Ik ben een boek aan het lezen.
Het heet "alles heeft een reden" van Mira Kirshenbaum.
Ik ben er net pas in begonnen maar de titel zegt genoeg om een indruk te krijgen waar het over gaat.
Het boek heb ik al een paar jaar, heb het ook al een paar keer opengeslagen, en ook weer snel weggelegd, dat heb ik wel vaker als ik dingen lees die me raken, waar ik het moeilijk mee heb, die te dicht bij komen of zo'n heldere waarheid bevatten dat ik het gewoon te eng vind om onder ogen te zien.
Zo ook met dit boek, diep van binnen heb ik altijd al geweten dat toeval niet bestaat, alles gebeurd met een reden, hoe vreemd het ook lijkt of hoe pijnlijk het soms is.
Weet ik altijd de reden? Nee, natuurlijk niet, maar het is wel mijn heilige opdracht geworden om te zoeken.
Mijn hele leven is één grote zoektocht.
Ik stel me mijn leven voor als één grote wandeling, vanaf mijn geboorte ben ik gaan wandelen.
Eerst aan de hand van mijn ouders, en later heb ik mijn eigen pad gekozen, of liever gezegd, ik ben meestal van het ene pad naar het andere gesprongen, heb gekeken naar anderen omdat ik zelf niet wist welk pad te kiezen, en ben met anderen stukjes op hun pad meegelopen zolang dat mij beviel en vaker nog zolang dat de ander beviel.
Ik heb hints genoeg gehad om mijn eigen pad te kiezen zie ik nu, achteraf.
Nu ben ik zelf op pad, mijn eigen pad.
Ik heb al veel geleerd, door op zoek te gaan naar mijn pad, mijn reden van bestaan.
Nu ben ik weer een kuil tegengekomen, ik worstel weer met een depressie, niet superheftig maar toch vervelend genoeg om weer eens goed in de spiegel te kijken.
Schijnbaar toevallig, want ik heb nog geen idee waarom ik nu depressief ben geworden, maar toeval bestaat niet, alles heeft een reden.
Van alles wat ik heb geleerd de afgelopen jaren, staat deze in de top 5.
Net als met liefde en zachtheid er mee om gaan, niet te vlug (ver-)oordelen, de oorzaak bij mezelf zoeken i.p.v. bij anderen of de situatie, en mijn doel voor ogen houden; een liefdevol en gelukkig leven voor mezelf en eenieder om me heen.
Dit is mijn gereedschapskist, hiermee ga ik er weer uit komen, met weer meer ervaring en inzicht, en waarschijnlijk met meer plezier en energie mijn weg vervolgen, dit vertrouwen heb ik ondertussen wel.
Maar lieve vrienden, soms..........
Soms verlies ik mezelf in het moment, in mijn verdriet, mijn angst, mijn gevoel van machteloosheid, in al mijn donkere en negatieve kanten die ik zo moedig probeer te overwinnen, en weet ik even niet wat te doen.
Dit was zo'n moment, en ik ben maar gaan schrijven.
Mezelf herinneren wat het ook al weer was, waar deed ik het ook al weer voor, waarom ik niet gewoon onder de dekens wegkruip en ophoud te bestaan, i.p.v. mijn demonen te overwinnen.
Pffff..... angst en machteloosheid gieren door mijn lijf, en tranen vloeien uit mijn ogen van verloren liefde en eenzaamheid.......
Ze zijn er allemaal, ik schrijf meestal op de goede momenten, en vaak mooie woorden en goede bedoelingen, met als doel om mezelf bij de les te houden en met de hoop dat anderen dezelfde inzichten krijgen, dat ze snappen waar het allemaal om gaat.
Ik zie zo veel mensen om me heen lijden, bang, boos en verdrietig om zo veel zinnige en onzinnige en belangrijke en onbelangrijke redenen, maar ik vergeet soms de moed.
De moed die we allemaal hebben om toch ons bed uit te komen en onze soms stompzinnige dagelijkse bezigheden te doen.
De moed om, ondanks de pijn, de angst en verdriet, een lach op ons gezicht te toveren en te zeggen "och, het gaat wel goed", terwijl we zo'n beetje dood gaan van binnen.
Voor jullie allemaal, voor iedereen die dit herkend, ik eer jullie moed.
De moed om telkens weer door te gaan, op welke manier dan ook, zeurend of chagrijnig, of met een masker van vrolijkheid en onkwetsbaarheid.
Ik eer de moed om vol te houden en door te gaan op welke manier je dan ook overleefd.
En de moed om te zoeken, om niet op te geven totdat je hebt gevonden wat je zoekt.
Ik zoek mezelf, mijn geluk en mijn liefde, en hoe het zal gaan zo gaat het, misschien soms met twee stappen vooruit en een terug, maar gaan zal ik.
Misschien soms met de moed der wanhoop, maar moedig ben ik.
Knuffel,
Ben
