vergiffenis

Vanmorgen werd ik wakker na een rare droom, en wat me het meest is bijgebleven is een fragment waarin een man volledig oprecht vergiffenis vroeg aan een vrouw nadat hij begreep hoe vernederd deze vrouw zich voelde.
Het is niet cryptisch bedoeld, dit is echt alles wat ik weet, ik kende de man en vrouw niet, en weet ook niet waar het over ging, ik voelde alleen de zuivere oprechtheid.
En in mijn gedachte spelend met deze droom, de oprechtheid, en al denkend aan het woord vergeven, komt de drang om te gaan schrijven over vergiffenis.
Toen ik in therapie zat bij de GGZ voor mijn depressies had ik een aanvaring tijdens een groepsgesprek met een vrouw, die zo verschrikkelijk kwaad werd op mij toen ik zei dat ze iemand moest vergeven.
Ze zat nog zo vol woede om wat haar was aangedaan, dat ze totaal niet wou horen of proberen te begrijpen, wat ik bedoelde.
Dit is wél cryptisch, want ik wil geen persoonlijke verhalen van anderen vertellen die daar in vertrouwen vertelt zijn.
Maar het gaat om het begrijpen van vergeven.
Vergiffenis is geen daad van grootheid, of van katholieke gehoorzaamheid, of wat dan ook dat je zou moeten doen.
Het gaat er niet om dat je, als het om een ander gaat, hem of haar een kado geeft.
Het kado is voor jezelf, je bevrijd jezelf als je vergeeft.

Elke dag, talloze keren, zie ik mensen om me heen, of op tv, anderen ( of zichzelf in een enkel geval) de schuld geven van van alles en nog wat waardoor je pijn, verdriet, boosheid, schuldgevoel, angst, onmacht of nog andere onprettige gevoelens krijgt.
Heel normaal zou je zo op het eerste gezicht zeggen........ ja en nee.
Ja, want zo heb ik het altijd geleerd omdat het mijn hele leven om mij heen zo gebeurde, dus heb ik het ook jarenlang als normaal beschouwd.
Maar denk even mee, iedereen probeert zo goed en zo kwaad als hij of zij kan, grip te krijgen op zijn of haar geluk in dit leven, en ieder doet dit op een manier waarbij je overtuigd bent dit te kunnen bereiken. Daarbij "raak" je onvermijdelijk het levenspad van anderen om je heen, en bedoeld of onbedoeld maak je daarbij fouten, dat is je leerproces.
En als je inziet dat iedereen zijn best doet voor zijn eigen geluk, zonder hierover te oordelen of hij of zij dit nou op een goede of minder goede manier doet, dan worden de kleine pijntjes die je voelt door hem of haar al minder pijnlijk.

Als je je dan ook nog probeert voor te stellen dat alles wat jij voelt, van jou is, je veroorzaakt (meestal onbewust) je eigen emotionele pijn, verdriet, boosheid, enzovoort, dan kun je leren inzien dat je zelf de macht hebt om dit te veranderen, dat je niet machteloos bent tegenover je eigen emoties.
Het is namelijk niet de ander die dit veroorzaakt, maar jij zelf, de ander is niet meer als een lucifer.
Als je hout bent zul je ontvlammen , als je water bent of lucht of aarde zal de lucifer uiteindelijk doven.
Kortom, jij bepaalt hoe je emotioneel wordt beïnvloed door de acties van anderen.

En waar hoort dan vergiffenis?
Door vergiffenis bevrijd je jezelf van alles wat je onmachtig maakt, je bevrijd jezelf van je emotionele gevangenis, van al die gevoelens van pijn en boosheid, van verdriet en onmacht die je beletten om gewoon gelukkig te kunnen zijn.
De theorie is simpel, het inzicht was voor mij een groot kado.
De praktijk is een dagelijkse oefening van bewustzijn, van voelen en van loslaten, van boos worden en vergeven, naar anderen, maar eerst en vooral naar mezelf.

En mocht je nou denken, je hebt mooi praten Ben, maar ik vind het allemaal bullshit wat je hier zegt.
Geeft niet, dat mag, het zij je vergeven.

Dikke knuffel,
Ben