Bewust-zijn

Sinds 1 april, nee geen grap, heb ik sinds lange tijd weer een eigen plek.
Ik heb een prachtige chalet gehuurd op een vakantiepark aan de rand van de Loonse en Drunense duinen.
Ik ben mijn ouders enorm dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan en betekent hebben, en nog doen, maar het is een verademing om weer mijn eigen "ding" te kunnen doen.
Om weer verantwoordelijkheid te kunnen, durven en willen nemen voor mijn leven en mijn geluk.
En ik ben het universum enorm dankbaar voor de prachtige plek waar ik nu weer terecht ben gekomen.

Wakker worden is elke ochtend weer een genot, weer een nieuwe dag met ontelbare mogelijkheden.
boodschappen doen, koffiezetten, afwassen, eten koken.
Het zijn dingen die als nieuw lijken, alsof ik ze voor het eerst doe.
Muziekje er bij, op mijn tempo de dingen doen, de helft afwassen, kopje koffie, buiten wat onkruid tussen de tegels halen, sigaretje, o ja.... de afwas, kaartje trekken, boekje lezen, mediteren, wandelen, beetje opruimen en dingen alweer een nieuwe plek geven, en o ja.... de afwas.

En dat alles met grote open deuren waar de wind de geuren en geluiden van de lente naar binnen blaast, en de zon die straalt en straalt.
Ik hoop dat ik dit genieten en deze dankbaarheid eeuwig vast kan blijven houden, dat ik me bewust blijf van de simpelheid van gelukkig zijn.

De simpelheid zit 'm in het bewust-zijn, ik ben me er van bewust dat ik de afgelopen jaren door diepe dalen ben gegaan, en tegen gigantische bergen heb opgezien.
Dat ik langs afgronden heb gebalanceerd, en in stormachtige zeeën heb water getrappeld om niet te verzuipen.
Figuurlijk natuurlijk, maar zo voelde het de afgelopen jaren, ik heb elk stukje "Ben" dat ik tegenkwam tegen het licht gehouden en proberen te begrijpen.
Therapeuten, artsen, boeken, films...........
Alles om proberen te snappen waarom ik niet gelukkig ben, en er achter te komen wat "gelukkig zijn" überhaupt is.

Ik krijg het eindelijk een beetje door, en alles staat of valt met bewust-zijn, of niet bewust-zijn.
Momenteel ben ik in een boek bezig over hooggevoeligheid.
Persoonlijk vind ik de term hooggevoelig een beetje pretentieus, alsof ik meer zou kunnen voelen dan een ander, maar dat ter zijde, het is een geweldig boek.
Het is een feest van herkenning, van bewustwording.
Er vallen (alweer) allerlei kwartjes, en er worden woorden gegeven aan allerlei gevoelens en ervaringen waardoor ik meer en meer snap van mezelf en de wereld om me heen.
Voor de liefhebbers, het boek heet "bewust-er-zijn met hooggevoeligheid" van Antoine van Staveren.

En in dit boek stond een perfecte uitleg op een vraag die al heel lang speelt bij me, en waar het antwoord wel spreekwoordelijk op het puntje van mijn tong lag, maar ik kon het net niet grijpen, of be-grijpen.
ik kon er niet de juiste betekenis en woorden aan geven, hoewel mijn gevoel het al wel aangaf.
De vraag was "wie ben ik?"

Nou heb ik de afgelopen tijd al heel wat doorgeworsteld.
Ben ik mijn lijf?
Nee, ik ben niet mijn lijf, mijn lijf is een deel van mij.
Maar wie is die "mij" dan.
Mijn gevoelens en emoties?
Nee, ook niet, alhoewel die wel lastiger waren om los te koppelen van "mij", maar ze zijn ook een deel van me.
Tenslotte zat ik nog met het "denken", ben ik mijn gedachtes?
Daar zit ik namelijk het meest van de tijd, ik was er al goed in, maar de laatste jaren ben ik meester geworden in denken, in mezelf "ontleden" in mijn gedachtes, analyseren, proberen te snappen, denkprocessen te wijzigen, oplossingen te zoeken, en ga zo nog maar even door.......................

En Antoine van Staveren gaf als voorbeeld de vraag of je naar je gedachten kunt "kijken", kun je je gedachten waarnemen zonder er bewust sturing aan te geven, met als voorbeeld dat er ongevraagd talloze gedachten als een soort pop-up in je hoofd verschijnen;
Ik moet nog boodschappen doen.
Wat waait het hard.
Wat eet ik met pasen?
Hoelang blijven bananen goed?
Hoe zou het zijn met....
Kan ik mijn been nog in mijn nek leggen?
Ze hebben niks met elkaar te maken, of met wat ik op dat moment aan het doen ben.
Ze verschijnen zomaar, en dit zijn dan nog de "gekuiste" gedachten, ik heb alle negatieve maar even achterwege gelaten.
Ben ik mijn gedachten?.......
Nee, ik neem ze waar, ik "zie" ze als het ware voorbij komen.
En ik heb ondertussen geleerd om (steeds vaker) ze te laten komen en gaan zonder te handelen, of te voelen.
Maar als "ik" ze kan zien, dan ben "ik" niet mijn gedachten.
Als ik naar een schilderij kijk, ben ik niet het schilderij.

Ik ben dus bewustzijn, de waarnemer.
En als ik me daar bewust van wordt, heb ik dus de keus.
Mijn lijf, mijn denken, mijn emoties en gevoelens, ze zijn van mij, maar ik "Ben" ze niet.
Ik hoef niet te reageren op alle ongevraagde gedachten, emoties en zintuiglijke waarnemingen.
Ik neem graag een voorbeeld uit het boek ter harte over een les van Boeddha.

Boeddha zei ooit tegen zijn leerlingen;
Je kunt niet voorkomen dat er aan de deur van je huis geklopt wordt. Nodig diegene alleen niet uit om binnen te komen, maar geef hem een kopje thee terwijl hij zijn verhaal vertelt aan de ingang van je huis.
Merk het op en doe ondertussen je eigen ding in je huis, en als het verhaal is vertelt zal diegene vanzelf weer verdwijnen.

Ik ben bewustzijn, en ik wil bewust-zijn, en ik heb de keus om mijn bewust-zijn te schenken aan dat wat ik belangrijk vind, ongeacht wat zich verder afspeelt.
Dus ga ik weer lekker verder bewust mijn ding doen, heb een fijne zondag,
O ja........... de afwas........

Warme groet,
Ben.

over gevoeligheid

Wat is dat toch met mij?
Waarom krijg ik het nou niet voor elkaar om de dingen op een rijtje te houden, en actie te ondernemen?
Nou ben ik toch al zolang bezig met aan mezelf te werken, heb mooie stappen gezet, veel geleerd en mooie inzichten gehad.
Stapje voor stapje mezelf opnieuw ontdekt, de weg gevonden en net zo snel weer kwijtgeraakt.
En nu zit ik weer met een depressie te worstelen, en snap er niks meer van, hoe ik ook mijn best doe om positiviteit toe te passen, in contact te komen met mijn kern en het lukt me niet.
Moe en futloos, geen energie en geen concentratie om te lezen of te mediteren, en al helemaal geen energie en zin om minder leuke (maar toch redelijk noodzakelijke) dingen te doen.
Alles waar ik dacht dat het om ging, wat belangrijk was, lijkt nu ineens zo ver weg en alle twijfel slaat toe......
Over mezelf, over mijn pad, over het leven en de wereld om me heen.


Met deze vragen ging ik naar mijn huisarts, alweer, om hulp te vragen, een verwijzing naar de psycholoog van het GGZ of zo.
Alweer, opnieuw toe moeten geven dat ik het zelf niet kan, dat ik hulp nodig heb, terwijl ik zo graag aan mezelf wil bewijzen dat ik het allemaal zelf wel kan.
Teneergeslagen kom ik bij de huisarts, begin mijn verhaal te doen in de hoop dat ik hem duidelijk kan maken hoe het er voor staat.
Niet voorbereid op zijn reactie word ik getroffen door de precisie waarmee hij beschrijft hoe ik me voel, en waar ik mee worstel.
Uit het veld geslagen door zijn begrip en warme persoonlijke vragen, kan ik mijn tranen niet onderdrukken.
Voorzichtig brengt hij ter sprake wat zijn sterke vermoedens zijn, hoogsensitief..........
Hoogsensitief?
Wel ooit gehoord, maar geen flauw idee wat het is.
Met een briefje van een website, en de titel van een boek stuurt ie me op pad met de mededeling om op onderzoek te gaan en hem terug te bellen wat ik er van vind, en dat hij wel een goede therapeute kent mocht ik interesse hebben.


Nu, drie weken later en mijn eerste kennismakingsgesprek gehad met die therapeute, zit ik mezelf af te vragen hoe wonderlijk de dingen lopen.
Twee en een half uur met een vrouw zitten praten die net zo warm is als ik, met soortgelijke ervaringen, en precies aanvoelt wat ik bedoel.
Geen wonder, want ze is hoogsensitief.
Net als ik.
En uur na uur komt er weer meer terug, weet ik weer waar ik mee bezig was, wat ik wil, en wat ik te doen heb.
Met wéér meer gereedschap, meer inzicht, en dankbaar dat ik hulp heb gevraagd én gekregen.
Mijn hart gaat weer beetje bij beetje open, en ik krijg er weer zin in om mijn pad te gaan wandelen.


Wat mijn pad is?
Liefdevol en gelukkig zijn, en dit te delen met alles en iedereen.
Mijn hart te openen en liefde uit te stralen.
Mijn dochters te laten zien hoe verschrikkelijk veel ik van ze hou, en hoe trots ik op ze ben omdat ze zijn wie ze zijn.
Mijn ouders, mijn zus, mijn lieve nichten die mijn stukjes misten, mijn familie, vrienden, kennissen en iedereen die nog op mijn pad gaan komen vertellen hoe een prachtige mensen het zijn.
Hoe een ongelooflijk avontuur het is om te leven, te vechten en te ontdekken waar het om draait in het leven.


Hoogsensitief, hooggevoelig, nu het een naam heeft, snap ik weer zoveel meer van mezelf.
Het word best nog wel een kluif om helemaal uit te vogelen wat het nou betekent voor me, en hoe er mee om te gaan, maar wat een prachtig stuk gereedschap heb ik weer meegekregen van het universum, en wat een geweldige mensen vind ik weer op mijn pad om me daarbij te helpen.


Dus als ik wat overgevoelig overkom in dit stuk over gevoel, ik heb er nu een excuus voor.


Warme Hug,
Ben