderwijs. Kinderen met allerlei problematiek, maar met in ieder geval één overeenkomst ze hebben geen van alle een hoge intelligentie.
Op zich geen probleem, maar ik merk toch een duidelijk verschil met de leerlingen van het VWO waar ik gewerkt heb.
En dan vooral in het gedrag, de manier waarop ze zich op sociaal-emotioneel gebied gedragen tijdens de pauze, het enige moment dat ik ze kan observeren als niet-docent.
En ik schrok van mezelf toen ik me bewust werd van de gedachte dat deze kinderen dezelfde zouden kunnen zijn als de jongens die de dood van Richard Nieuwenhuizen hebben veroorzaakt.

Zo bezig met stoer zijn, met agressief gedrag, met aandacht trekken.
Stoere verhalen vertellend over van alles en nog wat, en alles wat wettelijk verboden is lijkt nog het stoerste van allemaal.
Ik begrijp het wel, ze zijn stuk voor stuk bezig om een "plekje" te verdienen, om geaccepteerd te worden, om geliefd en bewonderd te worden, maar wie leert die jongens in godsnaam dat dit niet de manier is.
Dat je niets hoeft te "doen" om er bij te horen, dat je goed bent zoals je bent.

Onze maatschappij is nog zo vol van dit soort gedrag, dat je het de jeugd niet eens kwalijk kunt nemen dat ze dit gedrag kopiëren.
Agressie in alle actiefilms, tekenfilms, computerspellen word over het algemeen als normaal beschouwd.
Machogedrag in allerlei media, sportwereld, bedrijfsleven is ook de normaalste zaak.

En met al mijn liefde, inzichten, levenslessen en alles wat ik nog meer heb geleerd, sta ik daar dan toch op dat schoolplein, héél even, weer als een klein onzeker jongetje, tussen al die "stoere" jongens, en wil meedoen, wil er bij horen, wil niet "uniek" zijn.

Het was maar héél even, als een voorbij waaiende vlaag wind op dat gure schoolplein.
Maar lang genoeg om te beseffen dat we er nog lang niet zijn.
En heb dan nog maar vertrouwen, blijf dan nog maar liefdevol......
Pfff..... moeilijk hoor.


Dikke knuffel,
Ben

Ik en mijn ikken....

Afgelopen vrijdag ben ik begonnen aan mijn verdiepingsgroep "zielsgelukkig".
Weer een stap op het pad dat ik gekozen heb, mogen er nog vele volgen.
Maar wat ik wilde delen is het volgende, er kwam onder vele andere dingen ter sprake wat er nou ging gebeuren op 21-12-'12.
En toen ik vandaag even naar "ik hou van Holland" zat te kijken, kwam het ook weer even voorbij, Linda de Mol zei vol overtuiging dat de Maya's beweren dat de wereld vergaat op 21-12.

Nu realiseer ik me dat 21-12 steeds dichterbij komt en er steeds vaker over gesproken zal worden.
Al sinds ik voor het eerst hoorde dat 21-12 een bijzondere datum schijnt te zijn, is er een strijd in mij gaande, want wat is nou de waarheid?
Ik heb de afgelopen jaren de meest uiteenlopende meningen gehoord, gezien en gelezen in discussie's , films en boeken, en ieder ander schijnt te weten hoe het in elkaar zit, behalve ik.
Ik voer namelijk dezelfde discussie met al mijn ikken, maar geen van mijn ikken heeft me tot nog toe kunnen overtuigen met genoeg steekhoudende argumenten.

Mijn Bange Ik is er van overtuigd dat de wereld vergaat, of op zijn minst wordt getroffen door één of meer rampen; aardbevingen, overstromingen, verwisseling van de magnetische polen met alle gevolgen, extreme zonnevlammen, totale instorting van de financiële markten met totale chaos ten gevolge, oorlogen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn Spirituele Ik heeft het over de overgang van de vierde naar de vijfde dimensie, met als gevolg een hoger bewustzijn voor het oprapen, het crëeren van alles wat we willen door de kracht van een gedachte, meer vrede, meer liefde, helder bewustzijn, verlichting, kortom; het paradijs op aarde.

Mijn Nuchtere Ik roept dat de rest eens effe normaal moet doen, en dat 21-12 gewoon weer overgaat in 22-12 zonder noemenswaardige bijzonderheden.

En mijn Negatieve Ik heeft een mening.
En mijn Positieve Ik, en zo zijn er nog een paar Ikken die allemaal wel een mening hebben.

Gelukkig is er ook nog mijn Observerende Ik, sinds ik me van hem bewust ben geworden is mijn leven een stuk aangenamer geworden.
Mijn Observerende Ik heeft namelijk geen mening, die kijkt alleen maar naar al mijn ikken, heeft geen oordeel en geen emotie, alles mag er zijn.
Welk van mijn Ikken ook de boventoon voert, en dat is per moment verschillend, ik kan altijd naar de rust van mijn Observerende Ik, en vanuit die rust kan ik vervolgens kiezen naar welke Ik nou het liefste wil luisteren.
En meestal kom ik automatisch bij mijn Liefdevolle Ik uit, die eigenlijk altijd met een lach en  mededogen kijkt, en vooral met ongelooflijk veel liefde en zachtheid, naar al die stukjes van mij, al die Ikken die zo vreselijk hun best aan het doen zijn........................

Er even van uitgaande dat de wereld niet nog gauw even vóór 21-12 vergaat (dan staan al die Ikken van mij wel mooi te kijken), 21-12 zal voor diverse mensen op deze aardbol verschillend uitpakken, er gaan rampen gebeuren waarbij voor iemand de wereld vergaat, er gaan wonderen gebeuren voor diverse mensen, er zullen mensen zich verlicht gaan voelen, en diverse zullen in een depressie terecht komen.
Er zullen nieuwe oorlogjes ontstaan, en er zullen vrede's gesloten worden en er zullen nieuwe rijken zijn en nieuwe armen.

En ik?
Ik ga voor de Liefdevolle Ik, en ik ga lekker genieten van alles wat er op mijn pad komt, in het vertrouwen dat wát er dan ook gaat gebeuren, het zal wel kloppen voor mij.

Héle dikke liefdevolle knuffel,
Ben.

(ver)oordelen.

Ik wil graag beginnen met een oud volksverhaal over een vader en een zoon die in hun levensonderhoud voorzien door in de straten van Rajastan plastic te verzamelen. Ze gebruiken daarvoor een karretje getrokken door een kameel. Op een dag slaat het noodlot toe.
 De kameel blijkt spoorloos verdwenen. De mensen in de stad betuigen hun deelneming. “Zo spijtig dat deze man zijn kameel kwijt is”. Maar de vader zegt: ”U weet helemaal niet of ik pech heb”. 
 

Na een aantal weken keert de kameel naar huis terug. Maar hij is niet alleen, hij heeft een vrouwtje bij zich. De mensen feliciteren de man. “Jij hebt veel geluk!” Maar de plasticverzamelaar is niet onder de indruk. “Je kunt niet weten of ik geluk heb”, is zijn antwoord ditmaal.

Als de zoon een tweede karretje bouwt voor de nieuwe kameel en het dier wil inspannen, schopt het beest hem en breekt zijn beide benen. De mensen komen aan de deur om hun deelneming te betuigen. “Wat een ongelooflijke pech voor u en hem”, zeggen ze tegen de vader. Maar de vader antwoordt met een vraag: “waarom heeft u medelijden met mij? Hoe kunt u nou weten dat dit pech is voor mij? Hoe weet u dat zo zeker?”

De mensen weten zich geen raad met de houding van de plasticverzamelaar en hun reacties zijn afkeurend. Maar dan op een dag breekt de oorlog uit. En alle jongemannen moeten naar het front, behalve de zoon van de plasticverzamelaar wiens benen nog niet goed genoeg genezen zijn. Als steeds meer jongemannen op het slagveld omkomen beginnen de mensen de plasticverzamelaar steeds beter te begrijpen...

 

Mooi verhaal, met een mooie boeddhistische boodschap.

En ik wil even ingaan op de kern hiervan, want dit is, in ieder geval voor mij, een hele belangrijke boodschap als je streeft naar een gelukkiger leven.

Streef naar zo min mogelijk oordelen en veroordelen, of in ieder geval zie in wat oordelen met je doet, of je nou oordeelt over jezelf of anderen of de wereld om je heen, het is allemaal een spiegel van je eigen innerlijke beleving.

De wereld IS niet goed of slecht, ik VIND de wereld goed of slecht, maar het is er allemaal, zowel positieve als negatieve ontwikkelingen ALS je al kunt spreken van positief of negatief, want wie ben ik om te oordelen of iets goed of slecht is, of positief of negatief.

Het gaat er vooral om wat ik wil.

En ik wil graag gelukkig zijn, en dat geluk uitdragen in de wereld zodat anderen, die dit ook willen, ook steeds gelukkiger worden, en op dit pad naar steeds meer geluk in mijn leven maak ik keuzes, en steeds vaker leer ik wat fijne en wat minder fijne keuzes zijn.

Maar dat wil nog steeds niet zeggen dat mijn minder fijne keuzes fout waren, ik heb zelfs van mijn grootste "fouten" het meeste geleerd, dus ze waren enorm waardevol......, pijnlijk meestal, maar desalniettemin waardevol.

En nu kan ik lachen met al mijn fouten en blunders en andere onvolkomenheden, want dit maakt mij geen slecht mens, juist een beter mens, zelfs al maak ik ze twee,of drie,of tien keer, net zolang tot dat ik doorheb waarom.

Het zou een te lange blog worden om te beschrijven hoe het nou precies werkt, dan zou het een boek worden (wie weet!), maar ik snap nu eindelijk hoe het werkt.

Als je jezelf veroordeelt word je daar niet gelukkiger van, als je een ander veroordeelt ook niet, want het is JOUW negatieve oordeel, en kan je met zekerheid zeggen dat jij nooit zou doen wat die ander heeft gedaan, onder alle omstandigheden. 

Om maar even een voorbeeld te geven ter overdenking, en pas op het is best heftig;

Hoe moeilijk is het om niet te haten of zelfs te moorden als je opgroeit in een door oorlog verscheurd gebied, waarbij je halve familie is "vermoord" door de "vijand",  iedereen om je heen leeft in armoede en pijn en verdriet, er is geen uitzicht op een betere toekomst, en je groeit op met de haat van iedereen om je heen. Je situatie is uitzichtloos en je enige lichtpuntje is de belofte op een beter leven in het hiernamaals. En je krijgt vervolgens het aanbod om wraak te nemen door een zelfmoordaanslag te plegen, met de wetenschap dat je geliefden het financieel beter zullen hebben, er een eind komt aan je miserabel bestaan, en je zowel hier als in het hiernamaals een held zult zijn. 

Is het nu nog steeds onvoorstelbaar dat je een moordenaar zou kunnen zijn?

Voor mij niet, ik heb makkelijk praten met mijn vredelievendheid en liefde verspreiden in de wereld als ik kijk naar de liefdevolle omgeving waarin ik opgegroeid ben, en de kansen die ik krijg om mij persoonlijk te ontwikkelen in alle vrijheid.

Laat ik duidelijk zijn, ik wil absoluut niets goedpraten, maar hoezeer ik ook tegen geweld ben, wie ben ik om de keuzes van de ander te veroordelen.

En dan nog iets, het voorbeeld dat ik gaf snap ik, ik kan me er een klein beetje  in verplaatsen wat zo iemand motiveert, maar er is nog véééél meer aan de gang om me heen waar ik nog geen hout van snap, waar ik nog geen touw aan vast kan knopen waarom ik bepaalde dingen doe, of jij, of  wat er in de wereld om me heen allemaal gebeurd. Dus hoe kan ik hier nou een oordeel over hebben..... niet dus.

Dus ik ga maar terug naar de basis, ik ben goed zoals ik ben, ik ben liefdevol en wil graag gelukkig zijn, ik hou van de mensen om mij heen, en mijn leven is een mooi avontuur.

Hier kies ik voor en hier ga ik voor, en dat is mijn oordeel...............

Knuffel,

Ben.

Bah... Herfst. O nee, YES..... Herfst.

Het is al weer herfst en zelfs de winter staat al weer bijna voor de deur. Een tijd waarop ik  weer extra alert ben op mezelf. Bewuster met mezelf bezig zijn in de herfst is bijna een must geworden uit angst voor een nieuwe depressie.
Nu realiseer ik me dat hoewel de angst misschien legitiem is, ik heb immers in het verleden last gehad van depressies, ik me niet zozeer meer door de angst laat leiden, maar meer door twee overtuigingen.
Namelijk de eerste; herfst is een natuurlijke tijd van depressie, wat wil zeggen, naar binnen keren, stiller worden, loslaten.
En de tweede; ik wil ook graag steeds bewuster zijn, bewust bezig zijn met mezelf en mijn levenspad.

Mijn laatste blog is van 13 april, ruim een half jaar geleden. De reden dat het sindsdien stil is geweest heeft te maken gehad met een heftige innerlijke strijd, waarbij ik behoorlijk heb getwijfeld aan alles wat ik dacht tot nu toe geleerd te hebben, wat betreft mijn keus voor mijn huidige levenspad,mijn eigen persoonlijke filosofie zeg maar.
Ik zou namelijk degene zijn die de wereld ging verbeteren. Hoe wist ik nog niet, maar met alles wat ik de afgelopen vier jaar geleerd heb, moest ik toch iets doen, anderen bewust maken van hoe het werkt, hoe je gelukkig MOET worden, misschien zelfs wel mijn beroep er van maken

Nu was ik laatst bij twee goede vrienden, twee van mijn mannenbroeders, waar ik krampachtig en haast paniekerig uit probeerde te leggen wat ik dan zo nodig moest, en waarom me dat niet lukt, en zelfs boos werd omdat ik niet werd begrepen, want ze waren het niet met me eens.
Boos liep ik naar buiten om mijn frustraties weg te roken en af te koelen, toen in die stilte, in de rust van die mooie herfstavond, het kwartje weer opnieuw viel.

Ik moet helemaal niks, het enige wat ik hoef te doen is voor mezelf zorgen, alle inzichten, alle levenslessen, alle liefde en licht wat ik zoveel bezit, wat ik als mijn grootste goed beschouw, hoef ik alleen maar te gebruiken voor mezelf.
En dan ben ik gelukkig.
En daardoor straal ik die liefde en rust vanzelf uit naar mijn dierbare naasten.
En dit afgelopen weekend mocht ik het weer voelen, dankzij mijn dochters (mijn grootste liefde-opwekkers), was daar weer die rust en liefdevolheid.
Hehe...... eindelijk, gelukkig word het ieder jaar weer herfst.

Dikke Knuffel,
Ben.

Machtig Mooi

Ik werd vanmorgen wakker met een groot verdriet.

Ik ontwaakte uit een droom op het moment dat ik enorm zat te huilen, ik was zo verdrietig omdat ik kort daarvoor verschrikkelijk boos was geweest op mijn kinderen omdat ze niet wilden luisteren, overal gebeurde gevaarlijke dingen, en ik zei steeds "pas op" en "kom aan de kant" en ze reageerden niet, waren met hun eigen spel bezig.

Ik was zo boos dat ik ze zelfs hardhandig bij de oren pakte en pijn deed, met als gevolg dat ik even later me daar voor schaamde en verdrietig werd dat ik het zo ver had laten komen dat ik mijn eigen kinderen pijn deed.
Ik voelde me zo schuldig en wanhopig dat ik enorm begon te huilen, ik zat met mijn gezicht in mijn handen te huilen, en voelde de troostende handen van een van mijn kinderen.

En toen werd ik wakker, onthutst, verward, met nog steeds het verdriet dat ik voelde in de droom.

Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat mijn dromen boodschappen zijn van mijn onderbewuste, van datgene wat op dit moment een belangrijke rol speelt in mijn leven.

En hoewel ik in het verleden heb geworsteld met dit specifieke droomgeval, staat het nu als thema op vele andere manieren centraal in mijn leven.

Wat is dan de boodschap, wat is het thema, wat kan ik leren van mijn droom?

Als eerste en duidelijkste kwam naar voren de onmacht, het gevoel dat ik niet bij machte was om te voorkomen dat er iets ergs zou gebeuren met mijn kinderen.

Dat ik zo wanhopig was dat ik boos werd, en alleen nog maar fysiek geweld in kon zetten om controle te houden.

Pfoeh, dat vind ik heftig, ik die altijd zacht en liefdevol wil zijn heb ook de boosheid in me om kwaad te doen.

En ik dacht nog wel dat ik niet meer onmachtig was, ik heb toch juist zo veel geïnvesteerd om mezelf te leren kennen, en de wereld om me heen.
Ik heb toch zoveel geleerd en inzichten gekregen, waardoor ik niet meer onmachtig was?

Fout Ben, fout, fout en nog eens fout.

Héééé wie hebben we daar, mijn Interne Criticus, degene die me altijd verteld wat ik niet goed doe.

Wees welkom, bedankt voor je mening, pak een bakje koffie en voel je thuis, maar eh ik had al lang beslist dat ik jouw mening voortaan met een korreltje zout zou nemen, oké?
óóóóóh ja, dié was het, die maakte mij onmachtig, die Interne Criticus die mij steeds vertelde dat het toch niet kon, dat het zinloos was, dat het mij toch niet lukte.
Toeval of niet, op dat moment komt Vertrouwen binnen, samen met Zachtheid en Liefde en even later Gelukkig Zijn.
Pfoeh, ben ik blij dat jullie er zijn, ik heb koffie genoeg, ga even bij die Interne Criticus zitten want die is een beetje ongelukkig omdat er niemand naar 'm wil luisteren.

Ik ben niet onmachtig, ik denk soms wel dat ik onmachtig ben, maar ik ben het niet.

Want soms wil ik graag geloven dat ik controle heb, en dat het mijn verantwoordelijkheid is om de hele wereld te beschermen en verbeteren, en dat ik daarom voor iedereen moet bepalen wat veilig is en wat niet, wat wel mag en wat niet, dat je lief moet zijn en respect moet hebben, en.....,  en....................

Maar dat hoeft helemaal niet, de wereld kan voor zich zelf zorgen, iedereen is bij machte om voor zichzelf te zorgen.

Ik hoef alleen voor mezelf te zorgen, en voor mijn kinderen totdat ze volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen, tot die tijd heb ik ze naar mijn beste kunnen op te voeden samen met Vertrouwen, Zachtheid, Liefde en Gelukkig Zijn.

Bal Masqué

Volgens mij hebben de meesten wel iets meegekregen van wat er is gebeurd met tweede kamerlid Leerdam.

De arme man werd tijdens een interview het slachtoffer van zijn eigen ego, zijn masker, en heel Nederland staat op zijn kop.
Een deel roept schande over dhr. Leerdam en een ander deel over zijn interviewer. Ik kende tot eergisteren de goede man nog niet, en ik denk dat ik niet de enige ben.

Mijn interesse in de politiek is beperkt.

Niet omdat het me niet interesseert wat er beslist wordt, maar omdat ik net als zovelen het vertrouwen heb verloren in de politiek.
Het vertrouwen dat degene die het voor het zeggen hebben, die beslissingen moeten nemen, dat doen in het belang van de mensheid.

In plaats van duidelijkheid, openheid en eenvoud te scheppen, zodat het voor iedereen mogelijk is om inzicht te krijgen, is het een web geworden van manipulatie, van persoonlijke belangen, van machtsspelletjes, van halve waarheden, en ingewikkelde rookgordijnen.

Maar vooral een strijd van persoonlijke ego's, die nu dus fataal is geworden voor de politieke carrière van dhr. Leerdam.

En in plaats van dat we ons verbazen over hoe het toch zo ver is gekomen dat we allemaal denken dat we ons anders voor moeten doen dan we in werkelijkheid zijn, gaan we gelijk naar het oordelen en veroordelen van dhr. Leerdam of zijn interviewer.

We herkennen het allemaal wat er is gebeurd, er wordt je iets gevraagd en je vertelt niet de waarheid en wordt vervolgens betrapt op de leugen.

Iemand die dit niet herkent?

Ooit als kind betrapt op een leugentje, en iemand die je vraagt waarom je er over liegt?
Omdat je bang bent, bang voor de gevolgen van je fouten, want je denkt te weten dat je iets fout hebt gedaan, dat je ergens te kort bent geschoten in de ogen van de ander, anders hoef je er niet over te liegen.

In dit specifieke geval was het de angst om niet goed genoeg te zijn zoals je bent.

Dhr. Leerdam werd iets gevraagd over een onderwerp waarvan hij het bestaan niet kende, hoe kan het ook, het bestond niet.

En nu ga ik even speculeren, me proberen te verplaatsen in de schoenen van dhr. Leerdam.

Hij moet iets gedacht hebben in de trend van "jeetje, nog nooit van gehoord, maar ik moet niet laten merken dat ik het niet weet".
De angst erachter is waarschijnlijk "als ik laat merken dat ik iets niet weet, lijk ik misschien dom, en ben ik niet goed genoeg".

Wat is er mis met iets niet weten?

Ik ben de laatste vier jaar intensief bezig met ontdekken wie ik ben, wat ik wil en hoe het leven in elkaar zit en alhoewel ik veel leer ontdek ik bij iedere stap dat er nog veel meer is dat ik nog niet weet, onnoemlijk, bijna niet te bevatten, beangstigend veel meer.
Maar het probleem is niet het ontbreken van kennis, maar de angst voor het oordeel van de ander.

Dhr. Leerdam was bang dat hij door anderen veroordeeld zou worden, met als gevolg dat hij een fout maakt, vind dat hij het boetekleed aan moet trekken en zichzelf vervolgens veroordeeld door ontslag te nemen.

Want dan kunnen we zo snel mogelijk vergeten, en met zijn allen weer verder gaan met onze illusies, onze creatie van wie we willen dat anderen denken dat we zijn.

En dan gaan we weer verder met ons Bal Masqué.

Maar mij is het maar weer eens duidelijk geworden dat ik hier niet meer aan mee doe, mijn masker ligt al een tijdje in de prullenbak.

Ik ben wie ik ben, met mijn plussen en mijn minnen.
En toen ik eindelijk durfde, bleken mijn minnen plussen te zijn en andersom.
Voor mezelf althans, wie anders kan er over mij oordelen?

Ben

Dualiteit.

We leven in een duale wereld, een wereld waarin het één niet kan bestaan zonder het ander. Een wereld van tegenpolen, van goed en slecht, van koud en warm, van licht en donker, van lijden en gelukkig zijn.

Dit is hoe wij leren zien, geen licht zonder duisternis.

Dit is hoe we leren proeven, geen lekker zonder vies.

Dit is hoe we leren voelen, geen geluk zonder lijden.

Hoe zouden we het een kunnen herkennen zonder het ander, we zouden niet beseffen dat we gelukkig zijn als we niet de pijn van het lijden kennen.

En zie hier, het doel van het lijden, van pijn en verdriet, van depressie en walging, van boosheid en geweld.

Omdat we allemaal streven naar gelukkig zijn, onze natuurlijke staat en ons geboorterecht, hebben we de tegenpool te ervaren.

En naarmate we ouder worden gaan we er een meetlatje langs leggen, de maatstaaf, hoe gelukkig ben ik, hoe lief ben jij, hoe lekker is het, hoe groot ben ik, hoe rijk ben jij, hoeveel hou jij van mij?

En ergens stellen we dan de Norm, bepaalt door honderden factoren, je ouders, je vrienden, je geloof, de maatschappij, raak je ergens overtuigd van de Norm.

Hij is voor iedereen verschillend want iedereen is uniek, en dat vinden we onacceptabel, want wie heeft er nou gelijk? Wat is nou de Waarheid?

Er volgt discussie, ruzie, oorlog.

Het recht van de sterkste, tirannie, dictators.
Nog meer onvrede, de stem van het volk, het recht van de meerderheid, democratie.
Zover zijn we nu, democratie, meeste stemmen gelden, dus de meerderheid bepaalt de Norm, de Waarheid.
Een Norm voor goed en slecht, een Norm voor hoe koud of hoe warm, een Norm voor wanneer het licht word en wanneer donker, een Norm voor wat lijden is en wat gelukkig zijn is.

Dit is hoe wij leren zien, de Norm voor wanneer het licht is of donker.

Dit is hoe wij leren proeven, een Norm voor wat lekker is en wat vies.

Dit is hoe wij leren voelen, de Norm voor gelukkig en ongelukkig.

Maatje 36, vrijstaand huis, grote auto, 2 kinderen, een hond, een succesvolle goedbetaalde baan, een actief en sociaal privéleven, vliegvakantie, goede moeder, goede echtgenote, geëmancipeerd, goede vader, begrijpende echtgenoot, goede huisman.

En dan vragen we ons nog af waarom we niet gelukkig zijn?

Staan we voor de spiegel en lijden we, hebben we pijn en zijn we verdrietig, depressief en walgen we van onszelf, zijn we boos en gewelddadig naar onszelf en anderen.

Ja maar, vragen we ons dan af, het is toch onmogelijk om perfect te zijn?

We hebben toch allemaal wel iets, niemand is toch perfect?
Perfectie bestaat niet!
O nee? hoezo niet?
Maar we leven toch in een duale wereld, een wereld waarin het één niet bestaat zonder het ander?
Een wereld van tegenpolen, hoe kun je je dan imperfect voelen als je niet gevoelt hebt wat perfectie is?

Omdat de Norm niet de Waarheid is.

Je bent namelijk perfect zoals je bent, diep van binnen weet je dat, onder al die laagjes van schuld en schaamte, angst en verdriet, boosheid en pijn, zit de Echte jij, de Echte waarheid, jouw waarheid.

En die is voor iedereen verschillend, want jij bent uniek.
Er is maar één jij, net als een vingerafdruk ben jij eenmalig uniek.

Osho noemde zo mooi "Er is nog nooit iemand geweest zoals jij, er is niemand zoals jij op dit moment in heel de wereld, en er zal nooit meer iemand zoals jij zijn."

Je bent werkelijk uniek, langs welke meetlat wil je dat leggen, welke Norm kan er op jou van toepassing zijn?

Dat kan er maar één zijn, en dat is die van jezelf.

Maar ben voorzichtig, pel alle laagjes van je af, alle Normen van anderen, ze zitten in je schaamte, angst, verdriet, boosheid en pijn.

Want in je kern, in je ziel, zit alleen maar licht en liefde.

Zoek het, iedereen heeft het, daar zit JOUW waarheid.
En doe het met liefde en mildheid, met de grootst mogelijke zachtheid, maar geef nooit op, want je bent het waard.

Met al mijn Liefde,

Ben.

Magisch……

Wat een spetterend begin van de lente, de zon in volle glorie en overal schiet nieuw leven tevoorschijn met een snelheid die me doet duizelen. Wat is dat toch magisch. Elk jaar weer opnieuw heb ik moeite om positief de winter door te komen en verlangend naar de lente ben ik dan toch iedere keer weer verbaasd als de wereld werkelijk explodeert met nieuw leven, nieuwe energie, nieuwe geuren, warmte en vrolijkheid.

Na alle ellende die over ons uitgestort word door de media over van alles en nog wat, dat misgaat in Nederland, Europa en wereldwijd, van menselijk leed tot aan de economische crisis toe kan ik niet voorkomen dat ondanks mijn positiviteit, spirituele inzichten en liefde er toch een zweem van zwaarmoedigheid aan me blijft plakken. En dan is het ineens Lente en al die negatieve restjes die zijn blijven plakken verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Dan loop ik buiten rond en verbaas me, verwonderd vraag ik me af hoe het toch mogelijk is, hoe magisch dit alles op mij overkomt. En dan zit er zo’n stemmetje in mijn hoofd dat alles gaat verklaren, met een klinische, wetenschappelijke benadering loopt dat stemmetje met me mee en probeert alles uit te leggen hoe dat dan werkt en alle magie verdwijnt. Het is dat ie in mijn hoofd zit anders had ik ‘m toch een schop onder zijn kont gegeven en verteld dat ie ergens anders moest gaan lopen. Gelukkig kan ik dat stemmetje het zwijgen opleggen en gewoon genieten van de lente, van de magie en van mijn eigen verwondering.

En al genietend moest ik even vol meezingen met “circle of life van Viva Vox choir uit Servië”, een tijdje geleden tegengekomen op youtube, dus voor iedereen; geniet, lieve vrienden, geniet.

Ingrijpende reorganisatie.

Ik ben bezig met een reorganisatie.

Na de balans opgemaakt te hebben, kwam ik tot de conclusie dat de gewenste resultaten uitbleven.

Stevig beraad met alle afdelingen was het gevolg, met als resultaat dat een grondige evaluatie nodig was om inzicht te krijgen in de lopende processen, cultuur en efficiëntie.

De uitkomsten van deze evaluatie waren op zijn minst schokkend te noemen.

Ik zal u de details besparen, maar duidelijk was dat een totale reorganisatie de enige optie was om het geheel weer draaiende te krijgen met de gewenste resultaten.

Een grondige herstructurering en een totaal ander waarderingssysteem zijn nodig.

De heersende cultuur dient met totaal andere normen en waarden omgevormd te worden.

Ook het begrip efficiëntie moet opnieuw geformuleerd worden om de nieuwe doelen en de gewenste resultaten te behalen.

Er dient ook een duidelijke visie voor de korte, middellange en lange termijn te worden gemaakt.

Het zal u duidelijk zijn dat dit alles de nodige investeringen van tijd en energie zal vergen alvorens deze hele interne reorganisatie overal heeft plaatsgevonden en is geaccepteerd als de nieuwe norm, en dat er op dit moment geen enkele garantie kan worden gegeven met betrekking tot de eventuele resultaten.

Met vriendelijke groet,

Mijn Spirituele Ik.

Wat zou jij doen?

De afgelopen week zijn er rondom me weer veel emotionele dingen gebeurd, mensen die worstelen met emotionele, ingrijpende gebeurtenissen.

Dat heeft ook zijn weerslag op mij, anders gezegd, ik laat het zijn weerslag op mij hebben.

Enerzijds omdat ik mijn eigen emotionele strijd nog vers in het geheugen heb.

Anderzijds mijn diepe wens om mijn liefde, mijn vreugde en inzichten te delen en de ander te laten zien/voelen hoe ik me nu voel, hoe ik gelukkig ben geworden.

Als je de overkant hebt bereikt en terugkijkt hoe makkelijk het eigenlijk is om deze te bereiken, is het soms moeilijk om te onthouden met hoeveel angst je eerst in het diepe sprong, en hoeveel strijd je hebt geleverd om niet te verdrinken, niet wetend hoe te zwemmen en waar de overkant is.

Nu zie ik vanaf de overkant dierbaren worstelen, en wil ik hen laten weten hoe makkelijk je de overkant kan bereiken, maar ik kan ze niet op mijn rug meenemen, dat zou ten koste van mezelf gaan, en we zouden halverwege alsnog kunnen verdrinken.

Maar ik kan wel laten zien hoe ik het gedaan heb.

En ik heb het ook niet alleen hoeven doen, ik heb het wel zélf gedaan maar niet alleen.

Ik had ook vrienden aan mijn zijde, sommige zelf ook nog spartelend en sommige al gracieus zwemmend.

 

 

En al voelend en denkend hoe ik nu mijn nieuw verworven inzichten, en hervonden vreugde en liefde in kan zetten, kwam ik uit bij een stukje uit een tekst van Osho;

 

 

Stel je voor dat er iemand komt en vertelt je dat je nog maar een dag te leven hebt.

Wat ga je doen? Ga je denken over onnodige dingen?

Nee, die vergeet je allemaal! Je zult liefhebben en bidden en mediteren, omdat er maar vierentwintig uur over zijn.

De echte dingen, de essentiële dingen, zul je niet meer uitstellen.
En liefde en meditatie zijn de twee basisvoorwaarden.

Meditatie betekent jezelf zijn, en liefde betekent jezelf delen met iemand anders.

Meditatie geeft je de schat, en de liefde helpt je het te delen.

Dit zijn de twee meest fundamentele dingen, en al het andere is niet essentieel.

(vertaald uit; above all, don’t wobble

Copyright © 2010 OSHO International Foundation, Switzerland. All Rights Reserved)

 

 

Dit stuk raakte me zo omdat het zo duidelijk maakt waar het werkelijk om draait.

We kunnen soms zo verstrikt raken in al onze dagelijkse strubbelingen, en alle bijbehorende emotie's, al onze toekomstplannen en alles wat we willen zijn, dat we onze basiswaarde vergeten.

Jezelf liefhebben, en al je dierbaren.

 

 

Als je nog maar één dag te leven hebt, denk je dan nog aan die betere baan die je eigenlijk wilde, of dat grotere huis, of aan die ruzie met je vriend(in) over.....(wat dan ook).

Je kunt niet meer die ene wereldreis maken die je al zo lang wilde in 24 uur, of wat voor dromen je ook nog had voor de toekomst.

Het enige wat nog overblijft is proberen te genieten van die ene dag die je nog rest, samen met al die je dierbaar zijn.

 

 

En dit is alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Werkelijk waar.

Helemaal jezelf zijn, zonder je masker, zonder te streven.

Je hebt nog maar één dag, dus voor wie moet je nog een masker ophouden, wat heb je nog te streven?

Denk hier eens over na, voel het, neem even de tijd en voel het!!

Wat blijft er voor jou van waarde over.

Wat zou jij doen op je laatste dag?

Onbevooroordeeld.

Een goede vriend van me uitte laatst dat het zijn diepste verlangen is om met anderen verbonden te zijn. Ik denk dat hij bedoeld dat zijn verlangen is om zich verbonden te voelen. Volgens mij zijn we namelijk altijd al verbonden, alleen kan het zijn dat je dat gevoel niet altijd ervaart.

Hoe kan dat dan? Daarvoor moet ik eerst een andere vraag stellen; Kun je bij je liefde? Dit is misschien wel de belangrijkste vraag die er bestaat. Kun je bij je liefde? Het is een gevoel, een ongrijpbaar iets, maar ik heb het altijd gehad. Het heeft in het verleden verstopt gezeten en was “vervuilt” met allerlei andere dingen zoals pijn, angst, verdriet, boosheid, tekort en allerlei oordelen.

Nog steeds is mijn liefde niet helemaal, en niet altijd, zuiver. Steeds weer probeert mijn ego mij te waarschuwen dat ik gekwetst kan worden als ik probeer om onbevooroordeeld mijn liefde in te zetten.

Maar banken hebben hier een mooi zinnetje voor; resultaten behaalt in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Mijn ego kent alleen het verleden, weet alleen dat ik pijn en verdriet heb gehad en daardoor angst inzet als waarschuwing voor de toekomst.

Oké, dank je wel voor de waarschuwing, maar ik heb een goed alternatief. Het beste zelfs. Mijn liefde. En als je je diepste verlangen, met anderen verbonden zijn, wilt voelen, dan zal je je resultaten uit het verleden thuis moeten laten.

Mijn grootste cadeau dat ik heb mogen ontvangen, buiten het feit dat ik geboren ben, zijn mijn dochters, zij zijn het die mij in staat hebben gesteld om zuivere liefde te ervaren. Kinderen hebben minder “bagage”, ze zijn makkelijker in staat om onbevooroordeeld te zijn en open en liefdevol te zijn. Het zijn mijn grote leermeesters.

Dus kun je bij je liefde? Voel je het? Kun je met die liefde naar jezelf kijken en naar anderen? Mijn ervaring was dat ik meer moeite had om met liefde naar mezelf te kijken en minder moeite had om met liefde naar anderen te kijken. Toen ik uiteindelijk zover was dat ik kon onderzoeken waarom dat zo was, kwam ik erachter dat het te maken had met oordeel.

Ik ken mezelf natuurlijk het beste, ik weet wat ik tot nog toe in mijn leven allemaal heb gedaan, en niet heb gedaan. Zelfs wat ik heb gevoeld en niet heb gevoeld. Mijn geluk is geweest dat ik me zelden “slachtoffer” heb gevoeld, dus kon ik het allemaal bij mezelf uitzoeken, alle schuldgevoelens, schaamte, verdriet, pijn, boosheid kwamen voort uit veroordeling van mezelf.

Aangezien ik “anderen” niet zo goed kende als mezelf is het dus makkelijker om niet te oordelen en dus ook van ze te houden. En verliefd worden was al helemaal geen probleem, een knap snoetje en wat lieve woorden waren genoeg om er een Engel in te zien. Dus mijn mate van liefde ervaren had alles te maken met mijn oordelen.

Nu had ik zoals zovelen genoeg oordelen en vooroordelen naar de wereld buiten mezelf, oordelen over mensen dicht en minder dicht bij me, vooroordelen over mensen en groepen die ik niet eens kende, ze zijn vaak genoeg de media gepasseerd en de PVV heeft er zelfs een aanzienlijk aandeel door gekregen. Ook oordeel naar hoe de wereld in elkaar zat, hoe de dingen “werken”. Al deze oordelen en vooroordelen gaven me in ieder geval een gevoel van veiligheid, ik had mezelf wijsgemaakt dat veel dingen zus of zo waren, zwart of wit, ik had overal wel een mening over.

De reden waarom dit veranderde is weer een verhaal op zich, maar resultaat was dat ik meer en meer stopte met oordelen, met een mening vormen, met denken dat als ik maar genoeg info had over iets, dat ik kon bepalen wat goed en wat fout was.

Nou mensen, ik heb nieuws ontdekt, goed en fout bestaat niet, het is een concept wat wij mensen verzonnen hebben om min of meer vredig naast elkaar te kunnen leven, om een maatschappij op te bouwen. Op zich niks mis mee natuurlijk, totdat dit in je hoofd als feit komt te zitten, dit is goed en dat is fout, dit is wit en dat is zwart, en het hele grote grijze gebied vergeten we maar even voor het gemak want daar worden we alleen maar onzeker van.

Ik ben begonnen met een (voor mij) nieuw concept. Laat ik eens proberen om niet te oordelen en te veroordelen en mijn vooroordelen te laten, en te toetsen aan mijn ervaringen als ik ze tegenkom.

Dat scheelt een hoop, ik hoef dus niet overal “iets” van te vinden, veel liever voel ik mee met mensen die “iets” overkomt, en daar moeite mee hebben.

Veel liever kijk ik of ik mijn liefde als belangrijkste instrument in kan zetten om mezelf en de wereld om me heen te verwarmen.

Want wat weet ik nou werkelijk van het leven, wie weet er überhaupt werkelijk wat het doel, het nut, of de waarheid is. Misschien kom ik daar na mijn dood achter, en tot die tijd maak ik het tot mijn belangrijkste doel om gelukkig te zijn, en als het in mijn mogelijkheid ligt mijn familie, vrienden, kennissen en de rest van de wereld te ondersteunen bij dit doel. En het maakt mij ongelooflijk blij dat ik dit gewoon mag doen, dat ik de keus heb om hier voor te kiezen.

En hoe groot het doel ook klinkt, de hele wereld gelukkig, ik hoéf het niet te doen, ik mág het doen, als ik er zin in heb, en anders niet, of morgen weer of overmorgen, en haar wel en hem nog niet.

Ik ben vrij om te kiezen.

Gelukkig zijn is een keuze.

Ik besta

Het is zover.

Na afgelopen zondag heb ik eindelijk geschiedenis mee geschreven.

Ik heb bestaan, het is vastgelegd.

Ik heb mijn 5 seconds of fame.

Afgelopen zondag vol in beeld bij de uitzending van omroep Brabant over D’n Opstoet.

Ik heb de beelden zeker 10 keer bekeken, heb ze gedownload via youtube,  link doorgestuurd naar vrienden en gedeeld op facebook.

Want ik wil er ook graag bij horen, het idee hebben dat ik niet voor niks leef, dat ik ook een plekje heb in de geschiedenis, dat het méér is als zomaar één van de 6 miljard.

Is het een Ego-ding?

Ja, natuurlijk.

Want ik heb al zoveel betekend voor zovelen, in de eerste plaats voor mijn directe naasten, mijn ouders, mijn dochters, de rest van mijn familie, vrienden, kennissen, collega’s.

En natuurlijk heb ik voor de één meer betekend als voor een ander, maar mocht ik nu een kijkje nemen bij mijn uitvaart, dan weet ik zeker dat het druk zou zijn.

En dat de meesten verdrietig zouden zijn omdat ze me moeten missen.

En toch, die 5 seconden bij de plaatselijke media, die voelen alsof ik nu nooit meer in de vergetelheid raak, ik ben vereeuwigd in de archieven, dwalend over het internet, voor eeuwig oproepbaar voor al wie wil.

Ik ben gefilmd, dus ik besta.

Onbegrensd potentieel

Vandaag las ik iets waar iemand op zoek was naar zekerheid, en dit raakte mij.

Ook ik ben lang op zoek geweest naar zekerheden, willen weten waar ik aan toe was, de waarheid. Tot ik me realiseerde dat zekerheid willen voortkomt uit angst, onzekerheid over wie ik ben, wat ik wil, wat ik te doen heb, wat er van me word verwacht, tientallen vragen komen er naar boven. Maar zekerheid brengt hooguit minder angst, geen geluk.

Waar word je dan wel gelukkig van?

Ik vind potentieel zo’n mooi woord, onbegrensd potentieel.

Onbegrensd potentieel betekend dat alles mogelijk is, al je diepste angsten kunnen hierbinnen bewaarheid worden.

Maar ook al je diepste wensen,  alles waar je het bestaan nog niet van kent, alles wat we als mensheid tot nog toe hebben gerealiseerd, alle kennis, alle groei, alle uitvindingen, alle ideeën, concepten, inspiratie, liefde……

Alles is ontstaan vanuit dit onbegrensd potentieel.

Wat dat dan is, dat onbegrensd potentieel?

Het loslaten van alles, het loslaten van al je ideeën over hoe de wereld in elkaar zit, hoe jij in elkaar zit, wat je verwacht van het leven, je partner, de kinderen, je baan, je huis,  je zekerheden.

Als je bereid bent om bij alles vraagtekens te zetten, als je durft te zeggen dat je het niet weet, dat alles wat je ooit hebt aangenomen voor zeker, voor de waarheid, te betwijfelen.

Als je meer en meer los kunt laten, en dat kunnen honderden dingen zijn, van een druk en gejaagd leven tot een zuur geworden huwelijk, van alles wat “de maatschappij” van je verwacht tot de beperkingen die je jezelf toe-eigent “dat kan ik niet, dat durf ik niet, dat ben ik niet waard”, en je laat alles in het midden, dus niet ontkennend en niet bevestigend dan ontstaat er ruimte.

Ruimte, ruimte voor het onbegrensd potentieel, misschien is het waar, misschien ook niet. Misschien bestaat God, misschien ook niet, of Allah, of boeddha.

Of misschien bestaan ze allemaal, om maar even een zijstraat te noemen.

Maar ruimte is potentie, ruimte is grijs en niet zwart-wit, in ruimte zit de mogelijkheid, in ruimte zit niks moet maar alles mag, in ruimte zit verbazing, inspiratie, openheid, onbevooroordeeld zijn, liefde en…….  Geluk.

Want als ruimte onbegrensd potentieel is, dan ben je dus al potentieel gelukkig.

eerste stapjes

Mijn eerste bog-bericht.
Wat wil ik schrijven?
Ik wil mijn Liefde verspreiden door de wereld en dit is mijn digitale doorgeefluik?
Klinkt wel leuk, dekt de lading, maar is niet erg duidelijk denk ik.
Laat ik zeggen dat ik het zelf nog niet weet wat ik nou precies ga doen met dit blog, behalve dat ik ga delen met de wereld wat ik wil delen, te beginnen met het volgende.

______________________________________________________

Verliefdheid is de potentie van ideale liefde.

Verliefdheid ontstaat vaak bij een kennismaking met een ander, waarbij je je eigen ideale liefde projecteert door het ontbreken van kennis over de ander.

Het verdwijnen van die verliefdheid ontstaat bij de ontdekking van tekorten in de ander in het voldoen aan dit ideaalbeeld.

Blijft er genoeg over dan noemen we dit ”liefde”, wordt het nog minder, dan word het ”vriendschap”, en bij nog minder dan stopt meestal het intieme contact met de ander.

Feit blijft dat de verliefdheid een spiegel is van je eigen potentiele liefde.

Zo groots dat nog geen enkel oordeel of vooroordeel, geen angst, verdriet,  boosheid of pijn deze liefde heeft bedoezeld.

Kijk in deze spiegel, en zie je ziel, je onbezoedeld potentieel, de kern die je bent voordat zij is ingesloten in schuld, schaamte, angst, boosheid en verdriet.

Zie je ware potentieel die je kunt zijn als je je weer kunt bevrijden van deze verstikkende oordelen die je jezelf eigen hebt gemaakt, misschien kun je dan ook weer eens verliefd worden op jezelf !

Ontstaan vanuit een prachtige droom,

Een cadeau voor mezelf dat ik graag met jullie wil delen.

_________________________________________________________