Soms vergeet ik.....

Er zijn van die dagen dat het allemaal niet lekker loopt, dat ik helemaal opga in allerlei gedachtes en twijfels.
Twijfels over mezelf, over wat ik wil en of ik het wel allemaal goed aanpak.
Het weer werkt ook al niet mee, en de ellende druipt uit de tv.
Ik denk dat dit wel herkenbaar is voor vele anderen, dus ik troost me dat ik niet de enige ben.

Op dit soort dagen vergeet ik helemaal waar het ook al weer om ging bij mij, ik wil alleen maar gewoon gelukkig zijn, meer niet.
Ik heb er hard voor gewerkt om er achter te komen wat mij nou gelukkig maakt, om te ontdekken wie ik nou ECHT Ben, diep van binnen, zonder al die laagjes er om heen.
Om te ontdekken wat ik wil met mijn leven, wat mijn passie is, hoe ik zin geef aan mijn bestaan, en om te ontdekken hoe ik los kon komen van alle angsten die mij gevangen hielden.
Vooral mijn angst voor de dood hield mij erg bezig, ik was mijn geloof in de katholieke kerk verloren zo rond mijn dertiende, en daarmee ook mijn geloof in god, en of er uberhaubt een leven na de dood was, en of ik dan een ziel had.

Nu heb ik daar overduidelijk antwoord op gekregen, in 2009 voor de eerste keer, voor één dag, en daarna in 2011 nog een keer, maar toen een aantal maanden lang stond ik in contact met mijn ziel.
Hoe weet ik dat, tja, dat vind ik moeilijk te beschrijven, maar ik wil een poging doen door te zeggen dat ik zonder enige twijfel wist dat het zo was, dat ik werd vervuld met een ongelooflijke hoeveelheid liefde, rust en vertrouwen zoals ik nog nooit eerder ervaren heb.
En welke boodschap mij het meest is bijgebleven, is dat ik me geen zorgen hoef te maken, alles, en dan bedoel ik werkelijk ALLES wat er gebeurt in de wereld klopt, er kwam een groot vertrouwen in mij dat de dingen gebeurde zoals ze hoorde te gebeuren.

Vraag me alsjeblieft niet hoe of waarom, en wordt niet boos op me omdat er dingen gebeuren die onvoorstelbaar fout lijken, die discussie voer ik dagelijks met mezelf.
Maar dat is een discussie vanuit het hoofd, vanuit mijn verstand.
En ik heb mogen ervaren dat er nou eenmaal een hele hoop dingen gebeuren die mijn verstand te boven gaan, dat er verbanden zijn die ik met mijn beperkte hersentjes niet meer kan volgen, ondanks mijn toch niet geringe I.Q.(ahum...).

Wat dan blijft is vertrouwen, zelfs nu, nu ik al een hele tijd niet meer in direct contact ben geweest met mijn ziel, blijft de boodschap duidelijk, heb vertrouwen, heb onvoorwaardelijk lief.
Ik moet even erbij schrijven dat op dit moment als ik dit schrijf, ik mijn tranen voel omdat ik steeds weer vergeet, al die keren dat ik aan het worstelen ben met mijn gedachtes en emoties, vergeet ik.

De afgelopen twee dagen was ik weer zo ongelooflijk aan het twijfelen of ik het wel kon, ik ben de laatste week aan het schrijven, aan het schrijven wat ik vind, voel, denk, ervaar, leer en geleerd heb over gelukkig worden.
En het is ongelooflijk veel, er zitten zoveel inzichten en schatten in me die ik wil delen, met alle zachtheid en liefde het geluk bereiken.
Maar tijdens het schrijven roept het ook veel vragen op bij me, en dan vooral wie ben ik om anderen te willen vertellen wat ze zouden moeten doen, en hoe moet ik dat dan doen, en...., en......., en..............

En ondertussen vergeet ik.....
Ik vergeet waar het werkelijk om ging, de liefde, de rust, en het vertrouwen.
Ik heb daarvoor alleen maar mezelf over te geven aan het vertrouwen.
Moeilijk hoor, want ik wil zo graag de controle houden,ik wil zo graag zelf bepalen hoe het er precies uit moet komen te zien want dat is zo lekker veilig.
Maar juist in de overgave zit het antwoord, daardoor kwam ik nou juist in contact met mijn ziel.
Omdat ik zo was vastgelopen dat ik niet anders meer kon dan mezelf overgeven.

En terwijl ik de soundtrack van Forrest Gump hoorde, werd ik getroffen, hij drong rechtstreeks door in mijn ziel, de eenvoud van Forrest Gump is zo mooi vertolkt in de muziek.
En deze eenvoud bracht me weer terug, het is allemaal zo eenvoudig, zo helder.
Alles is goed.
We zijn hier om te leren, om gelukkig te zijn, en om lief te hebben, al het andere is geneuzel.
We worden geboren, leven een poosje, en we sterven.
Gaan we nou werkelijk dat stukje invullen met geneuzel?
Of gaan we liefhebben met alles wat we hebben, gaan we proberen zo gelukkig mogelijk te zijn, en proberen vertrouwen te hebben.
Ik ga voor optie twee.
En ik vertrouw er op lieve god, dat als ik weer eens vergeet, ik weer zo'n mooie boodschap krijg.

Dikke knuffel,
Ben

Ben de Kok; Het recept van mijn leven.

Vorige week was ik met mijn dochter, neefje en nichtje in de speeltuin, hier in de reeshof.
Toen ik aan kwam lopen zag ik een cameraploeg bezig met apparatuur en even later zag ik op het terras van het pannenkoekenrestaurant Herman den Blijker staan met een dikke sigaar.
Na wat info van diverse kanten bleek dat Herman bezig was met het redden van het pannenkoekenhuis.
Naar ik heb begrepen is het nu een pizza en pasta-restaurant geworden, waar je mij niet blij mee maakt, maar dat werd ik van het pannenkoekenhuis ook al niet, maar dat terzijde.

Ik moest daar afgelopen week nog een paar keer aan denken, iemand vertelde dat het een hele vriendelijke man was, die Herman.
Poef...., weer een vooroordeel-ballon doorgeprikt, ik vond het namelijk een over het paard getilde botte blaaskaak, met z'n dikke sigaren.
Maar hij en ik, Herman en Ben, we hebben veel meer overeenkomsten dan ik dacht.
We zijn namelijk allebei kok, ik dan vooral van naam, en hij heeft vooral naam als kok (ooh wat ben ik goed met woordspelingen).
Maar nog iets, we doen hetzelfde werk, want leven is net als koken.

Eens kijken of ik het goed uit kan leggen wat ik bedoel.
Alles wie ik ben, als ik goed naar mezelf kijk, bestaat uit losse ingrediënten, mijn gedachtes en emoties, mijn "goede" en "slechte" eigenschappen, allemaal ingrediënten, boosheid, angst, verdriet, blijdschap, liefde, moed, luiheid, zelfwaardering, verwaandheid, ondergeschiktheid, minderwaardigheid, vooroordelen, normen-en-waarden.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar je begrijpt denk ik wat ik bedoel.
Ik heb al deze ingrediënten lange tijd beoordeeld als "goede" en "slechte" eigenschappen, maar het gaat niet zozeer om de ingrediënten, maar om het gerecht dat je er van maakt.
Heb je wel eens een hap peper genomen? gadverdamme, je kunt er behoorlijk ziek van worden, en je mond heeft er waarschijnlijk nog uren last van, op zijn minst.
Is peper dus slecht? Nee, bijna iedereen gebruikt in bijna elk gerecht peper en/of zout.
Het is het geheel van alle ingrediënten, samen met het kookproces wat zorgt voor het gerecht.

Zo ook voor mij en jou, al onze ingrediënten zijn allemaal even belangrijk, het gaat er om hoe je kookt.
Dat bepaald wat voor resultaat er uiteindelijk op tafel staat.
Mijn keuken, al mijn ingrediënten zijn even waardevol, hoe ik ze inzet, hoe ik er mee kook, bepaalt of er iets moois uit komt, of dat ik er buikpijn van krijg.

Mijn jongste dochter kampt al een paar jaar met buikpijn, allerlei diagnose's gehad van parasieten tot spastische darmen, allerlei middeltjes geprobeerd, zelfs advies voor psycholoog.
Een paar weken geleden bij een diëtiste terechtgekomen, advies: probeer eens zonder E621 (smaakversterker), probleem opgelost, geen buikpijn meer.
Maar E621 zit in de gekste dingen, werkelijk duizenden gerechten, en onder verschillende namen.
Soepen, sauzen, kant en klaar gerechten, vleeswaren, de lijst is eindeloos.
Dus wat is de boodschap?
Bewust zijn, opletten, er zijn genoeg alternatieven, ze mag bijna geen een merk knakworstjes, behalve de knaks van unox.
Dus bij alles wat ze eet zal ze bewuste keuzes moeten gaan maken, om zonder buikpijn te leven.

Haar levensles neem ik graag over, ik moet bewust omgaan met de ingrediënten die mijn leven bepalen.
Ik heb geen goede of slechte eigenschappen, het is maar wat ik er zelf mee doe.
Soms helpt boosheid me een stap verder, en mijn natuurlijke aanleg voor luiheid zorgt er voor dat ik rustig aan doe en weloverwogen beslis.
Net zoals mijn angsten mij behoeden voor onbezonnen aktie's, voor mij geen ballonvaart over de piramides.
Wat ik heb gedaan, is lang de tijd genomen, tijd genomen om mijn keuken te leren kennen, om de ingrediënten op hun waarde te schatten, om recepten te schrijven waar ik blij van wordt.

En smaken verschillen, ook al kook ik de mooiste gerechten, er zullen er altijd zijn die het niet lusten.
Maakt dat mijn gerecht minder mooi?
Nee, natuurlijk niet.

Dus ook al ben ik geen liefhebber van pizza en pasta, ik heb een nieuwe vriend gevonden in Herman den Blijker, we lijken meer op elkaar als ik dacht.
Maar die dikke sigaren mag ie houden, de botte blaaskaak.

Dikke knuffel,
Ben

Met 10 kippen naar de supermarkt.

Geld is macht.
Een al oud en beproefd principe dat helemaal waar is.
En door al het gedonder van de laatste jaren door overheid en bedrijven, de grootste machthebbers, heeft geld me een beetje een nare bijsmaak bezorgd.
En blijkbaar bij meer mensen, want ik hoor steeds vaker over initiatieven waarbij een levendige ruilhandel ontstaat in goederen en diensten zonder dat er geld aan te pas komt.

Maar geld op zich is niet het probleem, het is juist een heel handig middel dat er voor zorgt dat ik niet met 10 kippen onder mijn arm naar de supermarkt hoef om mijn boodschappen te betalen.

1) Geld is macht.
2) Macht is controle.
3) Controle is veiligheid.

Veiligheid is een basisprincipe dat bijna ieder mens nastreeft, dus hoe meer geld, macht en controle je hebt, hoe veiliger je je leven kunt maken voor jezelf en eventueel degene die je lief zijn.
Dat is in de hele natuur terug te vinden, elk dier, van vlieg tot olifant, probeert zo veel mogelijk veiligheid te creëren om zo lang mogelijk te kunnen overleven.

En toch is er ook in de natuur een uitzondering op dit principe.
Zelfs een dier zal zijn eigen veiligheid, en dus zijn overlevingskansen, op het spel zetten om zijn nageslacht of de groep te beschermen.
Van misleiding tot de frontale aanval.
Een antilope die doet alsof ze mank is en zo de roofdieren weglokt bij haar kleintje, tot de buffels die gezamelijk de frontale aanval kiezen tegen roofdieren die het op de kroost hebben voorzien.

Verbluffend.....
En haast onvoorstelbaar als je zelf geen kinderen hebt.
Maar als je die wel hebt, weet je waarom.
Dan weet je dat er dingen in het leven zijn die belangrijker zijn dan je eigen veiligheid, zelfs belangrijker dan je eigen leven.
En bij ons mensen geld dit ook nog als de kinderen oud en wijs genoeg zijn om zelf te overleven.
Wij voelen dit zelfs bij geliefdes, familie en vrienden.
En zelfs een hond beschermd zijn baasje, uit vrije wil met gevaar voor zijn eigen veiligheid.

Wat maakt dat dan, dat iets belangrijker is dan je eigen leven?
Ik kan maar één goed antwoord bedenken, Liefde.

Liefde is sterker dan alle andere emoties, zelfs sterker dan (gezond) verstand.
Liefde is sterker dan veiligheid, en dus controle en macht en geld.
Liefde is dus de allerbelangrijkste, het allerhoogste dat er bestaat.

En laat ik daar nou onvoorstelbaar veel van hebben, onuitputtelijk veel zelfs.
Ik hoef er ook eigenlijk niks voor te doen om het te krijgen, het is er gewoon, altijd al geweest ook.
Er zijn wel tijden geweest dat ik niet meer wist dat het er was, dat ik niet meer wist waar het was gebleven, dat ik ook niet eens meer wist dat het belangrijk was omdat ik dacht dat het ging om geld en dus macht om controle te hebben op mijn eigen veiligheid.
Maar da's helemaal niet belangrijk, tenminste, lang niet zo belangrijk als liefde.

Dus ik heb dat ook niet zo veel meer, geld en macht.
En ook controle en veiligheid heb ik meer en meer gelaten voor wat het is.
Ik investeer tegenwoordig in liefde, en vertrouwen dat liefde allom aanwezig is, ook in spirituele zin.
Er wordt vanuit het universum ook met liefde voor mij gezorgd, of het nou god, allah, boedha of iets anders is, ik vertrouw meer en meer op dat ik krijg wat ik nodig heb om te kunnen doen waarvoor ik hier op aarde ben.

En de rest doe ik zelf, met een beetje geld en macht en controle en veiligheid.
Maar allemaal vanuit liefde, die nog steeds groeit naarmate ik me er voor open stel, nu ik zie hoe belangrijk dit is.

Dus wat er ook gaat gebeuren in de toekomst, ik vertrouw op liefde.
En als het hele monetaire stelsel instort, zal me dat een zorg wezen.
Ik ga dan met alle liefde met 10 kippen naar de supermarkt.

Héle dikke liefdevolle knuffel,
Ben.

Moe(dt) met d of t?

Ik heb een groot deel van mijn leven ervaren als dat ik van alles moest moeten, ik moest volwassen zijn, ik moest keuzes maken over wat ik wilde worden, beroepsmatig dan, ik moest kiezen of ik wilde trouwen, een huis kopen, kinderen krijgen, en ik heb altijd de druk van anderen ervaren om deze keuzes te maken.

Niet dat het daarmee hun schuld is dat ik de keuzes heb gemaakt die ik heb gemaakt, maar ik was op een of andere manier niet in staat om gewoon te ondekken wat MIJN keuze was, wat ik nu echt zelf wilde.
Van sommige keuzes heb ik spijt, en sommige keuzes zijn onvoorstelbaar goed voor me geweest.
En zelfs de keuzes waarvan ik spijt heb kan ik zien als enorm leerzaam, dus alles is goed zoals het gelopen is.

En terug kijkend op wat nou de oorzaak is geweest, kom ik tot de conclussie dat ik ergens rond het begin van mijn tienerjaren heb besloten dat het minder moeilijkheden gaf om met de keuzes van anderen in te stemmen.
Waarschijnlijk heeft het onder andere te maken met het feit dat ik vroeger nogal eens het mikpunt was van buurtjongens die het nodig vonden om hun agressie op mij te botvieren, waardoor ik behoorlijk veel angst heb gekend in mijn jeugd, en dat was niet tof, dus uitvinden hoe ik er voor kon zorgen dat zij hun zin kregen, zodat ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam is mijn overlevingsstrategie geworden.

Dit is maar één van de vele complexe oorzaak-gevolg ontdekkingen die mij inzicht hebben gegeven, maar het is maar even als voorbeeld.
Dus ik heb zo ongeveer uitgevogeld wat mijn probleem was en hoe ik er aan ben gekomen.
Fijn om te weten, maar belangrijker is wat nu?

Ik heb na mijn scheiding, nu bijna 5 jaar geleden, met mezelf afgesproken dat ik nu ging werken aan gelukkig worden, en één van mijn grootste motivatie zinnen was en is nog steeds; Ik moet helemaal niks.

Ik heb het "moeten" totaal losgelaten, wat vervolgens ook weer bizare gevolgen heeft gehad, maar dat is geen probleem, want eindelijk kon ik kiezen, ik kon in ieder geval kiezen wat ik NIET meer wilde.
Nu heeft het lang geduurd voor ik er achter ben gekomen wie ik dan wel was en wat ik wilde in dit leven, en nu sta ik eindelijk op de drempel om te gaan leven wat ik wil.

Nu is het eindelijk tijd om de "t" te vervangen voor de "d", want ik moet helemaal niks, maar voor wat ik wil heb ik wel moed nodig.

Want ik wil leven vanuit mijn hart, en keuzes maken vanuit liefde.
Dat klinkt makkelijker dan het is, omdat in onze maatschappij vooral keuzes worden gemaakt vanuit angst, al onze normen en waarden, onze meningen en onze oordelen, ze komen vooral voort uit angst.
Keer op keer merk ik in gesprekken over belangrijke zaken, dat onze keuzes vooral bestaan uit het voorkomen dat onze angsten uitkomen.

Ik ken er ondertussen een behoorlijk aantal, de maskers die we allemaal hebben, tegen iedereen zeggen dat het goed gaat terwijl je van binnen beetje bij beetje doodgaat totdat je jezelf helemaal kwijt bent.
Blijven vasthouden aan een "schijnhuwelijk" omdat het veiliger is dan je angst voor het alternatief, vooral niet er over praten, vooral geen hulp zoeken totdat alles zover kapot is dat er geen greintje liefde meer over lijkt te zijn.
Jezelf voor de gek houden dat alles wat je overkomt de schuld van de ander is, met als gevolg dat je niet bij machte bent om te zien dat jij zelf de controle hebt om te zorgen voor je eigen geluk.
Vluchten in allerlei verslavingen, om maar niet te hoeven voelen.
Voldoen aan alle dingen die me status en waardering opleveren van anderen, omdat ik niet zie hoe mooi en goed ik eigenlijk ben..........

Ik heb geen probleem met onze maatschappij, ik heb alleen een probleem met het feit dat ik merk dat zoveel mensen om me heen ongelukkig zijn, en geen idee hebben hoe dit op te lossen, of naar mijn bescheiden mening de "verkeerde" oplossing kiezen, en dan bedoel ik met verkeerd dat het je niet dichter bij je gelukkig zijn brengt maar juist verder weg.
Ik bedoel, het doodtrappen van een grensrechter is wel een oplossing voor je conflict, maar volgens mij niet de meest handige.
Maar ik heb wél goede oplossingen, ik weet hoe je gelukkiger kunt worden.
En dat wil ik gaan delen, dat is mijn grootste wens in dit leven, als ik naast mijn eigen reis naar steeds meer liefde en geluk ook nog eens anderen kan helpen met dit pad naar liefde en geluk.

Maar dit vraagt om moed, moed om niet meer in mijn "veilige zóne" te blijven met semi-vage uitspraken, maar écht uit te spreken wat ik bedoel.
Moed om steeds weer opnieuw met de billen bloot te gaan met alles waar ik nog pijn, verdriet, boosheid en schaamte op heb zitten.
Moed om steeds weer in twijfel te zijn, in de spiegel te kijken, en tot in het diepst van mijn hart en ziel te kijken en voelen wat mijn liefde zou kiezen.

Afgelopen vrijdag gaf één van mijn vrienden een lezing in leiden voor 100 studenten over een zéér gevoelig onderwerp, waarin hij "ervaringsdeskundige" was.
Ik vond dit zo ongelooflijk moedig, om voor 100 jongeren met de billen bloot te gaan en bespreekbaar te maken.
Aanstaande dinsdag gaat een andere vriend van me een lezing geven over zijn levenspad.
Ik ga er zijn om hem te ondersteunen met mijn liefde, met mijn grote hart en mijn waarheid.
En ik heb zaterdag deelgenomen aan een project van een fotografe waarbij mijn portret ook publiekelijk komt, omdat ik ook dingen bespreekbaar wil maken ( beetje vaag, maar het is haar project en ik wil niet teveel info geven voor het zover is).

Dus ik heb besloten om moedig te zijn, want wat kan ik anders, elke andere keuze maakt me minder gelukkig.
Want ik ben er van overtuigd dat alles wat er in mijn leven is gebeurd een gevolg is van mijn eigen bewuste en onbewuste keuzes, of het vemijden van de keuze.
Dus laat ik mijn keuzes in het vervolg met al mijn liefde en zachtheid maken, en ik ben benieuwd wat voor gevolgen dat gaat hebben.
Maar wat de gevolgen ook zullen zijn, ik heb eindelijk de moed om te kiezen.

Ik wens jullie allemaal veel moed.

Dikke knuffel,
Ben