Machtig Mooi

Ik werd vanmorgen wakker met een groot verdriet.

Ik ontwaakte uit een droom op het moment dat ik enorm zat te huilen, ik was zo verdrietig omdat ik kort daarvoor verschrikkelijk boos was geweest op mijn kinderen omdat ze niet wilden luisteren, overal gebeurde gevaarlijke dingen, en ik zei steeds "pas op" en "kom aan de kant" en ze reageerden niet, waren met hun eigen spel bezig.

Ik was zo boos dat ik ze zelfs hardhandig bij de oren pakte en pijn deed, met als gevolg dat ik even later me daar voor schaamde en verdrietig werd dat ik het zo ver had laten komen dat ik mijn eigen kinderen pijn deed.
Ik voelde me zo schuldig en wanhopig dat ik enorm begon te huilen, ik zat met mijn gezicht in mijn handen te huilen, en voelde de troostende handen van een van mijn kinderen.

En toen werd ik wakker, onthutst, verward, met nog steeds het verdriet dat ik voelde in de droom.

Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat mijn dromen boodschappen zijn van mijn onderbewuste, van datgene wat op dit moment een belangrijke rol speelt in mijn leven.

En hoewel ik in het verleden heb geworsteld met dit specifieke droomgeval, staat het nu als thema op vele andere manieren centraal in mijn leven.

Wat is dan de boodschap, wat is het thema, wat kan ik leren van mijn droom?

Als eerste en duidelijkste kwam naar voren de onmacht, het gevoel dat ik niet bij machte was om te voorkomen dat er iets ergs zou gebeuren met mijn kinderen.

Dat ik zo wanhopig was dat ik boos werd, en alleen nog maar fysiek geweld in kon zetten om controle te houden.

Pfoeh, dat vind ik heftig, ik die altijd zacht en liefdevol wil zijn heb ook de boosheid in me om kwaad te doen.

En ik dacht nog wel dat ik niet meer onmachtig was, ik heb toch juist zo veel geïnvesteerd om mezelf te leren kennen, en de wereld om me heen.
Ik heb toch zoveel geleerd en inzichten gekregen, waardoor ik niet meer onmachtig was?

Fout Ben, fout, fout en nog eens fout.

Héééé wie hebben we daar, mijn Interne Criticus, degene die me altijd verteld wat ik niet goed doe.

Wees welkom, bedankt voor je mening, pak een bakje koffie en voel je thuis, maar eh ik had al lang beslist dat ik jouw mening voortaan met een korreltje zout zou nemen, oké?
óóóóóh ja, dié was het, die maakte mij onmachtig, die Interne Criticus die mij steeds vertelde dat het toch niet kon, dat het zinloos was, dat het mij toch niet lukte.
Toeval of niet, op dat moment komt Vertrouwen binnen, samen met Zachtheid en Liefde en even later Gelukkig Zijn.
Pfoeh, ben ik blij dat jullie er zijn, ik heb koffie genoeg, ga even bij die Interne Criticus zitten want die is een beetje ongelukkig omdat er niemand naar 'm wil luisteren.

Ik ben niet onmachtig, ik denk soms wel dat ik onmachtig ben, maar ik ben het niet.

Want soms wil ik graag geloven dat ik controle heb, en dat het mijn verantwoordelijkheid is om de hele wereld te beschermen en verbeteren, en dat ik daarom voor iedereen moet bepalen wat veilig is en wat niet, wat wel mag en wat niet, dat je lief moet zijn en respect moet hebben, en.....,  en....................

Maar dat hoeft helemaal niet, de wereld kan voor zich zelf zorgen, iedereen is bij machte om voor zichzelf te zorgen.

Ik hoef alleen voor mezelf te zorgen, en voor mijn kinderen totdat ze volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen, tot die tijd heb ik ze naar mijn beste kunnen op te voeden samen met Vertrouwen, Zachtheid, Liefde en Gelukkig Zijn.