De afgelopen week zijn er rondom me weer veel emotionele dingen gebeurd, mensen die worstelen met emotionele, ingrijpende gebeurtenissen.
Dat heeft ook zijn weerslag op mij, anders gezegd, ik laat het zijn weerslag op mij hebben.
Enerzijds omdat ik mijn eigen emotionele strijd nog vers in het geheugen heb.
Anderzijds mijn diepe wens om mijn liefde, mijn vreugde en inzichten te delen en de ander te laten zien/voelen hoe ik me nu voel, hoe ik gelukkig ben geworden.
Als je de overkant hebt bereikt en terugkijkt hoe makkelijk het eigenlijk is om deze te bereiken, is het soms moeilijk om te onthouden met hoeveel angst je eerst in het diepe sprong, en hoeveel strijd je hebt geleverd om niet te verdrinken, niet wetend hoe te zwemmen en waar de overkant is.
Nu zie ik vanaf de overkant dierbaren worstelen, en wil ik hen laten weten hoe makkelijk je de overkant kan bereiken, maar ik kan ze niet op mijn rug meenemen, dat zou ten koste van mezelf gaan, en we zouden halverwege alsnog kunnen verdrinken.
Maar ik kan wel laten zien hoe ik het gedaan heb.
En ik heb het ook niet alleen hoeven doen, ik heb het wel zélf gedaan maar niet alleen.
Ik had ook vrienden aan mijn zijde, sommige zelf ook nog spartelend en sommige al gracieus zwemmend.
En al voelend en denkend hoe ik nu mijn nieuw verworven inzichten, en hervonden vreugde en liefde in kan zetten, kwam ik uit bij een stukje uit een tekst van Osho;
Stel je voor dat er iemand komt en vertelt je dat je nog maar een dag te leven hebt.
Wat ga je doen? Ga je denken over onnodige dingen?
Nee, die vergeet je allemaal! Je zult liefhebben en bidden en mediteren, omdat er maar vierentwintig uur over zijn.
De echte dingen, de essentiële dingen, zul je niet meer uitstellen.
En liefde en meditatie zijn de twee basisvoorwaarden.
En liefde en meditatie zijn de twee basisvoorwaarden.
Meditatie betekent jezelf zijn, en liefde betekent jezelf delen met iemand anders.
Meditatie geeft je de schat, en de liefde helpt je het te delen.
Dit zijn de twee meest fundamentele dingen, en al het andere is niet essentieel.
(vertaald uit; above all, don’t wobble
Dit stuk raakte me zo omdat het zo duidelijk maakt waar het werkelijk om draait.
We kunnen soms zo verstrikt raken in al onze dagelijkse strubbelingen, en alle bijbehorende emotie's, al onze toekomstplannen en alles wat we willen zijn, dat we onze basiswaarde vergeten.
Jezelf liefhebben, en al je dierbaren.
Als je nog maar één dag te leven hebt, denk je dan nog aan die betere baan die je eigenlijk wilde, of dat grotere huis, of aan die ruzie met je vriend(in) over.....(wat dan ook).
Je kunt niet meer die ene wereldreis maken die je al zo lang wilde in 24 uur, of wat voor dromen je ook nog had voor de toekomst.
Het enige wat nog overblijft is proberen te genieten van die ene dag die je nog rest, samen met al die je dierbaar zijn.
En dit is alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Werkelijk waar.
Helemaal jezelf zijn, zonder je masker, zonder te streven.
Je hebt nog maar één dag, dus voor wie moet je nog een masker ophouden, wat heb je nog te streven?
Denk hier eens over na, voel het, neem even de tijd en voel het!!
Wat blijft er voor jou van waarde over.
Wat zou jij doen op je laatste dag?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten