vergiffenis

Vanmorgen werd ik wakker na een rare droom, en wat me het meest is bijgebleven is een fragment waarin een man volledig oprecht vergiffenis vroeg aan een vrouw nadat hij begreep hoe vernederd deze vrouw zich voelde.
Het is niet cryptisch bedoeld, dit is echt alles wat ik weet, ik kende de man en vrouw niet, en weet ook niet waar het over ging, ik voelde alleen de zuivere oprechtheid.
En in mijn gedachte spelend met deze droom, de oprechtheid, en al denkend aan het woord vergeven, komt de drang om te gaan schrijven over vergiffenis.
Toen ik in therapie zat bij de GGZ voor mijn depressies had ik een aanvaring tijdens een groepsgesprek met een vrouw, die zo verschrikkelijk kwaad werd op mij toen ik zei dat ze iemand moest vergeven.
Ze zat nog zo vol woede om wat haar was aangedaan, dat ze totaal niet wou horen of proberen te begrijpen, wat ik bedoelde.
Dit is wél cryptisch, want ik wil geen persoonlijke verhalen van anderen vertellen die daar in vertrouwen vertelt zijn.
Maar het gaat om het begrijpen van vergeven.
Vergiffenis is geen daad van grootheid, of van katholieke gehoorzaamheid, of wat dan ook dat je zou moeten doen.
Het gaat er niet om dat je, als het om een ander gaat, hem of haar een kado geeft.
Het kado is voor jezelf, je bevrijd jezelf als je vergeeft.

Elke dag, talloze keren, zie ik mensen om me heen, of op tv, anderen ( of zichzelf in een enkel geval) de schuld geven van van alles en nog wat waardoor je pijn, verdriet, boosheid, schuldgevoel, angst, onmacht of nog andere onprettige gevoelens krijgt.
Heel normaal zou je zo op het eerste gezicht zeggen........ ja en nee.
Ja, want zo heb ik het altijd geleerd omdat het mijn hele leven om mij heen zo gebeurde, dus heb ik het ook jarenlang als normaal beschouwd.
Maar denk even mee, iedereen probeert zo goed en zo kwaad als hij of zij kan, grip te krijgen op zijn of haar geluk in dit leven, en ieder doet dit op een manier waarbij je overtuigd bent dit te kunnen bereiken. Daarbij "raak" je onvermijdelijk het levenspad van anderen om je heen, en bedoeld of onbedoeld maak je daarbij fouten, dat is je leerproces.
En als je inziet dat iedereen zijn best doet voor zijn eigen geluk, zonder hierover te oordelen of hij of zij dit nou op een goede of minder goede manier doet, dan worden de kleine pijntjes die je voelt door hem of haar al minder pijnlijk.

Als je je dan ook nog probeert voor te stellen dat alles wat jij voelt, van jou is, je veroorzaakt (meestal onbewust) je eigen emotionele pijn, verdriet, boosheid, enzovoort, dan kun je leren inzien dat je zelf de macht hebt om dit te veranderen, dat je niet machteloos bent tegenover je eigen emoties.
Het is namelijk niet de ander die dit veroorzaakt, maar jij zelf, de ander is niet meer als een lucifer.
Als je hout bent zul je ontvlammen , als je water bent of lucht of aarde zal de lucifer uiteindelijk doven.
Kortom, jij bepaalt hoe je emotioneel wordt beïnvloed door de acties van anderen.

En waar hoort dan vergiffenis?
Door vergiffenis bevrijd je jezelf van alles wat je onmachtig maakt, je bevrijd jezelf van je emotionele gevangenis, van al die gevoelens van pijn en boosheid, van verdriet en onmacht die je beletten om gewoon gelukkig te kunnen zijn.
De theorie is simpel, het inzicht was voor mij een groot kado.
De praktijk is een dagelijkse oefening van bewustzijn, van voelen en van loslaten, van boos worden en vergeven, naar anderen, maar eerst en vooral naar mezelf.

En mocht je nou denken, je hebt mooi praten Ben, maar ik vind het allemaal bullshit wat je hier zegt.
Geeft niet, dat mag, het zij je vergeven.

Dikke knuffel,
Ben

Gemis

Ik sta buiten, even een sigaretje, en ik zoek de volle maan.
Ik zie haar niet, te bewolkt, en ik moet denken aan gemis.
Aan dierbaren om me heen die rond deze dagen last hebben van gemis, ze missen dierbaren die er niet meer zijn, ze missen een liefdevolle partner, of gemiste kansen.
Aan mijn eigen gemis, een eigen plekje, meer financiele mogenlijkheden die me meer vrijheid geven om dromen te verwezelijken.
En ik realiseer me dat het er allemaal is, maar dat ik het nu even niet kan zien.
Net als die volle maan, ik weet dat ze er is ondanks dat ik ze nu even niet kan zien, het is er allemaal al die kansen, alle liefde, alle avonturen, ze liggen om de hoek, net buiten mijn zicht.....
Maar het is er wel, en met het nieuwe jaar voor de deur ben ik haast kinderlijk nieuwsgierig wat voor avonturen ik in 2013 weer ga beleven.
De afgelopen jaren waren heftig en zonder twijfel avontuurlijk, een haast heroïsche zoektocht naar mijzelf, en ik ben blij met wat ik heb gevonden.
Dus wat 2013 ook gaat brengen, ik ga het met vertrouwen tegemoet.
Ik heb geen last van mijn gemis, het laat me zien dat ik nog wensen en dromen heb, dat ik nog gretig ben.
Dus ik bedank mijn gemis, en ik bedank de volle maan.
Laat 2013 maar komen, ik ben er klaar voor.

Voor al mijn dierbaren, een gelukkig, liefdevol en avontuurlijk 2013 gewenst, en vergeet niet, het ligt net om de hoek, mischien net buiten je zicht, maar het IS er wél.

Dikke knuffel,
Ben

Doe-het-zelf pakket

Doe-het-zelf pakket….

Een kleine 5 jaar geleden heb ik een wens uitgesproken.

“Ik wil nu eindelijk wel eens gelukkig worden”, zei ik, niet wetende dat ik daarmee een bestelling had geplaatst.
Maar warempel, ik kreeg een pakje toegestuurd.
De afzender was onleesbaar geworden, een vage vlek zeg maar.
Er zat alleen een briefje bij met “succes, veel plezier ermee”.

Nu moet je weten, ik heb een broertje dood aan klussen, ik heb er niks mee, nooit gehad ook.

Ik ben liever lui als moe, en als mijn portemonnee het enigszins toe laat, dan ga ik altijd voor kant-en-klaar, en liefst nog thuisbezorgd ook.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, toch?

Dus daar zat ik, met mijn pakketje “geluk”, en nu?

Eerst maar eens goed rondgevraagd, internet afgespeurd, om uit te vinden wie al eens zo’n pakketje heeft gekregen en wat ik er mee moet doen.
Natuurlijk had niemand een voor mij bevredigend antwoord, heb ik weer…….

Dus toch maar die doos opengemaakt.

Lieve help, wat een kleretroep, wat moet ik hier mee?
Wie heeft dat ding in godsnaam ingepakt, en waarom zit er geen handleiding bij?
En ik blijf maar uitladen, er komt geen eind aan, hoe kan er nou zoveel troep in zo’n klein doosje zitten.

Uiteindelijk toch maar gestopt met uitladen, en me voorgenomen om maar gewoon te beginnen met bouwen.

Ehhhh…..    , waar is het gereedschap?
Waarmee moet ik dit spul in elkaar zetten?

Weer rommelen in die doos, na lang zoeken een paar “hulpmiddelen” gevonden.

Nou, waar zal ik eens beginnen…., zo eens rondkijkend en al de troep overziend zakt de moed me in de schoenen.
Héé.., de post.
Een kaartje met een groot hart er op en aan de achterzijde de tekst “goed bezig”, en weer geen afzender.
En ik werd me toch pissig, wie stuurt er nou zoiets, een doos vol troep zonder handleiding, en dan nog doodleuk zo’n zielig kaartje met “goed bezig”, moet ik het nou allemaal zelf doen?

“Zekers”, hoor ik een zware stem achter me, “maar je hoeft het niet alleen te doen”, zegt ie met een brede glimlach en glinsterende ogen. “zal ik je mee uit de Brand helpen?” vraagt ie, “nou graag” zeg ik.

“Zeg jij maar hoe je het wilt, dan kijk ik of ik kan helpen” zegt ie.
En er komen nog meer mensen, vrienden, familie, en ze hebben allemaal wat gereedschap bij.

Dus ik ben maar begonnen met bouwen, geen idee wat het gaat worden, maar sommige stukken vallen verbazend makkelijk op de goede plek, en met andere stukken blijf ik maar worstellen en me afvragen waar ze horen, dan ga ik maar even rustig zitten en ga eens op m’n gemak bekijken wat het nou is.

En ik moet zeggen, wat ik tot nog toe heb gebouwd bevalt me wel, en ik krijg er nu toch wel plezier in.

Ik hoef het ook niet meer zo nodig af te krijgen, en ik hoef ook niet persé meer te weten wat het nou gaat worden.
Zolang ik het maar met liefde, rust, en vertrouwen kan blijven doen, komt het wel goed.

En aan iedereen die heeft meegeholpen, en nog steeds meehelpt, dank je wel, fijn dat jullie er zijn, ik kan het ondertussen wel zelf, maar het is zoveel fijner en gezelliger om het samen te doen.

En mochten jullie mijn hulp kunnen gebruiken bij jullie doe-het-zelf pakket, laat maar weten.

Dikke knuffel,

Ben

Liefdevol? pfff... soms wel moeilijk hoor.......

De afgelopen week flitsen de berichten voorbij over grensrechter Richard Nieuwenhuizen, en ik irriteer me mateloos aan alle zwart-wit berichtgeving, beeldvorming en overdreven belangstelling van de media. Niet dat het me niet interreseerd, en ook ik vind het ongelooflijk wat er gebeurd is, maar alle kort-door-de-bocht oordelen werden me een beetje te veel.

Berichten op facebook die gedeeld en ge-liked worden waarin geroepen word om zo hard mogelijke straffen, stille tochten en landelijke verontwaardiging deden me toch wel vreemd opkijken, en ik ben blij dat de verkiezingen voorbij zijn, anders had de PVV volgens mij een record aan stemmen gewonnen.
Maar in al deze kant-en-klare oordelen hoor ik verder niemand over hoe het nou zo ver is gekomen dat deze jongens, deze kinderen, iemand zo maar doodschoppen, behalve een (te) makkelijke vingerwijzing naar de "voetbalhelden" van het betaald voetbal.
Natuurlijk, ook daar hebben ze een voorbeeldfunctie, maar het is te makkelijk om daar de schuld te leggen.

Alle nuances die ik afgelopen week heb gemist, en al het oordeel dat ik had over de ongenuanceerdheid van iedereen kreeg ik vandaag in één keer terug op mijn bordje......

Ik doe soms wat ICT-klusjes op een school in het voortgezet onderwijs, een praktijkschool met leerlingen die om allerlei redenen te goed zijn voor speciaal onderwijs, maar te zwak voor normaal onderwijs. Kinderen met allerlei problematiek, maar met in ieder geval één overeenkomst ze hebben geen van alle een hoge intelligentie.
Op zich geen probleem, maar ik merk toch een duidelijk verschil met de leerlingen van het VWO waar ik gewerkt heb.
En dan vooral in het gedrag, de manier waarop ze zich op sociaal-emotioneel gebied gedragen tijdens de pauze, het enige moment dat ik ze kan observeren als niet-docent.
En ik schrok van mezelf toen ik me bewust werd van de gedachte dat deze kinderen dezelfde zouden kunnen zijn als de jongens die de dood van Richard Nieuwenhuizen hebben veroorzaakt.

Zo bezig met stoer zijn, met agressief gedrag, met aandacht trekken.
Stoere verhalen vertellend over van alles en nog wat, en alles wat wettelijk verboden is lijkt nog het stoerste van allemaal.
Ik begrijp het wel, ze zijn stuk voor stuk bezig om een "plekje" te verdienen, om geaccepteerd te worden, om geliefd en bewonderd te worden, maar wie leert die jongens in godsnaam dat dit niet de manier is.
Dat je niets hoeft te "doen" om er bij te horen, dat je goed bent zoals je bent.

Onze maatschappij is nog zo vol van dit soort gedrag, dat je het de jeugd niet eens kwalijk kunt nemen dat ze dit gedrag kopiëren.
Agressie in alle actiefilms, tekenfilms, computerspellen word over het algemeen als normaal beschouwd.
Machogedrag in allerlei media, sportwereld, bedrijfsleven is ook de normaalste zaak.

En met al mijn liefde, inzichten, levenslessen en alles wat ik nog meer heb geleerd, sta ik daar dan toch op dat schoolplein, héél even, weer als een klein onzeker jongetje, tussen al die "stoere" jongens, en wil meedoen, wil er bij horen, wil niet "uniek" zijn.

Het was maar héél even, als een voorbij waaiende vlaag wind op dat gure schoolplein.
Maar lang genoeg om te beseffen dat we er nog lang niet zijn.
En heb dan nog maar vertrouwen, blijf dan nog maar liefdevol......
Pfff..... moeilijk hoor.


Dikke knuffel,
Ben

Ik en mijn ikken....

Afgelopen vrijdag ben ik begonnen aan mijn verdiepingsgroep "zielsgelukkig".
Weer een stap op het pad dat ik gekozen heb, mogen er nog vele volgen.
Maar wat ik wilde delen is het volgende, er kwam onder vele andere dingen ter sprake wat er nou ging gebeuren op 21-12-'12.
En toen ik vandaag even naar "ik hou van Holland" zat te kijken, kwam het ook weer even voorbij, Linda de Mol zei vol overtuiging dat de Maya's beweren dat de wereld vergaat op 21-12.

Nu realiseer ik me dat 21-12 steeds dichterbij komt en er steeds vaker over gesproken zal worden.
Al sinds ik voor het eerst hoorde dat 21-12 een bijzondere datum schijnt te zijn, is er een strijd in mij gaande, want wat is nou de waarheid?
Ik heb de afgelopen jaren de meest uiteenlopende meningen gehoord, gezien en gelezen in discussie's , films en boeken, en ieder ander schijnt te weten hoe het in elkaar zit, behalve ik.
Ik voer namelijk dezelfde discussie met al mijn ikken, maar geen van mijn ikken heeft me tot nog toe kunnen overtuigen met genoeg steekhoudende argumenten.

Mijn Bange Ik is er van overtuigd dat de wereld vergaat, of op zijn minst wordt getroffen door één of meer rampen; aardbevingen, overstromingen, verwisseling van de magnetische polen met alle gevolgen, extreme zonnevlammen, totale instorting van de financiële markten met totale chaos ten gevolge, oorlogen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn Spirituele Ik heeft het over de overgang van de vierde naar de vijfde dimensie, met als gevolg een hoger bewustzijn voor het oprapen, het crëeren van alles wat we willen door de kracht van een gedachte, meer vrede, meer liefde, helder bewustzijn, verlichting, kortom; het paradijs op aarde.

Mijn Nuchtere Ik roept dat de rest eens effe normaal moet doen, en dat 21-12 gewoon weer overgaat in 22-12 zonder noemenswaardige bijzonderheden.

En mijn Negatieve Ik heeft een mening.
En mijn Positieve Ik, en zo zijn er nog een paar Ikken die allemaal wel een mening hebben.

Gelukkig is er ook nog mijn Observerende Ik, sinds ik me van hem bewust ben geworden is mijn leven een stuk aangenamer geworden.
Mijn Observerende Ik heeft namelijk geen mening, die kijkt alleen maar naar al mijn ikken, heeft geen oordeel en geen emotie, alles mag er zijn.
Welk van mijn Ikken ook de boventoon voert, en dat is per moment verschillend, ik kan altijd naar de rust van mijn Observerende Ik, en vanuit die rust kan ik vervolgens kiezen naar welke Ik nou het liefste wil luisteren.
En meestal kom ik automatisch bij mijn Liefdevolle Ik uit, die eigenlijk altijd met een lach en  mededogen kijkt, en vooral met ongelooflijk veel liefde en zachtheid, naar al die stukjes van mij, al die Ikken die zo vreselijk hun best aan het doen zijn........................

Er even van uitgaande dat de wereld niet nog gauw even vóór 21-12 vergaat (dan staan al die Ikken van mij wel mooi te kijken), 21-12 zal voor diverse mensen op deze aardbol verschillend uitpakken, er gaan rampen gebeuren waarbij voor iemand de wereld vergaat, er gaan wonderen gebeuren voor diverse mensen, er zullen mensen zich verlicht gaan voelen, en diverse zullen in een depressie terecht komen.
Er zullen nieuwe oorlogjes ontstaan, en er zullen vrede's gesloten worden en er zullen nieuwe rijken zijn en nieuwe armen.

En ik?
Ik ga voor de Liefdevolle Ik, en ik ga lekker genieten van alles wat er op mijn pad komt, in het vertrouwen dat wát er dan ook gaat gebeuren, het zal wel kloppen voor mij.

Héle dikke liefdevolle knuffel,
Ben.