Bal Masqué

Volgens mij hebben de meesten wel iets meegekregen van wat er is gebeurd met tweede kamerlid Leerdam.

De arme man werd tijdens een interview het slachtoffer van zijn eigen ego, zijn masker, en heel Nederland staat op zijn kop.
Een deel roept schande over dhr. Leerdam en een ander deel over zijn interviewer. Ik kende tot eergisteren de goede man nog niet, en ik denk dat ik niet de enige ben.

Mijn interesse in de politiek is beperkt.

Niet omdat het me niet interesseert wat er beslist wordt, maar omdat ik net als zovelen het vertrouwen heb verloren in de politiek.
Het vertrouwen dat degene die het voor het zeggen hebben, die beslissingen moeten nemen, dat doen in het belang van de mensheid.

In plaats van duidelijkheid, openheid en eenvoud te scheppen, zodat het voor iedereen mogelijk is om inzicht te krijgen, is het een web geworden van manipulatie, van persoonlijke belangen, van machtsspelletjes, van halve waarheden, en ingewikkelde rookgordijnen.

Maar vooral een strijd van persoonlijke ego's, die nu dus fataal is geworden voor de politieke carrière van dhr. Leerdam.

En in plaats van dat we ons verbazen over hoe het toch zo ver is gekomen dat we allemaal denken dat we ons anders voor moeten doen dan we in werkelijkheid zijn, gaan we gelijk naar het oordelen en veroordelen van dhr. Leerdam of zijn interviewer.

We herkennen het allemaal wat er is gebeurd, er wordt je iets gevraagd en je vertelt niet de waarheid en wordt vervolgens betrapt op de leugen.

Iemand die dit niet herkent?

Ooit als kind betrapt op een leugentje, en iemand die je vraagt waarom je er over liegt?
Omdat je bang bent, bang voor de gevolgen van je fouten, want je denkt te weten dat je iets fout hebt gedaan, dat je ergens te kort bent geschoten in de ogen van de ander, anders hoef je er niet over te liegen.

In dit specifieke geval was het de angst om niet goed genoeg te zijn zoals je bent.

Dhr. Leerdam werd iets gevraagd over een onderwerp waarvan hij het bestaan niet kende, hoe kan het ook, het bestond niet.

En nu ga ik even speculeren, me proberen te verplaatsen in de schoenen van dhr. Leerdam.

Hij moet iets gedacht hebben in de trend van "jeetje, nog nooit van gehoord, maar ik moet niet laten merken dat ik het niet weet".
De angst erachter is waarschijnlijk "als ik laat merken dat ik iets niet weet, lijk ik misschien dom, en ben ik niet goed genoeg".

Wat is er mis met iets niet weten?

Ik ben de laatste vier jaar intensief bezig met ontdekken wie ik ben, wat ik wil en hoe het leven in elkaar zit en alhoewel ik veel leer ontdek ik bij iedere stap dat er nog veel meer is dat ik nog niet weet, onnoemlijk, bijna niet te bevatten, beangstigend veel meer.
Maar het probleem is niet het ontbreken van kennis, maar de angst voor het oordeel van de ander.

Dhr. Leerdam was bang dat hij door anderen veroordeeld zou worden, met als gevolg dat hij een fout maakt, vind dat hij het boetekleed aan moet trekken en zichzelf vervolgens veroordeeld door ontslag te nemen.

Want dan kunnen we zo snel mogelijk vergeten, en met zijn allen weer verder gaan met onze illusies, onze creatie van wie we willen dat anderen denken dat we zijn.

En dan gaan we weer verder met ons Bal Masqué.

Maar mij is het maar weer eens duidelijk geworden dat ik hier niet meer aan mee doe, mijn masker ligt al een tijdje in de prullenbak.

Ik ben wie ik ben, met mijn plussen en mijn minnen.
En toen ik eindelijk durfde, bleken mijn minnen plussen te zijn en andersom.
Voor mezelf althans, wie anders kan er over mij oordelen?

Ben