Zondagochtendpreek

Ik ben niet een bijzonder gelovig persoon, tenminste, niet in de zin dat ik een bepaald geloof aanhang en braaf volgens de geldende regels leef die bij de diverse geloofsovertuigingen horen.
Ook ben ik niet overtuigd van het bestaan van God of Allah, of enige andere goden van de diverse religies.
Ik ben, geloof ik, een beetje overgevoelig geworden voor elk keurslijf van onze samenleving, waarin ik niet mezelf mag zijn.
Of dat nou religieus of maatschappelijk is, katholiek zijn, of getrouwd zijn.
Al hebben ze allemaal, met alle liefde, het beste met me voor, ik word rebels als ik merk dat er verwacht word dat ik doe, denk of voel volgens de geldende normen.
Mijn God is me daarom nog een beetje wazig, ik heb er nog geen duidelijk beeld van.
Maar dat God bestaat staat voor mij als een paal boven water, ik ben daarvan overtuigd door ervaring.

Ik heb al vaak gezegd "toeval bestaat niet", en daarvan ben ik nog steeds overtuigd.
Dat ik vaak niet de juiste betekenis kan vinden in "schijnbare" toevalligheden, wil nog niet zeggen dat het dus gewoon toeval is, en er verder geen noemenswaardige betekenis aan toe te kennen valt.
Maar soms gebeuren er "schijnbare" toevaligheden waarbij ik heel duidelijk de boodschap ontvang.
Steeds vaker natuurlijk nu ik me er bewust van ben en er open voor sta.

Zo ook vanmorgen toen ik al vroeg wakker was, en op nederland 2 het eo programma Andries zag, waarin hij een gesprek had met Hanneke van Driel, een dame die twaalf jaar zendelingenwerk had gedaan in Mongolië.
Geen toeval omdat ik nooit zomaar "toevallig" naar eo programma's kijk, en zeker niet naar Andries Knevel, en als het dan ook nog eens over zendelingenwerk gaat dan gaan bij mij de haren meestal recht overeind staan, en zap ik zo snel mogelijk naar een andere zender.
En toch bleef ik kijken, en even later werd het me duidelijk waarom.
Deze dame, Hanneke, had dezelfde ervaring als ik.
Haar boodschap, die zij van God had gekregen, de manier waarop, en het onmiskenbare "niet toevallig", ik herkende het zo duidelijk.
Dus was het voor mij weer eens duidelijk dat het niet ging om toeval, maar om een herinnering aan mij van God, om weer even te laten weten dat Hij er nog gewoon is, ook in tijden dat ik even niet meer weet wat ik nou moet doen, of denken, of voelen.

Niet dat Hij me vertelt wat ik te doen heb, maar om te laten weten dat Hij er is, altijd, wat ik ook doe of niet doe, altijd en liefdevol, wat ik ook denk of niet denk, altijd en liefdevol en onvoorwaardelijk, wat ik ook voel of niet voel.
God is altijd bij mij, met liefde, rust, vertrouwen, en onvoorwaardelijk.

Het is zoals ik laatst tegen een vriend zei, die vroeg; Héé, waar is de zon?
En ik antwoorde; Weet dat de zon er altijd is, ook al kun je hem nu even niet zien.
God is er altijd, ook al kun je hem niet zien door de wolken rond je ziel.

Dus wat is nou wat mij bind aan Andries Knevel, of aan Hanneke van Driel, of aan om het even wie?
Nou, dat is nog best moeilijk om de juiste woorden te vinden om recht te doen aan wat ik voel.
God is er 6,5 miljard keer.
Er zijn zoveel goden als er mensen zijn, omdat iedereen God op zijn eigen manier ervaart.
En toch zijn al die goden één god.
God is alles, het is jij en ik, het zijn de bomen en de dieren, het is elke ervaring die het toeval overstijgt.
God is onvoorwaardelijke liefde.

En wat ik nu mee wil geven aan jullie op deze zondagochtendpreek, is vertrouwen en liefde.
Neem mijn woorden niet als blinde waarheid, ook niet als religieuze onzin.
Neem mijn woorden mee, en onderzoek je eigen pad.
Jouw pad naar gelukkig zijn, het zit in jezelf, je kunt het niet buiten je vinden omdat het zo persoonlijk is.
Er is er maar één die jou gelukkig kan maken, en dat ben je zelf, niet mijn woorden en niet mijn liefde en niet mijn God.
Neem niks aan wat je zelf niet voelt, maar neem dit mee als liefdevolle wens.
Ik wens dat iedereen op enig moment in zijn of haar leven, als zij daaraan toe zijn, mag ervaren wat ik heb ervaren toen ik God voelde.
Dat de onvoorwaardelijke liefde, het vertrouwen dat het goed is zoals het is, en de rust die ik daar bij voelde, voor iedereen voelbaar is.
Dat dit inzicht en universeel "weten", het weten in je hart, alle oordeel overstijgt, en dat liefde de nieuwe leidraad wordt waarop wij allen verder bouwen.

Nog een Liefdevolle zondag,
Dikke knuffel,
Ben.

De druppel en de zee.

De lenteregen is begonnen.
Voor de komende dagen is er regen voorspeld, en in eerste instantie dacht ik "gadverdamme", van de kou in de drup, en ik wil zo graag warm en zonnig.
Maar toen ik naar buiten ging om even te roken (ik ben soms zo dankbaar voor mijn rookmomentjes), merkte ik dat de regen anders ruikt, het ruikt naar lente.
Nou roepen geuren bij mij al snel associaties op, geuren brengen me snel in contact met gevoelens.
En ik merkte dat ik er blij van werd, voor mijn gevoel is de lente nu echt begonnen.
Ik verwacht dat het water een explosieve uitwerking zal hebben op de natuur die smacht naar water en warmte om te gaan groeien en bloeien.

Nu bracht de regen nog een andere associatie mee, ik was bezig met wat spiritueel leesvoer en onderzoek, en in het bijzonder met verbonden zijn.
In mijn persoonlijke beleving zijn wij allemaal afkomstig van dezelfde bron (eerste hint, bron/water).
Voor onze geboorte waren we één, en op een of andere manier hebben we gekozen om geboren te worden, en ons leven hier op aarde te leven, en ik geloof dat we na de dood ook weer terugkeren naar dezelfde bron, dezelfde éénheid die we voorheen waren, maar dan allemaal met ons eigen unieke stukje ervaring dat we leven noemen, en in mijn geval mijn eigen unieke stukje Ben de Kok.

Maar in mijn leven hier op aarde merk ik dat ik toch wel erg mijn best moet doen soms om die eenheid te kunnen zien door alle verschillen.
En dan toch, door de regen, besef ik me ineens dat het klopt, we zijn verschillend en toch één.
We zijn allemaal regendruppels uit dezelfde zee.
Ik ben dus een regendruppel, maar ik ben ook de zee.
Ik wordt geboren door de opwarming van de zon, ik verdamp uit de zee, en reis vervolgens, gestuurd door de wind naar mijn bestemming.
Ik val op de aarde en vervolg mijn reis, kom in allerlei situaties en omstandigheden terecht, misschien bevries ik misschien stroom ik, of verdamp ik weer meteen.
Misschien kabbel ik met een rustig stroompje mee en breng langs mijn pad leven en voorspoed, of stort ik mij met veel geweld door woeste rivieren en wilde stroomversnellingen, soms alles op mijn pad verwoestend.
Of reis ik door bewoond gebied en wordt ik op honderden manieren gebruikt, misbruikt en hergebruikt, vervuild en gereinigd.
Misschien duurt mijn reis een dag, of misschien wel tienduizend jaar, maar uiteindelijk kom ik weer terug, terug bij de zee waar het allemaal begon.
Één zee met miljarden regendruppels, die al ontelbaar keer op reis zijn geweest, en steeds opnieuw weer vervloeien in het grote geheel.
Maar als je toch eens kon praten met de zee, en alle verhalen, reizen en avonturen kon horen, van al die kleine druppeltjes, wat een rijkdom zou dat zijn.
De zee weet het, en wacht geduldig tot alles zich weer samenvoegt en samenvloeit, en samen die enorme rijkdom deelt van elk druppeltje van zijn geheel.

Waar blijf ik dan met mijn afgescheiden voelen, met al mijn oordeel over anderen, over goed of fout, of waar en niet waar, over wit of zwart, of geel, rood of bruin.
We zijn allen een, allemaal druppeltjes uit dezelfde zee, allemaal op reis, en we doen allemaal ons best om naar beste kunnen en weten weer terug te keren naar zee.

...........................Goh..................Pffff..................waar zo'n buitje al niet goed voor is.

Warme knuffel,
Ben.

Lente

Dank je wel, mijn schaduwzijde,
het is tijd om nu te gaan.
Je hebt me veel geleerd waarvoor dank,
maar de lente komt er aan.

Het is nu tijd om echt te gaan,
voor liefde, passie en avontuur.
Verliefd zijn op het leven,
op pad zijn met innerlijk vuur.

Voorbij met alle twijfels,
de angst voor onzekerheid.
Ze zijn er wel, ik hoor ze nog,
maar het luisteren raak ik kwijt.

Dank je wel, mijn schaduwzijde,
voor je bescherming, zorg en veiligheid.
Maar in deze gouden kooi breekt zonlicht door,
de lente roept, de liefde roept, het is tijd Ben, het is tijd.

Dikke knuffel,
Ben