Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de zieligste van het land?
Ikke niet verdorie..... althans, dat houd ik mezelf graag steeds weer voor.
Maar sinds mijn blogbericht over "de waarheid" zijn er diverse dingen en emoties in overdrive gegaan die me opnieuw uitdagen om nóg beter te kijken naar mezelf en te voelen, dus te ervaren.
Zo heb ik sinds vorige week woensdag een stevige griep gekregen, die ik verwaarloos door flink aan de pijnstillers te gaan, en er laconiek over te praten als "och ,een griepje " om maar zeker geen slachtoffer te zijn, en daardoor niet te hoeven luisteren naar mezelf, om er vervolgens nog eens een stevige blaasontsteking bij te krijgen, die zo pijnlijk is dat negeren haast onmogelijk is.
En ik vind het zooooo moeilijk om dit te schrijven en te delen, zoals in bijna al mijn blogs.
Moeilijk om mijn pijn, mijn verdriet, depressies en andere in mijn ogen "negatieve" emoties te laten zien.
Ik speel graag de therapeut, de filosoof, degene met de inzichten voor anderen.
Maar zelden schrijf ik op momenten dat ik mij ziek, zwak en misselijk voel.
Waarom is dat? Welke "waarheid" zit hier achter.
Nou, eigenlijk is het redelijk simpel.
Ik mag me niet ziek, zwak of misselijk voelen omdat ik dan een slachtoffer ben, in mijn ogen.
En op een nog dieper niveau is het in mijn ogen ook nog eens allemaal mijn eigen schuld, omdat ik mezelf heb verwaarloosd, of omdat ik hints of tekens heb genegeerd die hebben geleid tot, of zelfs omdat ik niet goed genoeg heb opgelet, en me niet bewust was van de dingen die geleid hebben tot......
Tot wat?
Nou, tot alle dingen waar ik pijn van heb, en verdriet, en spijt.
En dingen waarbij ik anderen pijn en verdriet heb gedaan, dingen waar ik me voor schaam, en waar ik van wens dat ik ze ongedaan kon maken of kon veranderen in mijn verleden.
En zolang ik dat niet accepteer, zolang ik niet gewoon zielig mag zijn en kan gaan voelen zonder verwijt, wordt het dus verdomd moeilijk om ze af te sluiten en achter me te laten.
En waarom zou ik dat willen?
Want dit slachtofferschap, hoe ik ook mijn best doe om het te ontkennen en camoufleren, verschaft me uiteindelijk wel toestemming om niets te hoeven doen aan mezelf.
Om niet mijn angsten aan te gaan, en in het diepe te springen, en stappen te zetten waarvan ik diep van binnen weet dat ze me zullen helpen om een betere ik te worden.
Om de beste versie van mezelf te worden, die gelukkig is, en liefdevol, en stralend, en genietend.
Want hoe krom ook, het slachtofferschap beschermd me.
Het legitimeert me naar de buitenwereld om niets aan mijn angst om te falen te hoeven doen.
Of aan mijn angst om weer gekwetst te worden.
Of afgewezen te voelen.
Het legitimeert me om te zeggen "ja, maar kijk eens wat mij allemaal overkomen is" zodat ik stilletjes in mijn chalet kan blijven zitten en niks te hoeven wat mij in gevaar brengt.
En het is allemaal waar, en het moet er allemaal mogen zijn, ik moet mezelf toestemming geven om al mijn eigen drama, al mijn eigen "waarheid", te doorvoelen, te beleven, en vervolgens een weg te vinden naar de moed van de wil om mijn beste "ik" te worden.
En nu snap ik waarom ik ook het drama, en het slachtofferschap in anderen altijd afwijs, waarom het er niet mag zijn.
Waarom ze zich niet zo moeten aanstellen.
Zucht..........
spiegeltje, spiegeltje aan de wand........
En sodeju wat doet plassen met een blaasontsteking pijn zeg.
Big Hug,
Ben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten