Wat is dat toch met mij?
Waarom krijg ik het nou niet voor elkaar om de dingen op een rijtje te houden, en actie te ondernemen?
Nou ben ik toch al zolang bezig met aan mezelf te werken, heb mooie stappen gezet, veel geleerd en mooie inzichten gehad.
Stapje voor stapje mezelf opnieuw ontdekt, de weg gevonden en net zo snel weer kwijtgeraakt.
En nu zit ik weer met een depressie te worstelen, en snap er niks meer van, hoe ik ook mijn best doe om positiviteit toe te passen, in contact te komen met mijn kern en het lukt me niet.
Moe en futloos, geen energie en geen concentratie om te lezen of te mediteren, en al helemaal geen energie en zin om minder leuke (maar toch redelijk noodzakelijke) dingen te doen.
Alles waar ik dacht dat het om ging, wat belangrijk was, lijkt nu ineens zo ver weg en alle twijfel slaat toe......
Over mezelf, over mijn pad, over het leven en de wereld om me heen.
Met deze vragen ging ik naar mijn huisarts, alweer, om hulp te vragen, een verwijzing naar de psycholoog van het GGZ of zo.
Alweer, opnieuw toe moeten geven dat ik het zelf niet kan, dat ik hulp nodig heb, terwijl ik zo graag aan mezelf wil bewijzen dat ik het allemaal zelf wel kan.
Teneergeslagen kom ik bij de huisarts, begin mijn verhaal te doen in de hoop dat ik hem duidelijk kan maken hoe het er voor staat.
Niet voorbereid op zijn reactie word ik getroffen door de precisie waarmee hij beschrijft hoe ik me voel, en waar ik mee worstel.
Uit het veld geslagen door zijn begrip en warme persoonlijke vragen, kan ik mijn tranen niet onderdrukken.
Voorzichtig brengt hij ter sprake wat zijn sterke vermoedens zijn, hoogsensitief..........
Hoogsensitief?
Wel ooit gehoord, maar geen flauw idee wat het is.
Met een briefje van een website, en de titel van een boek stuurt ie me op pad met de mededeling om op onderzoek te gaan en hem terug te bellen wat ik er van vind, en dat hij wel een goede therapeute kent mocht ik interesse hebben.
Nu, drie weken later en mijn eerste kennismakingsgesprek gehad met die therapeute, zit ik mezelf af te vragen hoe wonderlijk de dingen lopen.
Twee en een half uur met een vrouw zitten praten die net zo warm is als ik, met soortgelijke ervaringen, en precies aanvoelt wat ik bedoel.
Geen wonder, want ze is hoogsensitief.
Net als ik.
En uur na uur komt er weer meer terug, weet ik weer waar ik mee bezig was, wat ik wil, en wat ik te doen heb.
Met wéér meer gereedschap, meer inzicht, en dankbaar dat ik hulp heb gevraagd én gekregen.
Mijn hart gaat weer beetje bij beetje open, en ik krijg er weer zin in om mijn pad te gaan wandelen.
Wat mijn pad is?
Liefdevol en gelukkig zijn, en dit te delen met alles en iedereen.
Mijn hart te openen en liefde uit te stralen.
Mijn dochters te laten zien hoe verschrikkelijk veel ik van ze hou, en hoe trots ik op ze ben omdat ze zijn wie ze zijn.
Mijn ouders, mijn zus, mijn lieve nichten die mijn stukjes misten, mijn familie, vrienden, kennissen en iedereen die nog op mijn pad gaan komen vertellen hoe een prachtige mensen het zijn.
Hoe een ongelooflijk avontuur het is om te leven, te vechten en te ontdekken waar het om draait in het leven.
Hoogsensitief, hooggevoelig, nu het een naam heeft, snap ik weer zoveel meer van mezelf.
Het word best nog wel een kluif om helemaal uit te vogelen wat het nou betekent voor me, en hoe er mee om te gaan, maar wat een prachtig stuk gereedschap heb ik weer meegekregen van het universum, en wat een geweldige mensen vind ik weer op mijn pad om me daarbij te helpen.
Dus als ik wat overgevoelig overkom in dit stuk over gevoel, ik heb er nu een excuus voor.
Warme Hug,
Ben
