ontwaken

Toen ik vanochtend wakker werd besefte ik me dat ik niet wilde, ik had net een fijne droom gehad, en toen ik ontwaakte besefte ik dat het maar een droom was.
En toen ik nog beter wakker werd en mijn ogen open deed, realiseerde ik me dat het nog steeds die koude grauwe winter was, en ik hou zo van de lente en de zomer.
Dus eigenlijk wilde ik het liefst niet opstaan, maar weer mijn ogen dichtdoen en kijken of ik weer terug kon vluchten in die fijne droom.
Tenminste dat was mijn eerste gedachte, terug naar waar het wél fijn was.
Maar ik wil niet meer vluchten, en ook al voelde dat eerste halfuur nadat ik opstond niet fijn, toch wist ik dat het aan mij is om het om te draaien.

Ik heb in de wintermaanden last van depressies, beter gezegd, het kost me in de winter veel meer moeite om positief te zijn en positief te denken.
In de lente en zomer gaat dit vaak als vanzelf, lekker zonnetje op een terrasje en fluitende vogels, vrolijke ontspannen mensen, vakantiegevoel, enz., in de herfst drijf ik nog uit op het zomergevoel, maar in de winter met de kou en de sneeuw en grauw, grijs en donker, moet ik moeite doen om me te herinneren wat het nou ook al weer was waarom ik het leven zo mooi vind.
En ik moet moeite doen om bij mijn liefde voor mijzelf uit te komen.
De negatieve en sombere gedachtes dringen zich op en vinden makkelijker ingang in deze tijd.

Oké, nu ik me daar dus bewust van ben, is het aan mij om er iets mee te doen...... of niet, want er zijn ook dagen dat het niet hoeft, dat ik inderdaad mezelf omdraai en terug vlucht in mijn droomwereld.
Ook helemaal goed, voelen dat dat ook mag, dat je de vrijheid hebt om te kiezen.
Maar vandaag niet, vandaag heb ik de moed om naar mezelf te kijken en te voelen waarom.

Ik ben dankbaar.
Dankbaar voor alles wat ik tot nu toe heb geleerd over mezelf, over het leven, en alle inzichten die mij het gereedschap aanreiken om om te gaan met bijvoorbeeld mijn depressies.
Ik wil nu niet ingaan op het hoe en waarom van mijn depressies, dat is een lang verhaal en niet de kern van dit stuk, de kern gaat over ontwaken.

De meeste kennen nog wel de film "matrix", en dan bedoel ik met name de scene waarin Neo de keus moet maken tussen de rode pil die hem laat "ontwaken" uit de matrix, of de blauwe pil waardoor hij alles vergeet en verder leeft in de illusie van de matrix.
Het is zo tekenend voor de keus die ik gemaakt heb, toen ik vijf jaar geleden aan mijn "reis naar geluk" begon.
Na mijn scheiding besloot ik om op zoek te gaan naar mijn geluk, naar datgene wat er voor zorgt dat mijn leven leuk, en spannend, en liefdevol, en vrij is.

En op dit soort dagen moet ik weer even terug naar die keus, naar die tijd dat ik besloot om de rode pil te nemen.
En ik kan en wil niet meer terug naar de illusie er voor.
En daarvoor heb ik dus naar mijn depressies te kijken, en te voelen wat dat nou is dat mij depressief maakt.
Dat is overigens niet zo moeilijk, het heeft in mijn geval te maken met mezelf voor de gek te houden dat die keus om geluk na te streven niet haalbaar is.
Dus mijn oude gedachtepatronen (die ik overigens al heb sinds mijn vroege tienerjaren, dus hardnekkig) belemmeren me om te zien dat ik mijn leven leuk, spannend, liefdevol en vrij kan maken.
Maar door me te richten op mijn keus om te ontwaken en op pad te gaan, en onderweg te streven naar zoveel mogelijk plezier, en avontuur, en liefde, en vrijheid, ben ik vandaag alweer een stukje gelukkiger.

Maar daarvoor heb je te ontwaken, daar is het leven voor gemaakt, daar ben je voor geboren.
Jij mag kiezen.
Neem je de rode of de blauwe pil?

knuffel,
Ben.

helderheid

Er is niks moeilijks aan het leven.
Er zijn twee dingen zeker, Je bent geboren, en je gaat ooit dood.
Daartussenin is niks zeker, er zijn ontelbaar veel dingen mogelijk.

Wat maakt het dan zo moeilijk om gewoon gelukkig te zijn?
Ons denken.

Vanaf onze geboorte word ons denken en voelen gevoed door alles wat op ons pad komt, de eerste jaren door onze opvoeders en geleidelijk aan worden we zelfstandiger en gaan we zelf denken.
Voelen doen we vanaf dag 1 van de verwekking, nog voor onze geboorte, en voor de rest van ons leven. Duim in de mond is fijn, 10 centimeter hoger is auw.
Daarna wordt het almaar meer en moeilijker, ik heb al vaak geschreven over de complexheid van het denken en voelen, hoe we daarmee omgaan, dingen interpreteren, en waar het naar mijn mening vaak fout gaat.

Maar ga eens terug naar de basis.
Er zijn twee dingen zeker, je bent geboren, en je gaat ooit dood.
Daartussenin is niks zeker.
Dat betekent ook dat het dus aan jou is om die tussenliggende tijd in te vullen, ongeacht wat het tot nog toe is geweest, je kan nu beslissen om het anders te doen.

Waar ik op doel is je te bevrijden, te bevrijden van de complexheid, van alles wat we moeten van onszelf en anderen.
Je moet namelijk he-le-maal niks.
Je mag nu besluiten om helemaal niks meer te doen.
Natuurlijk heeft het gevolgen, elke keuze heeft gevolgen.
Ook niet kiezen heeft gevolgen.

Maar je hébt de vrijheid om te kiezen.
Ja maar, als ik ........
NEEHEE, je MOET helemaal NIKS, je MAG daarentegen ALLES.
We mogen dan allerlei wetten hebben, en normen en waarden, en verwachtingen en zogenaamde verplichtingen, maar da's allemaal bullshit, je MOET helemaal niks als je dat niet wilt.
Het risico dat je wordt veroordeeld door diverse mensen en instanties is dan het gevolg, Maar je MOET niks.
Voel je de vrijheid die ik bedoel, de vrijheid van in een berenvel over de planeet zwerven, en niemand die jou vertelt wat je moet doen.
Maak die vrijheid jezelf eigen, laat het in je hele systeem doorwerken zodat je kan voelen dat JIJ en niemand anders kan bepalen hoe JIJ gelukkig wordt.
Denk er goed over na, neem geen overhaaste beslissingen, je hebt alle tijd en alle vrijheid.

Maar sta even stil, zoek naar je meest liefdevolle ik, en stel je voor dat je 98 jaar bent, op je sterfbed ligt, en je leven overdenkt.
Heb ik er alles aan gedaan om gelukkig te zijn, was het de moeite waard?
Is je antwoord nu nee, dan moet je serieus op onderzoek, want jij bent het toch zeker de moeite waard?

Ik heb mijn antwoord, en ik ben serieus in onderzoek, en ik ben al een héél eind op weg.
En mocht ik morgen op mijn sterfbed komen, dan sterf ik gelukkig, en was het ALLEMAAL de moeite waard.

Maar onthoud één ding, het leven is helder, je bent geboren en ooit ga je dood, en daartussenin moet je helemaal niks.

Dikke knuffel,
Ben

liefdesbrief

Lieve Ben,

Hier spreekt je hart.

We kennen elkaar nu ruim 43 jaar en er is niemand op deze wereld die jou beter kent als ik.

Alles hebben we samen gedeeld, lief en leed, en hoewel er tijden zijn geweest dat jij weinig contact met mij had ben ik altijd met jou in contact gebleven, heb je altijd geprobeerd te bereiken, en heb jouw hele strijd gevolgd.

En uiteindelijk heb je mij weer gevonden en omarmd, ik weet, je hebt er nog moeite mee met tijden, en het vertrouwen is nog volop groeiende, maar weet dat ik er alle vertrouwen in heb.

Jouw twijfels of je wel goed genoeg bent, je twijfels of je de juiste keuzes maakt, je angst om gekwetst te worden, je schuldgevoelens over het verleden en je angsten voor de toekomst, ik zie ze.

En ik wil je laten weten, het geeft niks, ik hou van je zoals je bent, alles is goed en ik heb het volste vertrouwen dat welke keuzes je ook maakt, het altijd de goede keuzes zijn.

Ik wil je laten weten dat ik er altijd voor je ben, wat er ook gebeurd, ik zal je altijd mijn liefde blijven geven, ik oordeel niet, ik twijfel niet, ik hou alleen maar onvoorwaardelijk van jou.

We hebben al zo vaak onze liefde verklaard aan vele anderen, maar nog nooit heb ik zo duidelijk mijn liefde aan jou verklaard, en ik vond dat het daar nu wel eens tijd voor was.

Om jou ondubbelzinnig, onvoorwaardelijk en zonder twijfel te laten weten dat ik onvoorstelbaar veel van je hou.

Dat heb ik altijd al gedaan en zal ik altijd blijven doen.

Je kan op mij vertrouwen, mijn liefde zal er altijd zijn, voor jou en voor ieder ander waarvoor je het wilt inzetten, mijn liefde is onuitputtelijk en onvoorwaardelijk.

Voor altijd de jouwe,

Je Grote Hart.