Machtig Mooi

Ik werd vanmorgen wakker met een groot verdriet.

Ik ontwaakte uit een droom op het moment dat ik enorm zat te huilen, ik was zo verdrietig omdat ik kort daarvoor verschrikkelijk boos was geweest op mijn kinderen omdat ze niet wilden luisteren, overal gebeurde gevaarlijke dingen, en ik zei steeds "pas op" en "kom aan de kant" en ze reageerden niet, waren met hun eigen spel bezig.

Ik was zo boos dat ik ze zelfs hardhandig bij de oren pakte en pijn deed, met als gevolg dat ik even later me daar voor schaamde en verdrietig werd dat ik het zo ver had laten komen dat ik mijn eigen kinderen pijn deed.
Ik voelde me zo schuldig en wanhopig dat ik enorm begon te huilen, ik zat met mijn gezicht in mijn handen te huilen, en voelde de troostende handen van een van mijn kinderen.

En toen werd ik wakker, onthutst, verward, met nog steeds het verdriet dat ik voelde in de droom.

Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat mijn dromen boodschappen zijn van mijn onderbewuste, van datgene wat op dit moment een belangrijke rol speelt in mijn leven.

En hoewel ik in het verleden heb geworsteld met dit specifieke droomgeval, staat het nu als thema op vele andere manieren centraal in mijn leven.

Wat is dan de boodschap, wat is het thema, wat kan ik leren van mijn droom?

Als eerste en duidelijkste kwam naar voren de onmacht, het gevoel dat ik niet bij machte was om te voorkomen dat er iets ergs zou gebeuren met mijn kinderen.

Dat ik zo wanhopig was dat ik boos werd, en alleen nog maar fysiek geweld in kon zetten om controle te houden.

Pfoeh, dat vind ik heftig, ik die altijd zacht en liefdevol wil zijn heb ook de boosheid in me om kwaad te doen.

En ik dacht nog wel dat ik niet meer onmachtig was, ik heb toch juist zo veel geïnvesteerd om mezelf te leren kennen, en de wereld om me heen.
Ik heb toch zoveel geleerd en inzichten gekregen, waardoor ik niet meer onmachtig was?

Fout Ben, fout, fout en nog eens fout.

Héééé wie hebben we daar, mijn Interne Criticus, degene die me altijd verteld wat ik niet goed doe.

Wees welkom, bedankt voor je mening, pak een bakje koffie en voel je thuis, maar eh ik had al lang beslist dat ik jouw mening voortaan met een korreltje zout zou nemen, oké?
óóóóóh ja, dié was het, die maakte mij onmachtig, die Interne Criticus die mij steeds vertelde dat het toch niet kon, dat het zinloos was, dat het mij toch niet lukte.
Toeval of niet, op dat moment komt Vertrouwen binnen, samen met Zachtheid en Liefde en even later Gelukkig Zijn.
Pfoeh, ben ik blij dat jullie er zijn, ik heb koffie genoeg, ga even bij die Interne Criticus zitten want die is een beetje ongelukkig omdat er niemand naar 'm wil luisteren.

Ik ben niet onmachtig, ik denk soms wel dat ik onmachtig ben, maar ik ben het niet.

Want soms wil ik graag geloven dat ik controle heb, en dat het mijn verantwoordelijkheid is om de hele wereld te beschermen en verbeteren, en dat ik daarom voor iedereen moet bepalen wat veilig is en wat niet, wat wel mag en wat niet, dat je lief moet zijn en respect moet hebben, en.....,  en....................

Maar dat hoeft helemaal niet, de wereld kan voor zich zelf zorgen, iedereen is bij machte om voor zichzelf te zorgen.

Ik hoef alleen voor mezelf te zorgen, en voor mijn kinderen totdat ze volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen, tot die tijd heb ik ze naar mijn beste kunnen op te voeden samen met Vertrouwen, Zachtheid, Liefde en Gelukkig Zijn.

Bal Masqué

Volgens mij hebben de meesten wel iets meegekregen van wat er is gebeurd met tweede kamerlid Leerdam.

De arme man werd tijdens een interview het slachtoffer van zijn eigen ego, zijn masker, en heel Nederland staat op zijn kop.
Een deel roept schande over dhr. Leerdam en een ander deel over zijn interviewer. Ik kende tot eergisteren de goede man nog niet, en ik denk dat ik niet de enige ben.

Mijn interesse in de politiek is beperkt.

Niet omdat het me niet interesseert wat er beslist wordt, maar omdat ik net als zovelen het vertrouwen heb verloren in de politiek.
Het vertrouwen dat degene die het voor het zeggen hebben, die beslissingen moeten nemen, dat doen in het belang van de mensheid.

In plaats van duidelijkheid, openheid en eenvoud te scheppen, zodat het voor iedereen mogelijk is om inzicht te krijgen, is het een web geworden van manipulatie, van persoonlijke belangen, van machtsspelletjes, van halve waarheden, en ingewikkelde rookgordijnen.

Maar vooral een strijd van persoonlijke ego's, die nu dus fataal is geworden voor de politieke carrière van dhr. Leerdam.

En in plaats van dat we ons verbazen over hoe het toch zo ver is gekomen dat we allemaal denken dat we ons anders voor moeten doen dan we in werkelijkheid zijn, gaan we gelijk naar het oordelen en veroordelen van dhr. Leerdam of zijn interviewer.

We herkennen het allemaal wat er is gebeurd, er wordt je iets gevraagd en je vertelt niet de waarheid en wordt vervolgens betrapt op de leugen.

Iemand die dit niet herkent?

Ooit als kind betrapt op een leugentje, en iemand die je vraagt waarom je er over liegt?
Omdat je bang bent, bang voor de gevolgen van je fouten, want je denkt te weten dat je iets fout hebt gedaan, dat je ergens te kort bent geschoten in de ogen van de ander, anders hoef je er niet over te liegen.

In dit specifieke geval was het de angst om niet goed genoeg te zijn zoals je bent.

Dhr. Leerdam werd iets gevraagd over een onderwerp waarvan hij het bestaan niet kende, hoe kan het ook, het bestond niet.

En nu ga ik even speculeren, me proberen te verplaatsen in de schoenen van dhr. Leerdam.

Hij moet iets gedacht hebben in de trend van "jeetje, nog nooit van gehoord, maar ik moet niet laten merken dat ik het niet weet".
De angst erachter is waarschijnlijk "als ik laat merken dat ik iets niet weet, lijk ik misschien dom, en ben ik niet goed genoeg".

Wat is er mis met iets niet weten?

Ik ben de laatste vier jaar intensief bezig met ontdekken wie ik ben, wat ik wil en hoe het leven in elkaar zit en alhoewel ik veel leer ontdek ik bij iedere stap dat er nog veel meer is dat ik nog niet weet, onnoemlijk, bijna niet te bevatten, beangstigend veel meer.
Maar het probleem is niet het ontbreken van kennis, maar de angst voor het oordeel van de ander.

Dhr. Leerdam was bang dat hij door anderen veroordeeld zou worden, met als gevolg dat hij een fout maakt, vind dat hij het boetekleed aan moet trekken en zichzelf vervolgens veroordeeld door ontslag te nemen.

Want dan kunnen we zo snel mogelijk vergeten, en met zijn allen weer verder gaan met onze illusies, onze creatie van wie we willen dat anderen denken dat we zijn.

En dan gaan we weer verder met ons Bal Masqué.

Maar mij is het maar weer eens duidelijk geworden dat ik hier niet meer aan mee doe, mijn masker ligt al een tijdje in de prullenbak.

Ik ben wie ik ben, met mijn plussen en mijn minnen.
En toen ik eindelijk durfde, bleken mijn minnen plussen te zijn en andersom.
Voor mezelf althans, wie anders kan er over mij oordelen?

Ben

Dualiteit.

We leven in een duale wereld, een wereld waarin het één niet kan bestaan zonder het ander. Een wereld van tegenpolen, van goed en slecht, van koud en warm, van licht en donker, van lijden en gelukkig zijn.

Dit is hoe wij leren zien, geen licht zonder duisternis.

Dit is hoe we leren proeven, geen lekker zonder vies.

Dit is hoe we leren voelen, geen geluk zonder lijden.

Hoe zouden we het een kunnen herkennen zonder het ander, we zouden niet beseffen dat we gelukkig zijn als we niet de pijn van het lijden kennen.

En zie hier, het doel van het lijden, van pijn en verdriet, van depressie en walging, van boosheid en geweld.

Omdat we allemaal streven naar gelukkig zijn, onze natuurlijke staat en ons geboorterecht, hebben we de tegenpool te ervaren.

En naarmate we ouder worden gaan we er een meetlatje langs leggen, de maatstaaf, hoe gelukkig ben ik, hoe lief ben jij, hoe lekker is het, hoe groot ben ik, hoe rijk ben jij, hoeveel hou jij van mij?

En ergens stellen we dan de Norm, bepaalt door honderden factoren, je ouders, je vrienden, je geloof, de maatschappij, raak je ergens overtuigd van de Norm.

Hij is voor iedereen verschillend want iedereen is uniek, en dat vinden we onacceptabel, want wie heeft er nou gelijk? Wat is nou de Waarheid?

Er volgt discussie, ruzie, oorlog.

Het recht van de sterkste, tirannie, dictators.
Nog meer onvrede, de stem van het volk, het recht van de meerderheid, democratie.
Zover zijn we nu, democratie, meeste stemmen gelden, dus de meerderheid bepaalt de Norm, de Waarheid.
Een Norm voor goed en slecht, een Norm voor hoe koud of hoe warm, een Norm voor wanneer het licht word en wanneer donker, een Norm voor wat lijden is en wat gelukkig zijn is.

Dit is hoe wij leren zien, de Norm voor wanneer het licht is of donker.

Dit is hoe wij leren proeven, een Norm voor wat lekker is en wat vies.

Dit is hoe wij leren voelen, de Norm voor gelukkig en ongelukkig.

Maatje 36, vrijstaand huis, grote auto, 2 kinderen, een hond, een succesvolle goedbetaalde baan, een actief en sociaal privéleven, vliegvakantie, goede moeder, goede echtgenote, geëmancipeerd, goede vader, begrijpende echtgenoot, goede huisman.

En dan vragen we ons nog af waarom we niet gelukkig zijn?

Staan we voor de spiegel en lijden we, hebben we pijn en zijn we verdrietig, depressief en walgen we van onszelf, zijn we boos en gewelddadig naar onszelf en anderen.

Ja maar, vragen we ons dan af, het is toch onmogelijk om perfect te zijn?

We hebben toch allemaal wel iets, niemand is toch perfect?
Perfectie bestaat niet!
O nee? hoezo niet?
Maar we leven toch in een duale wereld, een wereld waarin het één niet bestaat zonder het ander?
Een wereld van tegenpolen, hoe kun je je dan imperfect voelen als je niet gevoelt hebt wat perfectie is?

Omdat de Norm niet de Waarheid is.

Je bent namelijk perfect zoals je bent, diep van binnen weet je dat, onder al die laagjes van schuld en schaamte, angst en verdriet, boosheid en pijn, zit de Echte jij, de Echte waarheid, jouw waarheid.

En die is voor iedereen verschillend, want jij bent uniek.
Er is maar één jij, net als een vingerafdruk ben jij eenmalig uniek.

Osho noemde zo mooi "Er is nog nooit iemand geweest zoals jij, er is niemand zoals jij op dit moment in heel de wereld, en er zal nooit meer iemand zoals jij zijn."

Je bent werkelijk uniek, langs welke meetlat wil je dat leggen, welke Norm kan er op jou van toepassing zijn?

Dat kan er maar één zijn, en dat is die van jezelf.

Maar ben voorzichtig, pel alle laagjes van je af, alle Normen van anderen, ze zitten in je schaamte, angst, verdriet, boosheid en pijn.

Want in je kern, in je ziel, zit alleen maar licht en liefde.

Zoek het, iedereen heeft het, daar zit JOUW waarheid.
En doe het met liefde en mildheid, met de grootst mogelijke zachtheid, maar geef nooit op, want je bent het waard.

Met al mijn Liefde,

Ben.