Bewust-zijn

Sinds 1 april, nee geen grap, heb ik sinds lange tijd weer een eigen plek.
Ik heb een prachtige chalet gehuurd op een vakantiepark aan de rand van de Loonse en Drunense duinen.
Ik ben mijn ouders enorm dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan en betekent hebben, en nog doen, maar het is een verademing om weer mijn eigen "ding" te kunnen doen.
Om weer verantwoordelijkheid te kunnen, durven en willen nemen voor mijn leven en mijn geluk.
En ik ben het universum enorm dankbaar voor de prachtige plek waar ik nu weer terecht ben gekomen.

Wakker worden is elke ochtend weer een genot, weer een nieuwe dag met ontelbare mogelijkheden.
boodschappen doen, koffiezetten, afwassen, eten koken.
Het zijn dingen die als nieuw lijken, alsof ik ze voor het eerst doe.
Muziekje er bij, op mijn tempo de dingen doen, de helft afwassen, kopje koffie, buiten wat onkruid tussen de tegels halen, sigaretje, o ja.... de afwas, kaartje trekken, boekje lezen, mediteren, wandelen, beetje opruimen en dingen alweer een nieuwe plek geven, en o ja.... de afwas.

En dat alles met grote open deuren waar de wind de geuren en geluiden van de lente naar binnen blaast, en de zon die straalt en straalt.
Ik hoop dat ik dit genieten en deze dankbaarheid eeuwig vast kan blijven houden, dat ik me bewust blijf van de simpelheid van gelukkig zijn.

De simpelheid zit 'm in het bewust-zijn, ik ben me er van bewust dat ik de afgelopen jaren door diepe dalen ben gegaan, en tegen gigantische bergen heb opgezien.
Dat ik langs afgronden heb gebalanceerd, en in stormachtige zeeën heb water getrappeld om niet te verzuipen.
Figuurlijk natuurlijk, maar zo voelde het de afgelopen jaren, ik heb elk stukje "Ben" dat ik tegenkwam tegen het licht gehouden en proberen te begrijpen.
Therapeuten, artsen, boeken, films...........
Alles om proberen te snappen waarom ik niet gelukkig ben, en er achter te komen wat "gelukkig zijn" überhaupt is.

Ik krijg het eindelijk een beetje door, en alles staat of valt met bewust-zijn, of niet bewust-zijn.
Momenteel ben ik in een boek bezig over hooggevoeligheid.
Persoonlijk vind ik de term hooggevoelig een beetje pretentieus, alsof ik meer zou kunnen voelen dan een ander, maar dat ter zijde, het is een geweldig boek.
Het is een feest van herkenning, van bewustwording.
Er vallen (alweer) allerlei kwartjes, en er worden woorden gegeven aan allerlei gevoelens en ervaringen waardoor ik meer en meer snap van mezelf en de wereld om me heen.
Voor de liefhebbers, het boek heet "bewust-er-zijn met hooggevoeligheid" van Antoine van Staveren.

En in dit boek stond een perfecte uitleg op een vraag die al heel lang speelt bij me, en waar het antwoord wel spreekwoordelijk op het puntje van mijn tong lag, maar ik kon het net niet grijpen, of be-grijpen.
ik kon er niet de juiste betekenis en woorden aan geven, hoewel mijn gevoel het al wel aangaf.
De vraag was "wie ben ik?"

Nou heb ik de afgelopen tijd al heel wat doorgeworsteld.
Ben ik mijn lijf?
Nee, ik ben niet mijn lijf, mijn lijf is een deel van mij.
Maar wie is die "mij" dan.
Mijn gevoelens en emoties?
Nee, ook niet, alhoewel die wel lastiger waren om los te koppelen van "mij", maar ze zijn ook een deel van me.
Tenslotte zat ik nog met het "denken", ben ik mijn gedachtes?
Daar zit ik namelijk het meest van de tijd, ik was er al goed in, maar de laatste jaren ben ik meester geworden in denken, in mezelf "ontleden" in mijn gedachtes, analyseren, proberen te snappen, denkprocessen te wijzigen, oplossingen te zoeken, en ga zo nog maar even door.......................

En Antoine van Staveren gaf als voorbeeld de vraag of je naar je gedachten kunt "kijken", kun je je gedachten waarnemen zonder er bewust sturing aan te geven, met als voorbeeld dat er ongevraagd talloze gedachten als een soort pop-up in je hoofd verschijnen;
Ik moet nog boodschappen doen.
Wat waait het hard.
Wat eet ik met pasen?
Hoelang blijven bananen goed?
Hoe zou het zijn met....
Kan ik mijn been nog in mijn nek leggen?
Ze hebben niks met elkaar te maken, of met wat ik op dat moment aan het doen ben.
Ze verschijnen zomaar, en dit zijn dan nog de "gekuiste" gedachten, ik heb alle negatieve maar even achterwege gelaten.
Ben ik mijn gedachten?.......
Nee, ik neem ze waar, ik "zie" ze als het ware voorbij komen.
En ik heb ondertussen geleerd om (steeds vaker) ze te laten komen en gaan zonder te handelen, of te voelen.
Maar als "ik" ze kan zien, dan ben "ik" niet mijn gedachten.
Als ik naar een schilderij kijk, ben ik niet het schilderij.

Ik ben dus bewustzijn, de waarnemer.
En als ik me daar bewust van wordt, heb ik dus de keus.
Mijn lijf, mijn denken, mijn emoties en gevoelens, ze zijn van mij, maar ik "Ben" ze niet.
Ik hoef niet te reageren op alle ongevraagde gedachten, emoties en zintuiglijke waarnemingen.
Ik neem graag een voorbeeld uit het boek ter harte over een les van Boeddha.

Boeddha zei ooit tegen zijn leerlingen;
Je kunt niet voorkomen dat er aan de deur van je huis geklopt wordt. Nodig diegene alleen niet uit om binnen te komen, maar geef hem een kopje thee terwijl hij zijn verhaal vertelt aan de ingang van je huis.
Merk het op en doe ondertussen je eigen ding in je huis, en als het verhaal is vertelt zal diegene vanzelf weer verdwijnen.

Ik ben bewustzijn, en ik wil bewust-zijn, en ik heb de keus om mijn bewust-zijn te schenken aan dat wat ik belangrijk vind, ongeacht wat zich verder afspeelt.
Dus ga ik weer lekker verder bewust mijn ding doen, heb een fijne zondag,
O ja........... de afwas........

Warme groet,
Ben.