Ik ben het slachtoffer van mijn eigen drama.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de zieligste van het land?
Ikke niet verdorie..... althans, dat houd ik mezelf graag steeds weer voor.

Maar sinds mijn blogbericht over "de waarheid" zijn er diverse dingen en emoties in overdrive gegaan die me opnieuw uitdagen om nóg beter te kijken naar mezelf en te voelen, dus te ervaren.

Zo heb ik sinds vorige week woensdag een stevige griep gekregen, die ik verwaarloos door flink aan de pijnstillers te gaan, en er laconiek over te praten als "och ,een griepje " om maar zeker geen slachtoffer te zijn, en daardoor niet te hoeven luisteren naar mezelf, om er vervolgens nog eens een stevige blaasontsteking bij te krijgen, die zo pijnlijk is dat negeren haast onmogelijk is.

En ik vind het zooooo moeilijk om dit te schrijven en te delen, zoals in bijna al mijn blogs.
Moeilijk om mijn pijn, mijn verdriet, depressies en andere in mijn ogen "negatieve" emoties te laten zien.
Ik speel graag de therapeut, de filosoof, degene met de inzichten voor anderen.
Maar zelden schrijf ik op momenten dat ik mij ziek, zwak en misselijk voel.

Waarom is dat? Welke "waarheid" zit hier achter.
Nou, eigenlijk is het redelijk simpel.
Ik mag me niet ziek, zwak of misselijk voelen omdat ik dan een slachtoffer ben, in mijn ogen.
En op een nog dieper niveau is het in mijn ogen ook nog eens allemaal mijn eigen schuld, omdat ik mezelf heb verwaarloosd, of omdat ik hints of tekens heb genegeerd die hebben geleid tot, of zelfs omdat ik niet goed genoeg heb opgelet, en me niet bewust was van de dingen die geleid hebben tot......

Tot wat?
Nou, tot alle dingen waar ik pijn van heb, en verdriet, en spijt.
En dingen waarbij ik anderen pijn en verdriet heb gedaan, dingen waar ik me voor schaam, en waar ik van wens dat ik ze ongedaan kon maken of kon veranderen in mijn verleden.

En zolang ik dat niet accepteer, zolang ik niet gewoon zielig mag zijn en kan gaan voelen zonder verwijt, wordt het dus verdomd moeilijk om ze af te sluiten en achter me te laten.

En waarom zou ik dat willen?
Want dit slachtofferschap, hoe ik ook mijn best doe om het te ontkennen en camoufleren, verschaft me uiteindelijk wel toestemming om niets te hoeven doen aan mezelf.
Om niet mijn angsten aan te gaan, en in het diepe te springen, en stappen te zetten waarvan ik diep van binnen weet dat ze me zullen helpen om een betere ik te worden.
Om de beste versie van mezelf te worden, die gelukkig is, en liefdevol, en stralend, en genietend.

Want hoe krom ook, het slachtofferschap beschermd me.
Het legitimeert me naar de buitenwereld om niets aan mijn angst om te falen te hoeven doen.
Of aan mijn angst om weer gekwetst te worden.
Of afgewezen te voelen.
Het legitimeert me om te zeggen "ja, maar kijk eens wat mij allemaal overkomen is" zodat ik stilletjes in mijn chalet kan blijven zitten en niks te hoeven wat mij in gevaar brengt.

En het is allemaal waar, en het moet er allemaal mogen zijn, ik moet mezelf toestemming geven om al mijn eigen drama, al mijn eigen "waarheid", te doorvoelen, te beleven, en vervolgens een weg te vinden naar de moed van de wil om mijn beste "ik" te worden.

En nu snap ik waarom ik ook het drama, en het slachtofferschap in anderen altijd afwijs, waarom het er niet mag zijn.
Waarom ze zich niet zo moeten aanstellen.

Zucht..........
spiegeltje, spiegeltje aan de wand........

En sodeju wat doet plassen met een blaasontsteking pijn zeg.

Big Hug,
Ben

De waarheid, de hele waarheid, en niets dan de waarheid.

Al een tijdje gebeuren er allerlei dingen in en rondom mij waardoor ik gestuurd wordt naar het onderwerp "waarheid".
Ik wordt als het ware uitgedaagd om steeds weer bewust hiermee bezig te zijn, te onderzoeken, te ontleden en steeds opnieuw met nieuwe inzichten en verdiepingen hier naar te kijken.
Nu heb ik een zwak voor filosoferen, en zou echt pagina's kunnen gaan vullen met mijn kijk op dit onderwerp.
Maar eigenlijk gaat het mij veel meer om het gevolg, dus ik ga kort proberen te zijn over de waarheid.

"De waarheid" is in mijn ogen niets meer dan een samenraapsel van conclusies die we trekken uit onze waarnemingen.
De dingen die om ons heen gebeuren, verwerken we allemaal op onze eigen manier, en gaan door een aantal "filters" heen.
Die "filters" zijn onze zintuigen, onze emoties, onze ervaringen en onze opvattingen, vervolgens trekken we daaruit een conclusie en dat is dan onze waarheid.

Misschien een beetje kort door de bocht, en kraakt het hier en daar, maar voor het grootste deel werkt het zo voor iedereen ....... volgens mijn "waarheid".

Dit proces van waarnemen, filteren en concluderen bepaald vervolgens zo'n beetje alles in ons leven.
Het vormt ons tot wie we zijn, hoe we handelen, hoe we ons voelen en hoe we naar de wereld om ons heen kijken.

Maar eigenlijk is die waarheid dus niet meer als een persoonlijk beeld wat we hebben.

En nou juist deze conclusie heeft een enorme impact op mij, en steeds meer.
Want als mijn zogenaamde waarheid niet meer is als mijn persoonlijke mening, gekleurd door mijn persoonlijke filters, dan heeft dat nogal wat gevolgen voor mij in hoe ik naar mezelf kijk en naar de wereld rondom mij.

Om het maar even bij mezelf te houden als voorbeeld.
Als ik in de spiegel naar mezelf kijk voel ik over het algemeen verdrietig en/of boos.
Een gevolg van tientalen jaren een laag zelfbeeld weer voortkomend uit de conclusies die ik heb getrokken uit allerlei ervaringen in mijn leven.

Als ik dit afzet tegen hoe anderen mij over het algemeen zien, merk ik dat er nogal een verschil is in hoe ik mezelf zie, en hoe anderen mij zien.
Jarenlang heb ik mezelf voorgehouden "jullie weten niet hoe ik echt ben", en dus zagen zij naar mijn mening alleen mijn "masker", mijn beeld dat ik naar de buitenwereld liet zien.
De afgelopen jaren heb ik beetje bij beetje mijn masker laten vallen, heb ik mijn geheimen meer en meer prijsgegeven, ben ik opgehouden met proberen te voldoen aan de verwachtingen die ik dacht dat anderen van mij hadden.
En tot mijn verbazing bleef het grootste deel dezelfde mening houden, meestal zelfs een stuk positiever.

Maar mijn zelfbeeld bleef voor het grootste deel onveranderd.
Ik kon dus niet anders als concluderen dat het beeld dat ik van mezelf had niet strookte met de "waarheid".
Een andere belangrijke conclusie was dat ik bij iedereen om me heen altijd naar de positieve kanten kijk, behalve bij mezelf.

Dus mijn zelfbeeld klopt niet.

Hoe vreemd is dat?

Mijn meest intieme waarheid klopt niet..........

Er is nu dus een verschil ontstaan tussen weten en voelen.
In mijn hoofd weet ik nu dat mijn emoties niet kloppen, net als allerlei andere aannames die weer verbonden zijn aan dit beeld van mezelf.
"ik kan het niet", "ik verdien het niet", "ik ben geen goede vriend, vader, zoon, echtgenoot, werknemer".
Met alle gevolgen van dien in mijn handelen en juist niet handelen door deze aannames.

Dit is maar één van de voorbeelden van een lange lijst van zelfonderzoek en inzichten.
Ze hebben de afgelopen jaren mijn wereld op zijn kop gezet.
En hoewel ik nog lang niet klaar ben, merk ik wel dat er een soort van rust en vertrouwen is ontstaan in mezelf.

Daardoor ontstaat er steeds meer ruimte om mijn blik weer naar buiten te richten.
Weer meer tijd en aandacht voor de mensen en de wereld om me heen.
En beetje bij beetje begin ik te ontdekken hoe vreemd ik het vind hoe de wereld in elkaar zit.
En dan bedoel ik de wereld die wij mensen hebben gecreëerd, onze maatschappij.

Hoe meer ik luister naar anderen zonder daar gelijk mijn eigen waarheidsbeeld op te projecteren, maar probeer te begrijpen hoe de ander naar zichzelf, anderen en de wereld kijkt, hoe meer ik snap van hoe het nu eigenlijk werkt.
 
Dat de hele maatschappij een toneel is van macht en onmacht, op alle mogelijke manieren, is voor veel mensen wel duidelijk.
Maar dat dit vooral te maken heeft met de manier waarop wij omgaan met het concept waarheid, en daardoor als gevolg een niet aflatende stroom van oordeel en veroordeling, is voor mij soms echt verbijsterend.

Er is nooit maar één waarheid, en er is nooit de hele waarheid, simpelweg omdat we nog steeds niet alles weten.

Zodra we het onszelf toestaan om op deze manier om te gaan met de waarheid, en hierin steeds milder te worden naar onszelf en anderen, hebben we de kans om onszelf en de wereld om ons heen te veranderen, en naar mijn persoonlijke waarheid steeds mooier te maken.

Big Hug,
Ben.