Tegenstellingen

Gisterenavond, in een uitzending van nieuwsuur, was er een reportage waarin een moslima haar steun wilde betuigen tegen het terrorisme.
Op zich niet verwonderlijk, want het is een van de vele op dit moment, gezien de aanslagen in Parijs, en elders in de wereld.

Maar wat mij verwonderde was haar uitspraak;

"Ik sta voor vrede, en ik vecht er voor totdat ik dood ga."

Hoe raar klinkt het?
Voor vrede hoef je namelijk niet te vechten, alleen maar niet te vechten.
Maar hoe simpel dat ook is, tegelijkertijd staat deze uitspraak, denk ik, voor heel veel tegenstrijdige gevoelens die bij veel mensen leven.
In ieder geval bij mij.

Ik sta ook voor vrede..... dacht ik.
Maar wat is die vrede waard als je in angst of onderdrukking moet leven, of in armoede?
Of wat als alles waar je als mens voor staat, of wie je lief hebt, wordt bedreigd?

De aanslagen in Parijs zorgen voor vele tegenstellingen.
Door alle berichten heen proef ik een verharding, een roep om stelling te nemen.
Zwart of wit?
Voor of tegen?
En ook in mij is die strijd gaande, ik voel alle woede, onmacht, onbegrip, angst en verdriet.
Ik ben dus ook al letterlijk aan het vechten met al mijn emoties, en die van anderen, de vrede is op dit moment ver te zoeken in mij.

Ik ben een kind van de flower powertijd, make peace, not war.
Maar is die vrede het doel, of het resultaat?
Vrede is, volgens mij, het gevolg.
het gevolg van een strijd om je doel te bereiken.

Ik denk dat het dus belangrijk is om mijn doelen eens even goed onder de loep te nemen, en na te gaan op welke manier ik deze doelen wil bereiken.
En op welke manier ik dit doe is volgens mij nog belangrijker dan het doel op zich.
Want hoe kan ik vrede hebben met mezelf, als ik mijn doelen bereik ten koste van anderen.
Als ik bewust anderen leed aan doe om mijn doelen, wat ze ook mogen zijn, te bereiken, zou dit niet in overeenstemming zijn met wie ik ben, en waar ik voor sta.

Mijn doel is helder, ik wil graag zo gelukkig mogelijk zijn.
Maar hoe dit te bereiken, is zo vaag als wat.
Mijn instrument is ook helder, door middel van liefde.
Maar o zo moeilijk in te zetten als mijn lijf trilt van woede, en mijn knieën knikken van angst.

Zo veel tegenstellingen, helemaal niet zwart-wit.
Alleen maar heel veel grijs.

Mijn hart gaat uit naar iedereen die op dit moment worstelt met deze gevoelens.
En ook ik ben op dit moment even Blauw-Wit-Rood in plaats van Rood-Wit-Blauw.......

Big Hug,
Ben