Bah... Herfst. O nee, YES..... Herfst.

Het is al weer herfst en zelfs de winter staat al weer bijna voor de deur. Een tijd waarop ik  weer extra alert ben op mezelf. Bewuster met mezelf bezig zijn in de herfst is bijna een must geworden uit angst voor een nieuwe depressie.
Nu realiseer ik me dat hoewel de angst misschien legitiem is, ik heb immers in het verleden last gehad van depressies, ik me niet zozeer meer door de angst laat leiden, maar meer door twee overtuigingen.
Namelijk de eerste; herfst is een natuurlijke tijd van depressie, wat wil zeggen, naar binnen keren, stiller worden, loslaten.
En de tweede; ik wil ook graag steeds bewuster zijn, bewust bezig zijn met mezelf en mijn levenspad.

Mijn laatste blog is van 13 april, ruim een half jaar geleden. De reden dat het sindsdien stil is geweest heeft te maken gehad met een heftige innerlijke strijd, waarbij ik behoorlijk heb getwijfeld aan alles wat ik dacht tot nu toe geleerd te hebben, wat betreft mijn keus voor mijn huidige levenspad,mijn eigen persoonlijke filosofie zeg maar.
Ik zou namelijk degene zijn die de wereld ging verbeteren. Hoe wist ik nog niet, maar met alles wat ik de afgelopen vier jaar geleerd heb, moest ik toch iets doen, anderen bewust maken van hoe het werkt, hoe je gelukkig MOET worden, misschien zelfs wel mijn beroep er van maken

Nu was ik laatst bij twee goede vrienden, twee van mijn mannenbroeders, waar ik krampachtig en haast paniekerig uit probeerde te leggen wat ik dan zo nodig moest, en waarom me dat niet lukt, en zelfs boos werd omdat ik niet werd begrepen, want ze waren het niet met me eens.
Boos liep ik naar buiten om mijn frustraties weg te roken en af te koelen, toen in die stilte, in de rust van die mooie herfstavond, het kwartje weer opnieuw viel.

Ik moet helemaal niks, het enige wat ik hoef te doen is voor mezelf zorgen, alle inzichten, alle levenslessen, alle liefde en licht wat ik zoveel bezit, wat ik als mijn grootste goed beschouw, hoef ik alleen maar te gebruiken voor mezelf.
En dan ben ik gelukkig.
En daardoor straal ik die liefde en rust vanzelf uit naar mijn dierbare naasten.
En dit afgelopen weekend mocht ik het weer voelen, dankzij mijn dochters (mijn grootste liefde-opwekkers), was daar weer die rust en liefdevolheid.
Hehe...... eindelijk, gelukkig word het ieder jaar weer herfst.

Dikke Knuffel,
Ben.