Het is zover.
Na afgelopen zondag
heb ik eindelijk geschiedenis mee geschreven.
Ik heb bestaan, het
is vastgelegd.
Ik heb mijn 5 seconds
of fame.
Afgelopen zondag vol
in beeld bij de uitzending van omroep Brabant over D’n Opstoet.
Ik heb de beelden
zeker 10 keer bekeken, heb ze gedownload via youtube, link doorgestuurd naar vrienden en gedeeld op
facebook.
Want ik wil er ook
graag bij horen, het idee hebben dat ik niet voor niks leef, dat ik ook een
plekje heb in de geschiedenis, dat het méér is als zomaar één van de 6 miljard.
Is het een Ego-ding?
Ja, natuurlijk.
Want ik heb al zoveel
betekend voor zovelen, in de eerste plaats voor mijn directe naasten, mijn
ouders, mijn dochters, de rest van mijn familie, vrienden, kennissen, collega’s.
En natuurlijk heb ik
voor de één meer betekend als voor een ander, maar mocht ik nu een kijkje nemen
bij mijn uitvaart, dan weet ik zeker dat het druk zou zijn.
En dat de meesten
verdrietig zouden zijn omdat ze me moeten missen.
En toch, die 5
seconden bij de plaatselijke media, die voelen alsof ik nu nooit meer in de
vergetelheid raak, ik ben vereeuwigd in de archieven, dwalend over het
internet, voor eeuwig oproepbaar voor al wie wil.
Ik ben gefilmd, dus ik besta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten