De afgelopen week flitsen de berichten voorbij over grensrechter Richard Nieuwenhuizen, en ik irriteer me mateloos aan alle zwart-wit berichtgeving, beeldvorming en overdreven belangstelling van de media. Niet dat het me niet interreseerd, en ook ik vind het ongelooflijk wat er gebeurd is, maar alle kort-door-de-bocht oordelen werden me een beetje te veel.
Berichten op facebook die gedeeld en ge-liked worden waarin geroepen word om zo hard mogelijke straffen, stille tochten en landelijke verontwaardiging deden me toch wel vreemd opkijken, en ik ben blij dat de verkiezingen voorbij zijn, anders had de PVV volgens mij een record aan stemmen gewonnen.
Maar in al deze kant-en-klare oordelen hoor ik verder niemand over hoe het nou zo ver is gekomen dat deze jongens, deze kinderen, iemand zo maar doodschoppen, behalve een (te) makkelijke vingerwijzing naar de "voetbalhelden" van het betaald voetbal.
Natuurlijk, ook daar hebben ze een voorbeeldfunctie, maar het is te makkelijk om daar de schuld te leggen.
Alle nuances die ik afgelopen week heb gemist, en al het oordeel dat ik had over de ongenuanceerdheid van iedereen kreeg ik vandaag in één keer terug op mijn bordje......
Ik doe soms wat ICT-klusjes op een school in het voortgezet onderwijs, een praktijkschool met leerlingen die om allerlei redenen te goed zijn voor speciaal onderwijs, maar te zwak voor normaal onderwijs. Kinderen met allerlei problematiek, maar met in ieder geval één overeenkomst ze hebben geen van alle een hoge intelligentie.
Op zich geen probleem, maar ik merk toch een duidelijk verschil met de leerlingen van het VWO waar ik gewerkt heb.
En dan vooral in het gedrag, de manier waarop ze zich op sociaal-emotioneel gebied gedragen tijdens de pauze, het enige moment dat ik ze kan observeren als niet-docent.
En ik schrok van mezelf toen ik me bewust werd van de gedachte dat deze kinderen dezelfde zouden kunnen zijn als de jongens die de dood van Richard Nieuwenhuizen hebben veroorzaakt.
Zo bezig met stoer zijn, met agressief gedrag, met aandacht trekken.
Stoere verhalen vertellend over van alles en nog wat, en alles wat wettelijk verboden is lijkt nog het stoerste van allemaal.
Ik begrijp het wel, ze zijn stuk voor stuk bezig om een "plekje" te verdienen, om geaccepteerd te worden, om geliefd en bewonderd te worden, maar wie leert die jongens in godsnaam dat dit niet de manier is.
Dat je niets hoeft te "doen" om er bij te horen, dat je goed bent zoals je bent.
Onze maatschappij is nog zo vol van dit soort gedrag, dat je het de jeugd niet eens kwalijk kunt nemen dat ze dit gedrag kopiëren.
Agressie in alle actiefilms, tekenfilms, computerspellen word over het algemeen als normaal beschouwd.
Machogedrag in allerlei media, sportwereld, bedrijfsleven is ook de normaalste zaak.
En met al mijn liefde, inzichten, levenslessen en alles wat ik nog meer heb geleerd, sta ik daar dan toch op dat schoolplein, héél even, weer als een klein onzeker jongetje, tussen al die "stoere" jongens, en wil meedoen, wil er bij horen, wil niet "uniek" zijn.
Het was maar héél even, als een voorbij waaiende vlaag wind op dat gure schoolplein.
Maar lang genoeg om te beseffen dat we er nog lang niet zijn.
En heb dan nog maar vertrouwen, blijf dan nog maar liefdevol......
Pfff..... moeilijk hoor.
Dikke knuffel,
Ben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten