Ben de Kok; Het recept van mijn leven.

Vorige week was ik met mijn dochter, neefje en nichtje in de speeltuin, hier in de reeshof.
Toen ik aan kwam lopen zag ik een cameraploeg bezig met apparatuur en even later zag ik op het terras van het pannenkoekenrestaurant Herman den Blijker staan met een dikke sigaar.
Na wat info van diverse kanten bleek dat Herman bezig was met het redden van het pannenkoekenhuis.
Naar ik heb begrepen is het nu een pizza en pasta-restaurant geworden, waar je mij niet blij mee maakt, maar dat werd ik van het pannenkoekenhuis ook al niet, maar dat terzijde.

Ik moest daar afgelopen week nog een paar keer aan denken, iemand vertelde dat het een hele vriendelijke man was, die Herman.
Poef...., weer een vooroordeel-ballon doorgeprikt, ik vond het namelijk een over het paard getilde botte blaaskaak, met z'n dikke sigaren.
Maar hij en ik, Herman en Ben, we hebben veel meer overeenkomsten dan ik dacht.
We zijn namelijk allebei kok, ik dan vooral van naam, en hij heeft vooral naam als kok (ooh wat ben ik goed met woordspelingen).
Maar nog iets, we doen hetzelfde werk, want leven is net als koken.

Eens kijken of ik het goed uit kan leggen wat ik bedoel.
Alles wie ik ben, als ik goed naar mezelf kijk, bestaat uit losse ingrediënten, mijn gedachtes en emoties, mijn "goede" en "slechte" eigenschappen, allemaal ingrediënten, boosheid, angst, verdriet, blijdschap, liefde, moed, luiheid, zelfwaardering, verwaandheid, ondergeschiktheid, minderwaardigheid, vooroordelen, normen-en-waarden.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar je begrijpt denk ik wat ik bedoel.
Ik heb al deze ingrediënten lange tijd beoordeeld als "goede" en "slechte" eigenschappen, maar het gaat niet zozeer om de ingrediënten, maar om het gerecht dat je er van maakt.
Heb je wel eens een hap peper genomen? gadverdamme, je kunt er behoorlijk ziek van worden, en je mond heeft er waarschijnlijk nog uren last van, op zijn minst.
Is peper dus slecht? Nee, bijna iedereen gebruikt in bijna elk gerecht peper en/of zout.
Het is het geheel van alle ingrediënten, samen met het kookproces wat zorgt voor het gerecht.

Zo ook voor mij en jou, al onze ingrediënten zijn allemaal even belangrijk, het gaat er om hoe je kookt.
Dat bepaald wat voor resultaat er uiteindelijk op tafel staat.
Mijn keuken, al mijn ingrediënten zijn even waardevol, hoe ik ze inzet, hoe ik er mee kook, bepaalt of er iets moois uit komt, of dat ik er buikpijn van krijg.

Mijn jongste dochter kampt al een paar jaar met buikpijn, allerlei diagnose's gehad van parasieten tot spastische darmen, allerlei middeltjes geprobeerd, zelfs advies voor psycholoog.
Een paar weken geleden bij een diëtiste terechtgekomen, advies: probeer eens zonder E621 (smaakversterker), probleem opgelost, geen buikpijn meer.
Maar E621 zit in de gekste dingen, werkelijk duizenden gerechten, en onder verschillende namen.
Soepen, sauzen, kant en klaar gerechten, vleeswaren, de lijst is eindeloos.
Dus wat is de boodschap?
Bewust zijn, opletten, er zijn genoeg alternatieven, ze mag bijna geen een merk knakworstjes, behalve de knaks van unox.
Dus bij alles wat ze eet zal ze bewuste keuzes moeten gaan maken, om zonder buikpijn te leven.

Haar levensles neem ik graag over, ik moet bewust omgaan met de ingrediënten die mijn leven bepalen.
Ik heb geen goede of slechte eigenschappen, het is maar wat ik er zelf mee doe.
Soms helpt boosheid me een stap verder, en mijn natuurlijke aanleg voor luiheid zorgt er voor dat ik rustig aan doe en weloverwogen beslis.
Net zoals mijn angsten mij behoeden voor onbezonnen aktie's, voor mij geen ballonvaart over de piramides.
Wat ik heb gedaan, is lang de tijd genomen, tijd genomen om mijn keuken te leren kennen, om de ingrediënten op hun waarde te schatten, om recepten te schrijven waar ik blij van wordt.

En smaken verschillen, ook al kook ik de mooiste gerechten, er zullen er altijd zijn die het niet lusten.
Maakt dat mijn gerecht minder mooi?
Nee, natuurlijk niet.

Dus ook al ben ik geen liefhebber van pizza en pasta, ik heb een nieuwe vriend gevonden in Herman den Blijker, we lijken meer op elkaar als ik dacht.
Maar die dikke sigaren mag ie houden, de botte blaaskaak.

Dikke knuffel,
Ben