Mijn 30e, over mijn 44e, op de 15e, oh ja en de 1000e !!!

‘Sterreteken Stier is het symbool voor begeerte in al haar fasen. Het was de Boeddha die voor de mens de aard ophelderde van begeerte en haar gevolgen (lijden). Het was de Christus die de omvorming van begeerte tot aspiratie onderrichtte.’(Alice Bailey ).
 

Mijn 30e blogbericht alweer, vorige week zijn al mijn blogs samen voor de 1000e keer gelezen, daar ben ik erg dankbaar voor, ik schrijf ze met veel plezier, maar het doet me nog meer plezier om ze te delen met jullie.

Zo aan de vooravond van mijn 44e verjaardag (jawel, de 15e Mei, hiep hiep hoera) heb ik regelmatig de neiging om terug te kijken naar al die jaren dat ik hier toch al rond loop.
Het had ook met hetzelfde gemak allemaal anders kunnen lopen, ben in al die jaren al behoorlijk wat keren goed weggekomen, en loop dus nog steeds.

Ik verwonder me toch hoe veel er is gebeurt in die 44 jaar, hoewel ik in mijn dag-tot-dag beleving vaak het gevoel heb dat er niet zoveel gebeurt, soms zelfs vervelend saai vind.
Maar als ik terug kijk kan ik bijna niet bevatten hoe vol het was.
Zeker de laatste paar jaar zijn turbulent geweest, en nog, zeker in mijn hoofd is het vaak een drukte van jewelste.

Nu vind ik het tegenwoordig héérlijk om al die gedachtekronkels van me uit te pluizen, en allerlei ontdekkingen te doen hoe het nou precies werkt bij mij in die bovenkamer, maar dat is lange tijd wel anders geweest.

Maar vol was het zeker, met opgroeien, scholen, diensttijd, baantjes.
Met puberen, verliefd zijn, liefdesverdriet, huwelijk, scheiding, vader zijn.
Met verhuizen, eigen huis, en weer terug naar huis.
Met spelen, sporten, hobby's en uitgaan.
Met familie, vrienden, kennissen en collega's.

Maar ook met al mijn donkere kanten, mijn angsten en depressie's, burnout, hardnekkige gokverslaving, rookverslaving, altijd te dik zijn, nooit goed genoeg zijn, falen in de liefde, school, werk en maatschappelijk, niks meer voelen, niet meer willen, mezelf totaal kwijt zijn.
En vervolgens mezelf weer vinden, toch weer doorgaan, niet opgeven, nooit meer opgeven, reis van de man, mannen in het wild, zielsgelukkig, psychotherapie, dagtherapie bij GGZ, mijn gokverslaving overwinnen (eind deze maand 2 jaar, YES!!), op zoek naar mijn geluk, mijn spiritualiteit, mijn ego, mijn geloof en mijn doel.

Ja........... vol was het zéker.

15 Mei, sterreteken Stier, symbool voor begeerte in al haar fasen.
Ik heb van Boeddha mogen leren dat mijn hele leven één grote begeerte is, en heb de gevolgen ervaren van de hoogste toppen tot de diepste dalen.
Ik heb geleerd en ervaren wat begeerte is en wat lijden is, van onbewust-zijn naar bewust-zijn, hoe het werkt, en nog steeds, tot in de finesse wil ik het leren kennen.
En ik heb van Christus mogen leren hoe mijn begeerte (heftig verlangen) om te buigen naar aspiratie (wil om iets te bereiken)
Hoe?
Met zachtheid, geduld, vertrouwen, kwetsbaarheid, gevoel, voorzichtig.
Maar vooral en bovenal met liefde, met héél véél liefde.

Het duurde even voordat ik de uitspraak hier bovenaan snapte.
En het duurde een jaar of 42 voordat ik de volgende uitspraak pas echt begreep;

De reis is het doel.

Het hele leven is één lange weg van begeerte, van doelen.
En pas toen mijn pad belangrijker werd dan mijn doelen, snapte ik het.
Ik heb het geheim van geluk gevonden, eindelijk.
Ik ben er nog niet, ik begeer nog genoeg, meer dan dat ik in een mensenleven kan bereiken, ben ik bang, maar dat maakt niet meer uit.
Deze stier gaat gewoon lekker door, op naar de 45.

Moehoeh.......

Dikke knuffel,
Ben.

Vrijheid spreek je NIET af......

Eergisteren dodenherdenking, gisteren bevrijdingsdag, vandaag al weer een nieuwe week, en morgen denken we al bijna niet meer aan gisteren.
En ergens is dat oké, niet blijven hangen in het verleden is noodzakelijk om in het nu gelukkig te kunnen zijn.

Als je 4 en 5 mei bewust bezig bent geweest met vrijheid en de strijd en offers voor vrijheid, dan blijft de essentie toch wel aanwezig, ook morgen en overmorgen.
Om eens per jaar stil te staan bij vrijheid is dan ook voor mij persoonlijk een noodzaak, ik heb mijn vrijheid erg hoog staan, en ben dankbaar dat ik in een land en tijd leef waar het mogelijk is om relatief vrij te zijn.

Ik zeg relatief omdat écht vrij zijn een ingewikkeld iets is.
Vrijheid is in eerste instantie een innerlijk proces, en in tweede instantie pas uiterlijk.
Je kunt van de buitenwereld alle vrijheid krijgen om te doen en laten wat je maar wilt, maar als je van binnen vol zit met angsten en verdriet, met boosheid, wrok, pijn en schaamte, dan ben je niet vrij.
Andersom, als je van binnen eindelijk jezelf hebt bevrijd en je eigen pad wilt gaan lopen om vervolgens tegen een buitenwereld aan te botsen, die je niet begrijpt, die vol oordeel zit en je vooral binnen allerlei hokjes wil houden, en je vertelt wat je moet voelen, denken en doen, ben je ook niet vrij.

Innerlijk zijn het je eigen angsten, en uiterlijk zijn het de ander zijn angsten, die er voor kunnen zorgen dat je je niet vrij voelt.

Nu was het thema op 4 en 5 mei dit jaar "vrijheid spreek je af".
Om den donder niet!!!!
Vrijheid spreken we helemaal niet af. héle dikke punt.

Vrijheid is een recht.
Een geboorterecht voor alles en iedereen.
Vrijheid hoef je niet te verdienen, hoef je niks voor af te spreken, of wat dan ook.
Vrijheid hoor je gewoon te hebben.

Dat we vervolgens met elkaar afspraken moeten maken over hoe we dat dan gaan doen omdat we nou eenmaal hutje mutje bij elkaar wonen, omdat we met 6.5 miljard mensen op deze planeet rondlopen, is een tweede.
Ik zal de eerste zijn om te zeggen dat het schier onmogelijk lijkt om totaal vrij te zijn, we worden al met beperkingen geboren.
Ik bedoel, totaal vrij zijn betekent de vrijheid hebben om uit alles te kunnen kiezen wat je je maar voor kan stellen.
En ik kan bijvoorbeeld nog steeds niet vliegen, hoe graag ik ook zou willen, de zwaartekracht maakt me nog regelmatig pijnlijk duidelijk dat ik nog niet snel genoeg ben om in de lucht te blijven hangen.
En zo zijn er nog wel een paar natuurwetten die me laten weten dat we beperkte keuzes hebben.

Daarnaast hebben mijn ouders, grootouders en voorouders een menselijke wereld gebouwd.
Een maatschappij, waarschijnlijk met de beste bedoelingen, met regels waaraan ik me te houden heb.
Een maatschappij waarin ik redelijk veilig op kon groeien, met luxe en welvaart die nog nooit eerder in de geschiedenis zo groot was, en op 95 procent van de wereld is die welvaart niet zó groot als hier.

Ik zie het écht wel, ik ben écht wel dankbaar voor de veiligheid en comfort waarin ik heb kunnen groeien, en nog steeds doe.
Maar ik waag te betwijfelen of je dit vrijheid kunt noemen, hooguit een zeer ruim en gevuld aquarium, in plaats van een schrale viskom, maar nog steeds geen oneindige zee.

Ik buig mijn hoofd in grote dankbaarheid voor allen die hun leven in dienst hebben gesteld, en zelfs gegeven hebben, voor vrijheid en welvaart.
Het zou van weinig respect betuigen als ik niet inzag dat zij met hart en ziel het beste voorhadden, voor zichzelf en anderen.
Maar we zijn er nog lang niet.

Vrijheid staat voor liefde, en andersom.
Hoe vrijer ik ben hoe meer ik lief kan hebben, zowel innerlijk als in de buitenwereld.
Hoe meer ik mezelf kan bevrijden van angst, verdriet, boosheid, pijn en schaamte, hoe meer ruimte er onstaat voor de onmetelijke liefde die ik in me heb.
En hoe meer ik kan vertrouwen dat ik totaal vrij mag zijn van de wereld om me heen, hoe meer ik ook lief durf te hebben.
En vrijheid, liefde en vertrouwen maken gelukkig, onze eindeloos pad, ons doel in het leven.

Belangrijk is om in te zien dat vrijheid, en dus ook liefde, vertrouwen en gelukkig zijn, geen statische zwart-wit dingen zijn.
Ze zijn veranderlijk, dynamisch, en elkaar helpend in hun groei.
Maar nogmaals, ze zijn niet vrijblijvend, ze zijn een recht, een recht voor iedereen.
En zolang dat besef nog niet bij iedereen is doorgedrongen, is er nog werk te doen.
Bij absolute voorkeur met liefde en vertrouwen, maar indien écht nodig, zal ik dit recht met strijd verdedigen.

Dikke knuffel......... als je wilt tenminste, want niks moet.
Ben.

Zondagochtendpreek

Ik ben niet een bijzonder gelovig persoon, tenminste, niet in de zin dat ik een bepaald geloof aanhang en braaf volgens de geldende regels leef die bij de diverse geloofsovertuigingen horen.
Ook ben ik niet overtuigd van het bestaan van God of Allah, of enige andere goden van de diverse religies.
Ik ben, geloof ik, een beetje overgevoelig geworden voor elk keurslijf van onze samenleving, waarin ik niet mezelf mag zijn.
Of dat nou religieus of maatschappelijk is, katholiek zijn, of getrouwd zijn.
Al hebben ze allemaal, met alle liefde, het beste met me voor, ik word rebels als ik merk dat er verwacht word dat ik doe, denk of voel volgens de geldende normen.
Mijn God is me daarom nog een beetje wazig, ik heb er nog geen duidelijk beeld van.
Maar dat God bestaat staat voor mij als een paal boven water, ik ben daarvan overtuigd door ervaring.

Ik heb al vaak gezegd "toeval bestaat niet", en daarvan ben ik nog steeds overtuigd.
Dat ik vaak niet de juiste betekenis kan vinden in "schijnbare" toevalligheden, wil nog niet zeggen dat het dus gewoon toeval is, en er verder geen noemenswaardige betekenis aan toe te kennen valt.
Maar soms gebeuren er "schijnbare" toevaligheden waarbij ik heel duidelijk de boodschap ontvang.
Steeds vaker natuurlijk nu ik me er bewust van ben en er open voor sta.

Zo ook vanmorgen toen ik al vroeg wakker was, en op nederland 2 het eo programma Andries zag, waarin hij een gesprek had met Hanneke van Driel, een dame die twaalf jaar zendelingenwerk had gedaan in Mongolië.
Geen toeval omdat ik nooit zomaar "toevallig" naar eo programma's kijk, en zeker niet naar Andries Knevel, en als het dan ook nog eens over zendelingenwerk gaat dan gaan bij mij de haren meestal recht overeind staan, en zap ik zo snel mogelijk naar een andere zender.
En toch bleef ik kijken, en even later werd het me duidelijk waarom.
Deze dame, Hanneke, had dezelfde ervaring als ik.
Haar boodschap, die zij van God had gekregen, de manier waarop, en het onmiskenbare "niet toevallig", ik herkende het zo duidelijk.
Dus was het voor mij weer eens duidelijk dat het niet ging om toeval, maar om een herinnering aan mij van God, om weer even te laten weten dat Hij er nog gewoon is, ook in tijden dat ik even niet meer weet wat ik nou moet doen, of denken, of voelen.

Niet dat Hij me vertelt wat ik te doen heb, maar om te laten weten dat Hij er is, altijd, wat ik ook doe of niet doe, altijd en liefdevol, wat ik ook denk of niet denk, altijd en liefdevol en onvoorwaardelijk, wat ik ook voel of niet voel.
God is altijd bij mij, met liefde, rust, vertrouwen, en onvoorwaardelijk.

Het is zoals ik laatst tegen een vriend zei, die vroeg; Héé, waar is de zon?
En ik antwoorde; Weet dat de zon er altijd is, ook al kun je hem nu even niet zien.
God is er altijd, ook al kun je hem niet zien door de wolken rond je ziel.

Dus wat is nou wat mij bind aan Andries Knevel, of aan Hanneke van Driel, of aan om het even wie?
Nou, dat is nog best moeilijk om de juiste woorden te vinden om recht te doen aan wat ik voel.
God is er 6,5 miljard keer.
Er zijn zoveel goden als er mensen zijn, omdat iedereen God op zijn eigen manier ervaart.
En toch zijn al die goden één god.
God is alles, het is jij en ik, het zijn de bomen en de dieren, het is elke ervaring die het toeval overstijgt.
God is onvoorwaardelijke liefde.

En wat ik nu mee wil geven aan jullie op deze zondagochtendpreek, is vertrouwen en liefde.
Neem mijn woorden niet als blinde waarheid, ook niet als religieuze onzin.
Neem mijn woorden mee, en onderzoek je eigen pad.
Jouw pad naar gelukkig zijn, het zit in jezelf, je kunt het niet buiten je vinden omdat het zo persoonlijk is.
Er is er maar één die jou gelukkig kan maken, en dat ben je zelf, niet mijn woorden en niet mijn liefde en niet mijn God.
Neem niks aan wat je zelf niet voelt, maar neem dit mee als liefdevolle wens.
Ik wens dat iedereen op enig moment in zijn of haar leven, als zij daaraan toe zijn, mag ervaren wat ik heb ervaren toen ik God voelde.
Dat de onvoorwaardelijke liefde, het vertrouwen dat het goed is zoals het is, en de rust die ik daar bij voelde, voor iedereen voelbaar is.
Dat dit inzicht en universeel "weten", het weten in je hart, alle oordeel overstijgt, en dat liefde de nieuwe leidraad wordt waarop wij allen verder bouwen.

Nog een Liefdevolle zondag,
Dikke knuffel,
Ben.

De druppel en de zee.

De lenteregen is begonnen.
Voor de komende dagen is er regen voorspeld, en in eerste instantie dacht ik "gadverdamme", van de kou in de drup, en ik wil zo graag warm en zonnig.
Maar toen ik naar buiten ging om even te roken (ik ben soms zo dankbaar voor mijn rookmomentjes), merkte ik dat de regen anders ruikt, het ruikt naar lente.
Nou roepen geuren bij mij al snel associaties op, geuren brengen me snel in contact met gevoelens.
En ik merkte dat ik er blij van werd, voor mijn gevoel is de lente nu echt begonnen.
Ik verwacht dat het water een explosieve uitwerking zal hebben op de natuur die smacht naar water en warmte om te gaan groeien en bloeien.

Nu bracht de regen nog een andere associatie mee, ik was bezig met wat spiritueel leesvoer en onderzoek, en in het bijzonder met verbonden zijn.
In mijn persoonlijke beleving zijn wij allemaal afkomstig van dezelfde bron (eerste hint, bron/water).
Voor onze geboorte waren we één, en op een of andere manier hebben we gekozen om geboren te worden, en ons leven hier op aarde te leven, en ik geloof dat we na de dood ook weer terugkeren naar dezelfde bron, dezelfde éénheid die we voorheen waren, maar dan allemaal met ons eigen unieke stukje ervaring dat we leven noemen, en in mijn geval mijn eigen unieke stukje Ben de Kok.

Maar in mijn leven hier op aarde merk ik dat ik toch wel erg mijn best moet doen soms om die eenheid te kunnen zien door alle verschillen.
En dan toch, door de regen, besef ik me ineens dat het klopt, we zijn verschillend en toch één.
We zijn allemaal regendruppels uit dezelfde zee.
Ik ben dus een regendruppel, maar ik ben ook de zee.
Ik wordt geboren door de opwarming van de zon, ik verdamp uit de zee, en reis vervolgens, gestuurd door de wind naar mijn bestemming.
Ik val op de aarde en vervolg mijn reis, kom in allerlei situaties en omstandigheden terecht, misschien bevries ik misschien stroom ik, of verdamp ik weer meteen.
Misschien kabbel ik met een rustig stroompje mee en breng langs mijn pad leven en voorspoed, of stort ik mij met veel geweld door woeste rivieren en wilde stroomversnellingen, soms alles op mijn pad verwoestend.
Of reis ik door bewoond gebied en wordt ik op honderden manieren gebruikt, misbruikt en hergebruikt, vervuild en gereinigd.
Misschien duurt mijn reis een dag, of misschien wel tienduizend jaar, maar uiteindelijk kom ik weer terug, terug bij de zee waar het allemaal begon.
Één zee met miljarden regendruppels, die al ontelbaar keer op reis zijn geweest, en steeds opnieuw weer vervloeien in het grote geheel.
Maar als je toch eens kon praten met de zee, en alle verhalen, reizen en avonturen kon horen, van al die kleine druppeltjes, wat een rijkdom zou dat zijn.
De zee weet het, en wacht geduldig tot alles zich weer samenvoegt en samenvloeit, en samen die enorme rijkdom deelt van elk druppeltje van zijn geheel.

Waar blijf ik dan met mijn afgescheiden voelen, met al mijn oordeel over anderen, over goed of fout, of waar en niet waar, over wit of zwart, of geel, rood of bruin.
We zijn allen een, allemaal druppeltjes uit dezelfde zee, allemaal op reis, en we doen allemaal ons best om naar beste kunnen en weten weer terug te keren naar zee.

...........................Goh..................Pffff..................waar zo'n buitje al niet goed voor is.

Warme knuffel,
Ben.

Lente

Dank je wel, mijn schaduwzijde,
het is tijd om nu te gaan.
Je hebt me veel geleerd waarvoor dank,
maar de lente komt er aan.

Het is nu tijd om echt te gaan,
voor liefde, passie en avontuur.
Verliefd zijn op het leven,
op pad zijn met innerlijk vuur.

Voorbij met alle twijfels,
de angst voor onzekerheid.
Ze zijn er wel, ik hoor ze nog,
maar het luisteren raak ik kwijt.

Dank je wel, mijn schaduwzijde,
voor je bescherming, zorg en veiligheid.
Maar in deze gouden kooi breekt zonlicht door,
de lente roept, de liefde roept, het is tijd Ben, het is tijd.

Dikke knuffel,
Ben

Soms vergeet ik.....

Er zijn van die dagen dat het allemaal niet lekker loopt, dat ik helemaal opga in allerlei gedachtes en twijfels.
Twijfels over mezelf, over wat ik wil en of ik het wel allemaal goed aanpak.
Het weer werkt ook al niet mee, en de ellende druipt uit de tv.
Ik denk dat dit wel herkenbaar is voor vele anderen, dus ik troost me dat ik niet de enige ben.

Op dit soort dagen vergeet ik helemaal waar het ook al weer om ging bij mij, ik wil alleen maar gewoon gelukkig zijn, meer niet.
Ik heb er hard voor gewerkt om er achter te komen wat mij nou gelukkig maakt, om te ontdekken wie ik nou ECHT Ben, diep van binnen, zonder al die laagjes er om heen.
Om te ontdekken wat ik wil met mijn leven, wat mijn passie is, hoe ik zin geef aan mijn bestaan, en om te ontdekken hoe ik los kon komen van alle angsten die mij gevangen hielden.
Vooral mijn angst voor de dood hield mij erg bezig, ik was mijn geloof in de katholieke kerk verloren zo rond mijn dertiende, en daarmee ook mijn geloof in god, en of er uberhaubt een leven na de dood was, en of ik dan een ziel had.

Nu heb ik daar overduidelijk antwoord op gekregen, in 2009 voor de eerste keer, voor één dag, en daarna in 2011 nog een keer, maar toen een aantal maanden lang stond ik in contact met mijn ziel.
Hoe weet ik dat, tja, dat vind ik moeilijk te beschrijven, maar ik wil een poging doen door te zeggen dat ik zonder enige twijfel wist dat het zo was, dat ik werd vervuld met een ongelooflijke hoeveelheid liefde, rust en vertrouwen zoals ik nog nooit eerder ervaren heb.
En welke boodschap mij het meest is bijgebleven, is dat ik me geen zorgen hoef te maken, alles, en dan bedoel ik werkelijk ALLES wat er gebeurt in de wereld klopt, er kwam een groot vertrouwen in mij dat de dingen gebeurde zoals ze hoorde te gebeuren.

Vraag me alsjeblieft niet hoe of waarom, en wordt niet boos op me omdat er dingen gebeuren die onvoorstelbaar fout lijken, die discussie voer ik dagelijks met mezelf.
Maar dat is een discussie vanuit het hoofd, vanuit mijn verstand.
En ik heb mogen ervaren dat er nou eenmaal een hele hoop dingen gebeuren die mijn verstand te boven gaan, dat er verbanden zijn die ik met mijn beperkte hersentjes niet meer kan volgen, ondanks mijn toch niet geringe I.Q.(ahum...).

Wat dan blijft is vertrouwen, zelfs nu, nu ik al een hele tijd niet meer in direct contact ben geweest met mijn ziel, blijft de boodschap duidelijk, heb vertrouwen, heb onvoorwaardelijk lief.
Ik moet even erbij schrijven dat op dit moment als ik dit schrijf, ik mijn tranen voel omdat ik steeds weer vergeet, al die keren dat ik aan het worstelen ben met mijn gedachtes en emoties, vergeet ik.

De afgelopen twee dagen was ik weer zo ongelooflijk aan het twijfelen of ik het wel kon, ik ben de laatste week aan het schrijven, aan het schrijven wat ik vind, voel, denk, ervaar, leer en geleerd heb over gelukkig worden.
En het is ongelooflijk veel, er zitten zoveel inzichten en schatten in me die ik wil delen, met alle zachtheid en liefde het geluk bereiken.
Maar tijdens het schrijven roept het ook veel vragen op bij me, en dan vooral wie ben ik om anderen te willen vertellen wat ze zouden moeten doen, en hoe moet ik dat dan doen, en...., en......., en..............

En ondertussen vergeet ik.....
Ik vergeet waar het werkelijk om ging, de liefde, de rust, en het vertrouwen.
Ik heb daarvoor alleen maar mezelf over te geven aan het vertrouwen.
Moeilijk hoor, want ik wil zo graag de controle houden,ik wil zo graag zelf bepalen hoe het er precies uit moet komen te zien want dat is zo lekker veilig.
Maar juist in de overgave zit het antwoord, daardoor kwam ik nou juist in contact met mijn ziel.
Omdat ik zo was vastgelopen dat ik niet anders meer kon dan mezelf overgeven.

En terwijl ik de soundtrack van Forrest Gump hoorde, werd ik getroffen, hij drong rechtstreeks door in mijn ziel, de eenvoud van Forrest Gump is zo mooi vertolkt in de muziek.
En deze eenvoud bracht me weer terug, het is allemaal zo eenvoudig, zo helder.
Alles is goed.
We zijn hier om te leren, om gelukkig te zijn, en om lief te hebben, al het andere is geneuzel.
We worden geboren, leven een poosje, en we sterven.
Gaan we nou werkelijk dat stukje invullen met geneuzel?
Of gaan we liefhebben met alles wat we hebben, gaan we proberen zo gelukkig mogelijk te zijn, en proberen vertrouwen te hebben.
Ik ga voor optie twee.
En ik vertrouw er op lieve god, dat als ik weer eens vergeet, ik weer zo'n mooie boodschap krijg.

Dikke knuffel,
Ben

Ben de Kok; Het recept van mijn leven.

Vorige week was ik met mijn dochter, neefje en nichtje in de speeltuin, hier in de reeshof.
Toen ik aan kwam lopen zag ik een cameraploeg bezig met apparatuur en even later zag ik op het terras van het pannenkoekenrestaurant Herman den Blijker staan met een dikke sigaar.
Na wat info van diverse kanten bleek dat Herman bezig was met het redden van het pannenkoekenhuis.
Naar ik heb begrepen is het nu een pizza en pasta-restaurant geworden, waar je mij niet blij mee maakt, maar dat werd ik van het pannenkoekenhuis ook al niet, maar dat terzijde.

Ik moest daar afgelopen week nog een paar keer aan denken, iemand vertelde dat het een hele vriendelijke man was, die Herman.
Poef...., weer een vooroordeel-ballon doorgeprikt, ik vond het namelijk een over het paard getilde botte blaaskaak, met z'n dikke sigaren.
Maar hij en ik, Herman en Ben, we hebben veel meer overeenkomsten dan ik dacht.
We zijn namelijk allebei kok, ik dan vooral van naam, en hij heeft vooral naam als kok (ooh wat ben ik goed met woordspelingen).
Maar nog iets, we doen hetzelfde werk, want leven is net als koken.

Eens kijken of ik het goed uit kan leggen wat ik bedoel.
Alles wie ik ben, als ik goed naar mezelf kijk, bestaat uit losse ingrediënten, mijn gedachtes en emoties, mijn "goede" en "slechte" eigenschappen, allemaal ingrediënten, boosheid, angst, verdriet, blijdschap, liefde, moed, luiheid, zelfwaardering, verwaandheid, ondergeschiktheid, minderwaardigheid, vooroordelen, normen-en-waarden.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar je begrijpt denk ik wat ik bedoel.
Ik heb al deze ingrediënten lange tijd beoordeeld als "goede" en "slechte" eigenschappen, maar het gaat niet zozeer om de ingrediënten, maar om het gerecht dat je er van maakt.
Heb je wel eens een hap peper genomen? gadverdamme, je kunt er behoorlijk ziek van worden, en je mond heeft er waarschijnlijk nog uren last van, op zijn minst.
Is peper dus slecht? Nee, bijna iedereen gebruikt in bijna elk gerecht peper en/of zout.
Het is het geheel van alle ingrediënten, samen met het kookproces wat zorgt voor het gerecht.

Zo ook voor mij en jou, al onze ingrediënten zijn allemaal even belangrijk, het gaat er om hoe je kookt.
Dat bepaald wat voor resultaat er uiteindelijk op tafel staat.
Mijn keuken, al mijn ingrediënten zijn even waardevol, hoe ik ze inzet, hoe ik er mee kook, bepaalt of er iets moois uit komt, of dat ik er buikpijn van krijg.

Mijn jongste dochter kampt al een paar jaar met buikpijn, allerlei diagnose's gehad van parasieten tot spastische darmen, allerlei middeltjes geprobeerd, zelfs advies voor psycholoog.
Een paar weken geleden bij een diëtiste terechtgekomen, advies: probeer eens zonder E621 (smaakversterker), probleem opgelost, geen buikpijn meer.
Maar E621 zit in de gekste dingen, werkelijk duizenden gerechten, en onder verschillende namen.
Soepen, sauzen, kant en klaar gerechten, vleeswaren, de lijst is eindeloos.
Dus wat is de boodschap?
Bewust zijn, opletten, er zijn genoeg alternatieven, ze mag bijna geen een merk knakworstjes, behalve de knaks van unox.
Dus bij alles wat ze eet zal ze bewuste keuzes moeten gaan maken, om zonder buikpijn te leven.

Haar levensles neem ik graag over, ik moet bewust omgaan met de ingrediënten die mijn leven bepalen.
Ik heb geen goede of slechte eigenschappen, het is maar wat ik er zelf mee doe.
Soms helpt boosheid me een stap verder, en mijn natuurlijke aanleg voor luiheid zorgt er voor dat ik rustig aan doe en weloverwogen beslis.
Net zoals mijn angsten mij behoeden voor onbezonnen aktie's, voor mij geen ballonvaart over de piramides.
Wat ik heb gedaan, is lang de tijd genomen, tijd genomen om mijn keuken te leren kennen, om de ingrediënten op hun waarde te schatten, om recepten te schrijven waar ik blij van wordt.

En smaken verschillen, ook al kook ik de mooiste gerechten, er zullen er altijd zijn die het niet lusten.
Maakt dat mijn gerecht minder mooi?
Nee, natuurlijk niet.

Dus ook al ben ik geen liefhebber van pizza en pasta, ik heb een nieuwe vriend gevonden in Herman den Blijker, we lijken meer op elkaar als ik dacht.
Maar die dikke sigaren mag ie houden, de botte blaaskaak.

Dikke knuffel,
Ben

Met 10 kippen naar de supermarkt.

Geld is macht.
Een al oud en beproefd principe dat helemaal waar is.
En door al het gedonder van de laatste jaren door overheid en bedrijven, de grootste machthebbers, heeft geld me een beetje een nare bijsmaak bezorgd.
En blijkbaar bij meer mensen, want ik hoor steeds vaker over initiatieven waarbij een levendige ruilhandel ontstaat in goederen en diensten zonder dat er geld aan te pas komt.

Maar geld op zich is niet het probleem, het is juist een heel handig middel dat er voor zorgt dat ik niet met 10 kippen onder mijn arm naar de supermarkt hoef om mijn boodschappen te betalen.

1) Geld is macht.
2) Macht is controle.
3) Controle is veiligheid.

Veiligheid is een basisprincipe dat bijna ieder mens nastreeft, dus hoe meer geld, macht en controle je hebt, hoe veiliger je je leven kunt maken voor jezelf en eventueel degene die je lief zijn.
Dat is in de hele natuur terug te vinden, elk dier, van vlieg tot olifant, probeert zo veel mogelijk veiligheid te creëren om zo lang mogelijk te kunnen overleven.

En toch is er ook in de natuur een uitzondering op dit principe.
Zelfs een dier zal zijn eigen veiligheid, en dus zijn overlevingskansen, op het spel zetten om zijn nageslacht of de groep te beschermen.
Van misleiding tot de frontale aanval.
Een antilope die doet alsof ze mank is en zo de roofdieren weglokt bij haar kleintje, tot de buffels die gezamelijk de frontale aanval kiezen tegen roofdieren die het op de kroost hebben voorzien.

Verbluffend.....
En haast onvoorstelbaar als je zelf geen kinderen hebt.
Maar als je die wel hebt, weet je waarom.
Dan weet je dat er dingen in het leven zijn die belangrijker zijn dan je eigen veiligheid, zelfs belangrijker dan je eigen leven.
En bij ons mensen geld dit ook nog als de kinderen oud en wijs genoeg zijn om zelf te overleven.
Wij voelen dit zelfs bij geliefdes, familie en vrienden.
En zelfs een hond beschermd zijn baasje, uit vrije wil met gevaar voor zijn eigen veiligheid.

Wat maakt dat dan, dat iets belangrijker is dan je eigen leven?
Ik kan maar één goed antwoord bedenken, Liefde.

Liefde is sterker dan alle andere emoties, zelfs sterker dan (gezond) verstand.
Liefde is sterker dan veiligheid, en dus controle en macht en geld.
Liefde is dus de allerbelangrijkste, het allerhoogste dat er bestaat.

En laat ik daar nou onvoorstelbaar veel van hebben, onuitputtelijk veel zelfs.
Ik hoef er ook eigenlijk niks voor te doen om het te krijgen, het is er gewoon, altijd al geweest ook.
Er zijn wel tijden geweest dat ik niet meer wist dat het er was, dat ik niet meer wist waar het was gebleven, dat ik ook niet eens meer wist dat het belangrijk was omdat ik dacht dat het ging om geld en dus macht om controle te hebben op mijn eigen veiligheid.
Maar da's helemaal niet belangrijk, tenminste, lang niet zo belangrijk als liefde.

Dus ik heb dat ook niet zo veel meer, geld en macht.
En ook controle en veiligheid heb ik meer en meer gelaten voor wat het is.
Ik investeer tegenwoordig in liefde, en vertrouwen dat liefde allom aanwezig is, ook in spirituele zin.
Er wordt vanuit het universum ook met liefde voor mij gezorgd, of het nou god, allah, boedha of iets anders is, ik vertrouw meer en meer op dat ik krijg wat ik nodig heb om te kunnen doen waarvoor ik hier op aarde ben.

En de rest doe ik zelf, met een beetje geld en macht en controle en veiligheid.
Maar allemaal vanuit liefde, die nog steeds groeit naarmate ik me er voor open stel, nu ik zie hoe belangrijk dit is.

Dus wat er ook gaat gebeuren in de toekomst, ik vertrouw op liefde.
En als het hele monetaire stelsel instort, zal me dat een zorg wezen.
Ik ga dan met alle liefde met 10 kippen naar de supermarkt.

Héle dikke liefdevolle knuffel,
Ben.

Moe(dt) met d of t?

Ik heb een groot deel van mijn leven ervaren als dat ik van alles moest moeten, ik moest volwassen zijn, ik moest keuzes maken over wat ik wilde worden, beroepsmatig dan, ik moest kiezen of ik wilde trouwen, een huis kopen, kinderen krijgen, en ik heb altijd de druk van anderen ervaren om deze keuzes te maken.

Niet dat het daarmee hun schuld is dat ik de keuzes heb gemaakt die ik heb gemaakt, maar ik was op een of andere manier niet in staat om gewoon te ondekken wat MIJN keuze was, wat ik nu echt zelf wilde.
Van sommige keuzes heb ik spijt, en sommige keuzes zijn onvoorstelbaar goed voor me geweest.
En zelfs de keuzes waarvan ik spijt heb kan ik zien als enorm leerzaam, dus alles is goed zoals het gelopen is.

En terug kijkend op wat nou de oorzaak is geweest, kom ik tot de conclussie dat ik ergens rond het begin van mijn tienerjaren heb besloten dat het minder moeilijkheden gaf om met de keuzes van anderen in te stemmen.
Waarschijnlijk heeft het onder andere te maken met het feit dat ik vroeger nogal eens het mikpunt was van buurtjongens die het nodig vonden om hun agressie op mij te botvieren, waardoor ik behoorlijk veel angst heb gekend in mijn jeugd, en dat was niet tof, dus uitvinden hoe ik er voor kon zorgen dat zij hun zin kregen, zodat ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam is mijn overlevingsstrategie geworden.

Dit is maar één van de vele complexe oorzaak-gevolg ontdekkingen die mij inzicht hebben gegeven, maar het is maar even als voorbeeld.
Dus ik heb zo ongeveer uitgevogeld wat mijn probleem was en hoe ik er aan ben gekomen.
Fijn om te weten, maar belangrijker is wat nu?

Ik heb na mijn scheiding, nu bijna 5 jaar geleden, met mezelf afgesproken dat ik nu ging werken aan gelukkig worden, en één van mijn grootste motivatie zinnen was en is nog steeds; Ik moet helemaal niks.

Ik heb het "moeten" totaal losgelaten, wat vervolgens ook weer bizare gevolgen heeft gehad, maar dat is geen probleem, want eindelijk kon ik kiezen, ik kon in ieder geval kiezen wat ik NIET meer wilde.
Nu heeft het lang geduurd voor ik er achter ben gekomen wie ik dan wel was en wat ik wilde in dit leven, en nu sta ik eindelijk op de drempel om te gaan leven wat ik wil.

Nu is het eindelijk tijd om de "t" te vervangen voor de "d", want ik moet helemaal niks, maar voor wat ik wil heb ik wel moed nodig.

Want ik wil leven vanuit mijn hart, en keuzes maken vanuit liefde.
Dat klinkt makkelijker dan het is, omdat in onze maatschappij vooral keuzes worden gemaakt vanuit angst, al onze normen en waarden, onze meningen en onze oordelen, ze komen vooral voort uit angst.
Keer op keer merk ik in gesprekken over belangrijke zaken, dat onze keuzes vooral bestaan uit het voorkomen dat onze angsten uitkomen.

Ik ken er ondertussen een behoorlijk aantal, de maskers die we allemaal hebben, tegen iedereen zeggen dat het goed gaat terwijl je van binnen beetje bij beetje doodgaat totdat je jezelf helemaal kwijt bent.
Blijven vasthouden aan een "schijnhuwelijk" omdat het veiliger is dan je angst voor het alternatief, vooral niet er over praten, vooral geen hulp zoeken totdat alles zover kapot is dat er geen greintje liefde meer over lijkt te zijn.
Jezelf voor de gek houden dat alles wat je overkomt de schuld van de ander is, met als gevolg dat je niet bij machte bent om te zien dat jij zelf de controle hebt om te zorgen voor je eigen geluk.
Vluchten in allerlei verslavingen, om maar niet te hoeven voelen.
Voldoen aan alle dingen die me status en waardering opleveren van anderen, omdat ik niet zie hoe mooi en goed ik eigenlijk ben..........

Ik heb geen probleem met onze maatschappij, ik heb alleen een probleem met het feit dat ik merk dat zoveel mensen om me heen ongelukkig zijn, en geen idee hebben hoe dit op te lossen, of naar mijn bescheiden mening de "verkeerde" oplossing kiezen, en dan bedoel ik met verkeerd dat het je niet dichter bij je gelukkig zijn brengt maar juist verder weg.
Ik bedoel, het doodtrappen van een grensrechter is wel een oplossing voor je conflict, maar volgens mij niet de meest handige.
Maar ik heb wél goede oplossingen, ik weet hoe je gelukkiger kunt worden.
En dat wil ik gaan delen, dat is mijn grootste wens in dit leven, als ik naast mijn eigen reis naar steeds meer liefde en geluk ook nog eens anderen kan helpen met dit pad naar liefde en geluk.

Maar dit vraagt om moed, moed om niet meer in mijn "veilige zóne" te blijven met semi-vage uitspraken, maar écht uit te spreken wat ik bedoel.
Moed om steeds weer opnieuw met de billen bloot te gaan met alles waar ik nog pijn, verdriet, boosheid en schaamte op heb zitten.
Moed om steeds weer in twijfel te zijn, in de spiegel te kijken, en tot in het diepst van mijn hart en ziel te kijken en voelen wat mijn liefde zou kiezen.

Afgelopen vrijdag gaf één van mijn vrienden een lezing in leiden voor 100 studenten over een zéér gevoelig onderwerp, waarin hij "ervaringsdeskundige" was.
Ik vond dit zo ongelooflijk moedig, om voor 100 jongeren met de billen bloot te gaan en bespreekbaar te maken.
Aanstaande dinsdag gaat een andere vriend van me een lezing geven over zijn levenspad.
Ik ga er zijn om hem te ondersteunen met mijn liefde, met mijn grote hart en mijn waarheid.
En ik heb zaterdag deelgenomen aan een project van een fotografe waarbij mijn portret ook publiekelijk komt, omdat ik ook dingen bespreekbaar wil maken ( beetje vaag, maar het is haar project en ik wil niet teveel info geven voor het zover is).

Dus ik heb besloten om moedig te zijn, want wat kan ik anders, elke andere keuze maakt me minder gelukkig.
Want ik ben er van overtuigd dat alles wat er in mijn leven is gebeurd een gevolg is van mijn eigen bewuste en onbewuste keuzes, of het vemijden van de keuze.
Dus laat ik mijn keuzes in het vervolg met al mijn liefde en zachtheid maken, en ik ben benieuwd wat voor gevolgen dat gaat hebben.
Maar wat de gevolgen ook zullen zijn, ik heb eindelijk de moed om te kiezen.

Ik wens jullie allemaal veel moed.

Dikke knuffel,
Ben

met de moed der wanhoop..

Ik ben een boek aan het lezen.
Het heet "alles heeft een reden" van Mira Kirshenbaum.
Ik ben er net pas in begonnen maar de titel zegt genoeg om een indruk te krijgen waar het over gaat.
Het boek heb ik al een paar jaar, heb het ook al een paar keer opengeslagen, en ook weer snel weggelegd, dat heb ik wel vaker als ik dingen lees die me raken, waar ik het moeilijk mee heb, die te dicht bij komen of zo'n heldere waarheid bevatten dat ik het gewoon te eng vind om onder ogen te zien.

Zo ook met dit boek, diep van binnen heb ik altijd al geweten dat toeval niet bestaat, alles gebeurd met een reden, hoe vreemd het ook lijkt of hoe pijnlijk het soms is.
Weet ik altijd de reden? Nee, natuurlijk niet, maar het is wel mijn heilige opdracht geworden om te zoeken.
Mijn hele leven is één grote zoektocht.

Ik stel me mijn leven voor als één grote wandeling, vanaf mijn geboorte ben ik gaan wandelen.
Eerst aan de hand van mijn ouders, en later heb ik mijn eigen pad gekozen, of liever gezegd, ik ben meestal van het ene pad naar het andere gesprongen, heb gekeken naar anderen omdat ik zelf niet wist welk pad te kiezen, en ben met anderen stukjes op hun pad meegelopen zolang dat mij beviel en vaker nog zolang dat de ander beviel.
Ik heb hints genoeg gehad om mijn eigen pad te kiezen zie ik nu, achteraf.

Nu ben ik zelf op pad, mijn eigen pad.
Ik heb al veel geleerd, door op zoek te gaan naar mijn pad, mijn reden van bestaan.
Nu ben ik weer een kuil tegengekomen, ik worstel weer met een depressie, niet superheftig maar toch vervelend genoeg om weer eens goed in de spiegel te kijken.
Schijnbaar toevallig, want ik heb nog geen idee waarom ik nu depressief ben geworden, maar toeval bestaat niet, alles heeft een reden.
Van alles wat ik heb geleerd de afgelopen jaren, staat deze in de top 5.
Net als met liefde en zachtheid er mee om gaan, niet te vlug (ver-)oordelen, de oorzaak bij mezelf zoeken i.p.v. bij anderen of de situatie, en mijn doel voor ogen houden; een liefdevol en gelukkig leven voor mezelf en eenieder om me heen.
Dit is mijn gereedschapskist, hiermee ga ik er weer uit komen, met weer meer ervaring en inzicht, en waarschijnlijk met meer plezier en energie mijn weg vervolgen, dit vertrouwen heb ik ondertussen wel.

Maar lieve vrienden, soms..........
Soms verlies ik mezelf in het moment, in mijn verdriet, mijn angst, mijn gevoel van machteloosheid, in al mijn donkere en negatieve kanten die ik zo moedig probeer te overwinnen, en weet ik even niet wat te doen.
Dit was zo'n moment, en ik ben maar gaan schrijven.
Mezelf herinneren wat het ook al weer was, waar deed ik het ook al weer voor, waarom ik niet gewoon onder de dekens wegkruip en ophoud te bestaan, i.p.v. mijn demonen te overwinnen.
Pffff..... angst en machteloosheid gieren door mijn lijf, en tranen vloeien uit mijn ogen van verloren liefde en eenzaamheid.......
Ze zijn er allemaal, ik schrijf meestal op de goede momenten, en vaak mooie woorden en goede bedoelingen, met als doel om mezelf bij de les te houden en met de hoop dat anderen dezelfde inzichten krijgen, dat ze snappen waar het allemaal om gaat.

Ik zie zo veel mensen om me heen lijden, bang, boos en verdrietig om zo veel zinnige en onzinnige en belangrijke en onbelangrijke redenen, maar ik vergeet soms de moed.
De moed die we allemaal hebben om toch ons bed uit te komen en onze soms stompzinnige dagelijkse bezigheden te doen.
De moed om, ondanks de pijn, de angst en verdriet, een lach op ons gezicht te toveren en te zeggen "och, het gaat wel goed", terwijl we zo'n beetje dood gaan van binnen.

Voor jullie allemaal, voor iedereen die dit herkend, ik eer jullie moed.
De moed om telkens weer door te gaan, op welke manier dan ook, zeurend of chagrijnig, of met een masker van vrolijkheid en onkwetsbaarheid.
Ik eer de moed om vol te houden en door te gaan op welke manier je dan ook overleefd.
En de moed om te zoeken, om niet op te geven totdat je hebt gevonden wat je zoekt.
Ik zoek mezelf, mijn geluk en mijn liefde, en hoe het zal gaan zo gaat het, misschien soms met twee stappen vooruit en een terug, maar gaan zal ik.
Misschien soms met de moed der wanhoop, maar moedig ben ik. 

Knuffel,
Ben

ontwaken

Toen ik vanochtend wakker werd besefte ik me dat ik niet wilde, ik had net een fijne droom gehad, en toen ik ontwaakte besefte ik dat het maar een droom was.
En toen ik nog beter wakker werd en mijn ogen open deed, realiseerde ik me dat het nog steeds die koude grauwe winter was, en ik hou zo van de lente en de zomer.
Dus eigenlijk wilde ik het liefst niet opstaan, maar weer mijn ogen dichtdoen en kijken of ik weer terug kon vluchten in die fijne droom.
Tenminste dat was mijn eerste gedachte, terug naar waar het wél fijn was.
Maar ik wil niet meer vluchten, en ook al voelde dat eerste halfuur nadat ik opstond niet fijn, toch wist ik dat het aan mij is om het om te draaien.

Ik heb in de wintermaanden last van depressies, beter gezegd, het kost me in de winter veel meer moeite om positief te zijn en positief te denken.
In de lente en zomer gaat dit vaak als vanzelf, lekker zonnetje op een terrasje en fluitende vogels, vrolijke ontspannen mensen, vakantiegevoel, enz., in de herfst drijf ik nog uit op het zomergevoel, maar in de winter met de kou en de sneeuw en grauw, grijs en donker, moet ik moeite doen om me te herinneren wat het nou ook al weer was waarom ik het leven zo mooi vind.
En ik moet moeite doen om bij mijn liefde voor mijzelf uit te komen.
De negatieve en sombere gedachtes dringen zich op en vinden makkelijker ingang in deze tijd.

Oké, nu ik me daar dus bewust van ben, is het aan mij om er iets mee te doen...... of niet, want er zijn ook dagen dat het niet hoeft, dat ik inderdaad mezelf omdraai en terug vlucht in mijn droomwereld.
Ook helemaal goed, voelen dat dat ook mag, dat je de vrijheid hebt om te kiezen.
Maar vandaag niet, vandaag heb ik de moed om naar mezelf te kijken en te voelen waarom.

Ik ben dankbaar.
Dankbaar voor alles wat ik tot nu toe heb geleerd over mezelf, over het leven, en alle inzichten die mij het gereedschap aanreiken om om te gaan met bijvoorbeeld mijn depressies.
Ik wil nu niet ingaan op het hoe en waarom van mijn depressies, dat is een lang verhaal en niet de kern van dit stuk, de kern gaat over ontwaken.

De meeste kennen nog wel de film "matrix", en dan bedoel ik met name de scene waarin Neo de keus moet maken tussen de rode pil die hem laat "ontwaken" uit de matrix, of de blauwe pil waardoor hij alles vergeet en verder leeft in de illusie van de matrix.
Het is zo tekenend voor de keus die ik gemaakt heb, toen ik vijf jaar geleden aan mijn "reis naar geluk" begon.
Na mijn scheiding besloot ik om op zoek te gaan naar mijn geluk, naar datgene wat er voor zorgt dat mijn leven leuk, en spannend, en liefdevol, en vrij is.

En op dit soort dagen moet ik weer even terug naar die keus, naar die tijd dat ik besloot om de rode pil te nemen.
En ik kan en wil niet meer terug naar de illusie er voor.
En daarvoor heb ik dus naar mijn depressies te kijken, en te voelen wat dat nou is dat mij depressief maakt.
Dat is overigens niet zo moeilijk, het heeft in mijn geval te maken met mezelf voor de gek te houden dat die keus om geluk na te streven niet haalbaar is.
Dus mijn oude gedachtepatronen (die ik overigens al heb sinds mijn vroege tienerjaren, dus hardnekkig) belemmeren me om te zien dat ik mijn leven leuk, spannend, liefdevol en vrij kan maken.
Maar door me te richten op mijn keus om te ontwaken en op pad te gaan, en onderweg te streven naar zoveel mogelijk plezier, en avontuur, en liefde, en vrijheid, ben ik vandaag alweer een stukje gelukkiger.

Maar daarvoor heb je te ontwaken, daar is het leven voor gemaakt, daar ben je voor geboren.
Jij mag kiezen.
Neem je de rode of de blauwe pil?

knuffel,
Ben.

helderheid

Er is niks moeilijks aan het leven.
Er zijn twee dingen zeker, Je bent geboren, en je gaat ooit dood.
Daartussenin is niks zeker, er zijn ontelbaar veel dingen mogelijk.

Wat maakt het dan zo moeilijk om gewoon gelukkig te zijn?
Ons denken.

Vanaf onze geboorte word ons denken en voelen gevoed door alles wat op ons pad komt, de eerste jaren door onze opvoeders en geleidelijk aan worden we zelfstandiger en gaan we zelf denken.
Voelen doen we vanaf dag 1 van de verwekking, nog voor onze geboorte, en voor de rest van ons leven. Duim in de mond is fijn, 10 centimeter hoger is auw.
Daarna wordt het almaar meer en moeilijker, ik heb al vaak geschreven over de complexheid van het denken en voelen, hoe we daarmee omgaan, dingen interpreteren, en waar het naar mijn mening vaak fout gaat.

Maar ga eens terug naar de basis.
Er zijn twee dingen zeker, je bent geboren, en je gaat ooit dood.
Daartussenin is niks zeker.
Dat betekent ook dat het dus aan jou is om die tussenliggende tijd in te vullen, ongeacht wat het tot nog toe is geweest, je kan nu beslissen om het anders te doen.

Waar ik op doel is je te bevrijden, te bevrijden van de complexheid, van alles wat we moeten van onszelf en anderen.
Je moet namelijk he-le-maal niks.
Je mag nu besluiten om helemaal niks meer te doen.
Natuurlijk heeft het gevolgen, elke keuze heeft gevolgen.
Ook niet kiezen heeft gevolgen.

Maar je hébt de vrijheid om te kiezen.
Ja maar, als ik ........
NEEHEE, je MOET helemaal NIKS, je MAG daarentegen ALLES.
We mogen dan allerlei wetten hebben, en normen en waarden, en verwachtingen en zogenaamde verplichtingen, maar da's allemaal bullshit, je MOET helemaal niks als je dat niet wilt.
Het risico dat je wordt veroordeeld door diverse mensen en instanties is dan het gevolg, Maar je MOET niks.
Voel je de vrijheid die ik bedoel, de vrijheid van in een berenvel over de planeet zwerven, en niemand die jou vertelt wat je moet doen.
Maak die vrijheid jezelf eigen, laat het in je hele systeem doorwerken zodat je kan voelen dat JIJ en niemand anders kan bepalen hoe JIJ gelukkig wordt.
Denk er goed over na, neem geen overhaaste beslissingen, je hebt alle tijd en alle vrijheid.

Maar sta even stil, zoek naar je meest liefdevolle ik, en stel je voor dat je 98 jaar bent, op je sterfbed ligt, en je leven overdenkt.
Heb ik er alles aan gedaan om gelukkig te zijn, was het de moeite waard?
Is je antwoord nu nee, dan moet je serieus op onderzoek, want jij bent het toch zeker de moeite waard?

Ik heb mijn antwoord, en ik ben serieus in onderzoek, en ik ben al een héél eind op weg.
En mocht ik morgen op mijn sterfbed komen, dan sterf ik gelukkig, en was het ALLEMAAL de moeite waard.

Maar onthoud één ding, het leven is helder, je bent geboren en ooit ga je dood, en daartussenin moet je helemaal niks.

Dikke knuffel,
Ben

liefdesbrief

Lieve Ben,

Hier spreekt je hart.

We kennen elkaar nu ruim 43 jaar en er is niemand op deze wereld die jou beter kent als ik.

Alles hebben we samen gedeeld, lief en leed, en hoewel er tijden zijn geweest dat jij weinig contact met mij had ben ik altijd met jou in contact gebleven, heb je altijd geprobeerd te bereiken, en heb jouw hele strijd gevolgd.

En uiteindelijk heb je mij weer gevonden en omarmd, ik weet, je hebt er nog moeite mee met tijden, en het vertrouwen is nog volop groeiende, maar weet dat ik er alle vertrouwen in heb.

Jouw twijfels of je wel goed genoeg bent, je twijfels of je de juiste keuzes maakt, je angst om gekwetst te worden, je schuldgevoelens over het verleden en je angsten voor de toekomst, ik zie ze.

En ik wil je laten weten, het geeft niks, ik hou van je zoals je bent, alles is goed en ik heb het volste vertrouwen dat welke keuzes je ook maakt, het altijd de goede keuzes zijn.

Ik wil je laten weten dat ik er altijd voor je ben, wat er ook gebeurd, ik zal je altijd mijn liefde blijven geven, ik oordeel niet, ik twijfel niet, ik hou alleen maar onvoorwaardelijk van jou.

We hebben al zo vaak onze liefde verklaard aan vele anderen, maar nog nooit heb ik zo duidelijk mijn liefde aan jou verklaard, en ik vond dat het daar nu wel eens tijd voor was.

Om jou ondubbelzinnig, onvoorwaardelijk en zonder twijfel te laten weten dat ik onvoorstelbaar veel van je hou.

Dat heb ik altijd al gedaan en zal ik altijd blijven doen.

Je kan op mij vertrouwen, mijn liefde zal er altijd zijn, voor jou en voor ieder ander waarvoor je het wilt inzetten, mijn liefde is onuitputtelijk en onvoorwaardelijk.

Voor altijd de jouwe,

Je Grote Hart.