Moe(dt) met d of t?

Ik heb een groot deel van mijn leven ervaren als dat ik van alles moest moeten, ik moest volwassen zijn, ik moest keuzes maken over wat ik wilde worden, beroepsmatig dan, ik moest kiezen of ik wilde trouwen, een huis kopen, kinderen krijgen, en ik heb altijd de druk van anderen ervaren om deze keuzes te maken.

Niet dat het daarmee hun schuld is dat ik de keuzes heb gemaakt die ik heb gemaakt, maar ik was op een of andere manier niet in staat om gewoon te ondekken wat MIJN keuze was, wat ik nu echt zelf wilde.
Van sommige keuzes heb ik spijt, en sommige keuzes zijn onvoorstelbaar goed voor me geweest.
En zelfs de keuzes waarvan ik spijt heb kan ik zien als enorm leerzaam, dus alles is goed zoals het gelopen is.

En terug kijkend op wat nou de oorzaak is geweest, kom ik tot de conclussie dat ik ergens rond het begin van mijn tienerjaren heb besloten dat het minder moeilijkheden gaf om met de keuzes van anderen in te stemmen.
Waarschijnlijk heeft het onder andere te maken met het feit dat ik vroeger nogal eens het mikpunt was van buurtjongens die het nodig vonden om hun agressie op mij te botvieren, waardoor ik behoorlijk veel angst heb gekend in mijn jeugd, en dat was niet tof, dus uitvinden hoe ik er voor kon zorgen dat zij hun zin kregen, zodat ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam is mijn overlevingsstrategie geworden.

Dit is maar één van de vele complexe oorzaak-gevolg ontdekkingen die mij inzicht hebben gegeven, maar het is maar even als voorbeeld.
Dus ik heb zo ongeveer uitgevogeld wat mijn probleem was en hoe ik er aan ben gekomen.
Fijn om te weten, maar belangrijker is wat nu?

Ik heb na mijn scheiding, nu bijna 5 jaar geleden, met mezelf afgesproken dat ik nu ging werken aan gelukkig worden, en één van mijn grootste motivatie zinnen was en is nog steeds; Ik moet helemaal niks.

Ik heb het "moeten" totaal losgelaten, wat vervolgens ook weer bizare gevolgen heeft gehad, maar dat is geen probleem, want eindelijk kon ik kiezen, ik kon in ieder geval kiezen wat ik NIET meer wilde.
Nu heeft het lang geduurd voor ik er achter ben gekomen wie ik dan wel was en wat ik wilde in dit leven, en nu sta ik eindelijk op de drempel om te gaan leven wat ik wil.

Nu is het eindelijk tijd om de "t" te vervangen voor de "d", want ik moet helemaal niks, maar voor wat ik wil heb ik wel moed nodig.

Want ik wil leven vanuit mijn hart, en keuzes maken vanuit liefde.
Dat klinkt makkelijker dan het is, omdat in onze maatschappij vooral keuzes worden gemaakt vanuit angst, al onze normen en waarden, onze meningen en onze oordelen, ze komen vooral voort uit angst.
Keer op keer merk ik in gesprekken over belangrijke zaken, dat onze keuzes vooral bestaan uit het voorkomen dat onze angsten uitkomen.

Ik ken er ondertussen een behoorlijk aantal, de maskers die we allemaal hebben, tegen iedereen zeggen dat het goed gaat terwijl je van binnen beetje bij beetje doodgaat totdat je jezelf helemaal kwijt bent.
Blijven vasthouden aan een "schijnhuwelijk" omdat het veiliger is dan je angst voor het alternatief, vooral niet er over praten, vooral geen hulp zoeken totdat alles zover kapot is dat er geen greintje liefde meer over lijkt te zijn.
Jezelf voor de gek houden dat alles wat je overkomt de schuld van de ander is, met als gevolg dat je niet bij machte bent om te zien dat jij zelf de controle hebt om te zorgen voor je eigen geluk.
Vluchten in allerlei verslavingen, om maar niet te hoeven voelen.
Voldoen aan alle dingen die me status en waardering opleveren van anderen, omdat ik niet zie hoe mooi en goed ik eigenlijk ben..........

Ik heb geen probleem met onze maatschappij, ik heb alleen een probleem met het feit dat ik merk dat zoveel mensen om me heen ongelukkig zijn, en geen idee hebben hoe dit op te lossen, of naar mijn bescheiden mening de "verkeerde" oplossing kiezen, en dan bedoel ik met verkeerd dat het je niet dichter bij je gelukkig zijn brengt maar juist verder weg.
Ik bedoel, het doodtrappen van een grensrechter is wel een oplossing voor je conflict, maar volgens mij niet de meest handige.
Maar ik heb wél goede oplossingen, ik weet hoe je gelukkiger kunt worden.
En dat wil ik gaan delen, dat is mijn grootste wens in dit leven, als ik naast mijn eigen reis naar steeds meer liefde en geluk ook nog eens anderen kan helpen met dit pad naar liefde en geluk.

Maar dit vraagt om moed, moed om niet meer in mijn "veilige zóne" te blijven met semi-vage uitspraken, maar écht uit te spreken wat ik bedoel.
Moed om steeds weer opnieuw met de billen bloot te gaan met alles waar ik nog pijn, verdriet, boosheid en schaamte op heb zitten.
Moed om steeds weer in twijfel te zijn, in de spiegel te kijken, en tot in het diepst van mijn hart en ziel te kijken en voelen wat mijn liefde zou kiezen.

Afgelopen vrijdag gaf één van mijn vrienden een lezing in leiden voor 100 studenten over een zéér gevoelig onderwerp, waarin hij "ervaringsdeskundige" was.
Ik vond dit zo ongelooflijk moedig, om voor 100 jongeren met de billen bloot te gaan en bespreekbaar te maken.
Aanstaande dinsdag gaat een andere vriend van me een lezing geven over zijn levenspad.
Ik ga er zijn om hem te ondersteunen met mijn liefde, met mijn grote hart en mijn waarheid.
En ik heb zaterdag deelgenomen aan een project van een fotografe waarbij mijn portret ook publiekelijk komt, omdat ik ook dingen bespreekbaar wil maken ( beetje vaag, maar het is haar project en ik wil niet teveel info geven voor het zover is).

Dus ik heb besloten om moedig te zijn, want wat kan ik anders, elke andere keuze maakt me minder gelukkig.
Want ik ben er van overtuigd dat alles wat er in mijn leven is gebeurd een gevolg is van mijn eigen bewuste en onbewuste keuzes, of het vemijden van de keuze.
Dus laat ik mijn keuzes in het vervolg met al mijn liefde en zachtheid maken, en ik ben benieuwd wat voor gevolgen dat gaat hebben.
Maar wat de gevolgen ook zullen zijn, ik heb eindelijk de moed om te kiezen.

Ik wens jullie allemaal veel moed.

Dikke knuffel,
Ben