ontwaken

Toen ik vanochtend wakker werd besefte ik me dat ik niet wilde, ik had net een fijne droom gehad, en toen ik ontwaakte besefte ik dat het maar een droom was.
En toen ik nog beter wakker werd en mijn ogen open deed, realiseerde ik me dat het nog steeds die koude grauwe winter was, en ik hou zo van de lente en de zomer.
Dus eigenlijk wilde ik het liefst niet opstaan, maar weer mijn ogen dichtdoen en kijken of ik weer terug kon vluchten in die fijne droom.
Tenminste dat was mijn eerste gedachte, terug naar waar het wél fijn was.
Maar ik wil niet meer vluchten, en ook al voelde dat eerste halfuur nadat ik opstond niet fijn, toch wist ik dat het aan mij is om het om te draaien.

Ik heb in de wintermaanden last van depressies, beter gezegd, het kost me in de winter veel meer moeite om positief te zijn en positief te denken.
In de lente en zomer gaat dit vaak als vanzelf, lekker zonnetje op een terrasje en fluitende vogels, vrolijke ontspannen mensen, vakantiegevoel, enz., in de herfst drijf ik nog uit op het zomergevoel, maar in de winter met de kou en de sneeuw en grauw, grijs en donker, moet ik moeite doen om me te herinneren wat het nou ook al weer was waarom ik het leven zo mooi vind.
En ik moet moeite doen om bij mijn liefde voor mijzelf uit te komen.
De negatieve en sombere gedachtes dringen zich op en vinden makkelijker ingang in deze tijd.

Oké, nu ik me daar dus bewust van ben, is het aan mij om er iets mee te doen...... of niet, want er zijn ook dagen dat het niet hoeft, dat ik inderdaad mezelf omdraai en terug vlucht in mijn droomwereld.
Ook helemaal goed, voelen dat dat ook mag, dat je de vrijheid hebt om te kiezen.
Maar vandaag niet, vandaag heb ik de moed om naar mezelf te kijken en te voelen waarom.

Ik ben dankbaar.
Dankbaar voor alles wat ik tot nu toe heb geleerd over mezelf, over het leven, en alle inzichten die mij het gereedschap aanreiken om om te gaan met bijvoorbeeld mijn depressies.
Ik wil nu niet ingaan op het hoe en waarom van mijn depressies, dat is een lang verhaal en niet de kern van dit stuk, de kern gaat over ontwaken.

De meeste kennen nog wel de film "matrix", en dan bedoel ik met name de scene waarin Neo de keus moet maken tussen de rode pil die hem laat "ontwaken" uit de matrix, of de blauwe pil waardoor hij alles vergeet en verder leeft in de illusie van de matrix.
Het is zo tekenend voor de keus die ik gemaakt heb, toen ik vijf jaar geleden aan mijn "reis naar geluk" begon.
Na mijn scheiding besloot ik om op zoek te gaan naar mijn geluk, naar datgene wat er voor zorgt dat mijn leven leuk, en spannend, en liefdevol, en vrij is.

En op dit soort dagen moet ik weer even terug naar die keus, naar die tijd dat ik besloot om de rode pil te nemen.
En ik kan en wil niet meer terug naar de illusie er voor.
En daarvoor heb ik dus naar mijn depressies te kijken, en te voelen wat dat nou is dat mij depressief maakt.
Dat is overigens niet zo moeilijk, het heeft in mijn geval te maken met mezelf voor de gek te houden dat die keus om geluk na te streven niet haalbaar is.
Dus mijn oude gedachtepatronen (die ik overigens al heb sinds mijn vroege tienerjaren, dus hardnekkig) belemmeren me om te zien dat ik mijn leven leuk, spannend, liefdevol en vrij kan maken.
Maar door me te richten op mijn keus om te ontwaken en op pad te gaan, en onderweg te streven naar zoveel mogelijk plezier, en avontuur, en liefde, en vrijheid, ben ik vandaag alweer een stukje gelukkiger.

Maar daarvoor heb je te ontwaken, daar is het leven voor gemaakt, daar ben je voor geboren.
Jij mag kiezen.
Neem je de rode of de blauwe pil?

knuffel,
Ben.