Soms vergeet ik.....

Er zijn van die dagen dat het allemaal niet lekker loopt, dat ik helemaal opga in allerlei gedachtes en twijfels.
Twijfels over mezelf, over wat ik wil en of ik het wel allemaal goed aanpak.
Het weer werkt ook al niet mee, en de ellende druipt uit de tv.
Ik denk dat dit wel herkenbaar is voor vele anderen, dus ik troost me dat ik niet de enige ben.

Op dit soort dagen vergeet ik helemaal waar het ook al weer om ging bij mij, ik wil alleen maar gewoon gelukkig zijn, meer niet.
Ik heb er hard voor gewerkt om er achter te komen wat mij nou gelukkig maakt, om te ontdekken wie ik nou ECHT Ben, diep van binnen, zonder al die laagjes er om heen.
Om te ontdekken wat ik wil met mijn leven, wat mijn passie is, hoe ik zin geef aan mijn bestaan, en om te ontdekken hoe ik los kon komen van alle angsten die mij gevangen hielden.
Vooral mijn angst voor de dood hield mij erg bezig, ik was mijn geloof in de katholieke kerk verloren zo rond mijn dertiende, en daarmee ook mijn geloof in god, en of er uberhaubt een leven na de dood was, en of ik dan een ziel had.

Nu heb ik daar overduidelijk antwoord op gekregen, in 2009 voor de eerste keer, voor één dag, en daarna in 2011 nog een keer, maar toen een aantal maanden lang stond ik in contact met mijn ziel.
Hoe weet ik dat, tja, dat vind ik moeilijk te beschrijven, maar ik wil een poging doen door te zeggen dat ik zonder enige twijfel wist dat het zo was, dat ik werd vervuld met een ongelooflijke hoeveelheid liefde, rust en vertrouwen zoals ik nog nooit eerder ervaren heb.
En welke boodschap mij het meest is bijgebleven, is dat ik me geen zorgen hoef te maken, alles, en dan bedoel ik werkelijk ALLES wat er gebeurt in de wereld klopt, er kwam een groot vertrouwen in mij dat de dingen gebeurde zoals ze hoorde te gebeuren.

Vraag me alsjeblieft niet hoe of waarom, en wordt niet boos op me omdat er dingen gebeuren die onvoorstelbaar fout lijken, die discussie voer ik dagelijks met mezelf.
Maar dat is een discussie vanuit het hoofd, vanuit mijn verstand.
En ik heb mogen ervaren dat er nou eenmaal een hele hoop dingen gebeuren die mijn verstand te boven gaan, dat er verbanden zijn die ik met mijn beperkte hersentjes niet meer kan volgen, ondanks mijn toch niet geringe I.Q.(ahum...).

Wat dan blijft is vertrouwen, zelfs nu, nu ik al een hele tijd niet meer in direct contact ben geweest met mijn ziel, blijft de boodschap duidelijk, heb vertrouwen, heb onvoorwaardelijk lief.
Ik moet even erbij schrijven dat op dit moment als ik dit schrijf, ik mijn tranen voel omdat ik steeds weer vergeet, al die keren dat ik aan het worstelen ben met mijn gedachtes en emoties, vergeet ik.

De afgelopen twee dagen was ik weer zo ongelooflijk aan het twijfelen of ik het wel kon, ik ben de laatste week aan het schrijven, aan het schrijven wat ik vind, voel, denk, ervaar, leer en geleerd heb over gelukkig worden.
En het is ongelooflijk veel, er zitten zoveel inzichten en schatten in me die ik wil delen, met alle zachtheid en liefde het geluk bereiken.
Maar tijdens het schrijven roept het ook veel vragen op bij me, en dan vooral wie ben ik om anderen te willen vertellen wat ze zouden moeten doen, en hoe moet ik dat dan doen, en...., en......., en..............

En ondertussen vergeet ik.....
Ik vergeet waar het werkelijk om ging, de liefde, de rust, en het vertrouwen.
Ik heb daarvoor alleen maar mezelf over te geven aan het vertrouwen.
Moeilijk hoor, want ik wil zo graag de controle houden,ik wil zo graag zelf bepalen hoe het er precies uit moet komen te zien want dat is zo lekker veilig.
Maar juist in de overgave zit het antwoord, daardoor kwam ik nou juist in contact met mijn ziel.
Omdat ik zo was vastgelopen dat ik niet anders meer kon dan mezelf overgeven.

En terwijl ik de soundtrack van Forrest Gump hoorde, werd ik getroffen, hij drong rechtstreeks door in mijn ziel, de eenvoud van Forrest Gump is zo mooi vertolkt in de muziek.
En deze eenvoud bracht me weer terug, het is allemaal zo eenvoudig, zo helder.
Alles is goed.
We zijn hier om te leren, om gelukkig te zijn, en om lief te hebben, al het andere is geneuzel.
We worden geboren, leven een poosje, en we sterven.
Gaan we nou werkelijk dat stukje invullen met geneuzel?
Of gaan we liefhebben met alles wat we hebben, gaan we proberen zo gelukkig mogelijk te zijn, en proberen vertrouwen te hebben.
Ik ga voor optie twee.
En ik vertrouw er op lieve god, dat als ik weer eens vergeet, ik weer zo'n mooie boodschap krijg.

Dikke knuffel,
Ben