Onbevooroordeeld.

Een goede vriend van me uitte laatst dat het zijn diepste verlangen is om met anderen verbonden te zijn. Ik denk dat hij bedoeld dat zijn verlangen is om zich verbonden te voelen. Volgens mij zijn we namelijk altijd al verbonden, alleen kan het zijn dat je dat gevoel niet altijd ervaart.

Hoe kan dat dan? Daarvoor moet ik eerst een andere vraag stellen; Kun je bij je liefde? Dit is misschien wel de belangrijkste vraag die er bestaat. Kun je bij je liefde? Het is een gevoel, een ongrijpbaar iets, maar ik heb het altijd gehad. Het heeft in het verleden verstopt gezeten en was “vervuilt” met allerlei andere dingen zoals pijn, angst, verdriet, boosheid, tekort en allerlei oordelen.

Nog steeds is mijn liefde niet helemaal, en niet altijd, zuiver. Steeds weer probeert mijn ego mij te waarschuwen dat ik gekwetst kan worden als ik probeer om onbevooroordeeld mijn liefde in te zetten.

Maar banken hebben hier een mooi zinnetje voor; resultaten behaalt in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Mijn ego kent alleen het verleden, weet alleen dat ik pijn en verdriet heb gehad en daardoor angst inzet als waarschuwing voor de toekomst.

Oké, dank je wel voor de waarschuwing, maar ik heb een goed alternatief. Het beste zelfs. Mijn liefde. En als je je diepste verlangen, met anderen verbonden zijn, wilt voelen, dan zal je je resultaten uit het verleden thuis moeten laten.

Mijn grootste cadeau dat ik heb mogen ontvangen, buiten het feit dat ik geboren ben, zijn mijn dochters, zij zijn het die mij in staat hebben gesteld om zuivere liefde te ervaren. Kinderen hebben minder “bagage”, ze zijn makkelijker in staat om onbevooroordeeld te zijn en open en liefdevol te zijn. Het zijn mijn grote leermeesters.

Dus kun je bij je liefde? Voel je het? Kun je met die liefde naar jezelf kijken en naar anderen? Mijn ervaring was dat ik meer moeite had om met liefde naar mezelf te kijken en minder moeite had om met liefde naar anderen te kijken. Toen ik uiteindelijk zover was dat ik kon onderzoeken waarom dat zo was, kwam ik erachter dat het te maken had met oordeel.

Ik ken mezelf natuurlijk het beste, ik weet wat ik tot nog toe in mijn leven allemaal heb gedaan, en niet heb gedaan. Zelfs wat ik heb gevoeld en niet heb gevoeld. Mijn geluk is geweest dat ik me zelden “slachtoffer” heb gevoeld, dus kon ik het allemaal bij mezelf uitzoeken, alle schuldgevoelens, schaamte, verdriet, pijn, boosheid kwamen voort uit veroordeling van mezelf.

Aangezien ik “anderen” niet zo goed kende als mezelf is het dus makkelijker om niet te oordelen en dus ook van ze te houden. En verliefd worden was al helemaal geen probleem, een knap snoetje en wat lieve woorden waren genoeg om er een Engel in te zien. Dus mijn mate van liefde ervaren had alles te maken met mijn oordelen.

Nu had ik zoals zovelen genoeg oordelen en vooroordelen naar de wereld buiten mezelf, oordelen over mensen dicht en minder dicht bij me, vooroordelen over mensen en groepen die ik niet eens kende, ze zijn vaak genoeg de media gepasseerd en de PVV heeft er zelfs een aanzienlijk aandeel door gekregen. Ook oordeel naar hoe de wereld in elkaar zat, hoe de dingen “werken”. Al deze oordelen en vooroordelen gaven me in ieder geval een gevoel van veiligheid, ik had mezelf wijsgemaakt dat veel dingen zus of zo waren, zwart of wit, ik had overal wel een mening over.

De reden waarom dit veranderde is weer een verhaal op zich, maar resultaat was dat ik meer en meer stopte met oordelen, met een mening vormen, met denken dat als ik maar genoeg info had over iets, dat ik kon bepalen wat goed en wat fout was.

Nou mensen, ik heb nieuws ontdekt, goed en fout bestaat niet, het is een concept wat wij mensen verzonnen hebben om min of meer vredig naast elkaar te kunnen leven, om een maatschappij op te bouwen. Op zich niks mis mee natuurlijk, totdat dit in je hoofd als feit komt te zitten, dit is goed en dat is fout, dit is wit en dat is zwart, en het hele grote grijze gebied vergeten we maar even voor het gemak want daar worden we alleen maar onzeker van.

Ik ben begonnen met een (voor mij) nieuw concept. Laat ik eens proberen om niet te oordelen en te veroordelen en mijn vooroordelen te laten, en te toetsen aan mijn ervaringen als ik ze tegenkom.

Dat scheelt een hoop, ik hoef dus niet overal “iets” van te vinden, veel liever voel ik mee met mensen die “iets” overkomt, en daar moeite mee hebben.

Veel liever kijk ik of ik mijn liefde als belangrijkste instrument in kan zetten om mezelf en de wereld om me heen te verwarmen.

Want wat weet ik nou werkelijk van het leven, wie weet er überhaupt werkelijk wat het doel, het nut, of de waarheid is. Misschien kom ik daar na mijn dood achter, en tot die tijd maak ik het tot mijn belangrijkste doel om gelukkig te zijn, en als het in mijn mogelijkheid ligt mijn familie, vrienden, kennissen en de rest van de wereld te ondersteunen bij dit doel. En het maakt mij ongelooflijk blij dat ik dit gewoon mag doen, dat ik de keus heb om hier voor te kiezen.

En hoe groot het doel ook klinkt, de hele wereld gelukkig, ik hoéf het niet te doen, ik mág het doen, als ik er zin in heb, en anders niet, of morgen weer of overmorgen, en haar wel en hem nog niet.

Ik ben vrij om te kiezen.

Gelukkig zijn is een keuze.